«ΕΓΩ» αλλά «ΙΔΙΩΣ ΕΓΩ»

Τον Σωτήρη Κουρή τον θεωρώ χρήσιμο και αποτελεσματικό για τον Τόπο. Νομίζω ότι αυτή είναι και η γενική εκτίμηση.

Σαν φίλος όμως δικαιούμαι να διαφωνήσω με την εγωκεντρική ανακοίνωση του περί της προοπτικής κατασκευής του αναγκαίου δρόμου «Αεροδρόμιο –Αργοστόλι».

Η διατύπωση του «…σχεδίασα, προκήρυξα, χρηματοδότησα το έργο…» δεν τον ωφελεί και πάντως αδικεί και άλλους που κινήθηκαν στην ίδια με αυτόν κατεύθυνση.

Έλλειμμα έχουμε στο «Εμείς» και αχρείαστο περίσσεμα στο «Εγώ».

ΠΑΜΕ ΛΟΙΠΟΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ

Αναδιατυπώνω την ανακοίνωση του Σωτήρη για το έργο του δρόμου του Αεροδρομίου από την αρχή.

«…σχεδιάσαμε όλοι ,αξιοποιώντας και τις προσπάθειες όσων διετέλεσαν στις ίδιες με εμάς θέσεις προηγούμενα και με χρήματα όλων μας, χρηματοδοτήθηκε το έργο…».

Εδώ ο Σωτήρης θα μπορούσε δίκαια να προσθέσει «νιώθω μεγάλη χαρά που είχα την τύχη να βάλω ένα λιθάρι στο «σπίτι» της πατρίδας, νοιώθω χαρά που ήμουν και εγώ παρών».

Έτσι θα ήταν και για τον ίδιο καλύτερα.

ΕΜΕΙΣ ΠΟΥ ΜΕΙΝΑΜΕ

Είναι αλήθεια πως όσοι διετέλεσαν σε δημόσιες θέσεις και απομακρύνθηκαν από αυτές καταλαμβάνονται από έλλειμμα «αναγνώρισης» από φόβο αμφισβήτησης, από «πολιτική και κοινωνική μοναξιά».

Νιώθουν ότι απομονώνονται, πως ξεπερνιούνται από τα πράγματα και την Ιστορία. Αυτό το συναίσθημα το ένιωσα και εγώ αλλά δεν με κατάβαλε. 

Δεν έχουμε ανάγκη αναγνώρισης. Να διατηρήσουμε την «Χαρά» πως ήμασταν παρόντες σε μεγάλα έργα και μεγάλες πρωτοβουλίες στον τόπο μας.

Το ξέρω πως λιγοστεύουμε, πως μείναμε πια λίγοι, ο χρόνος είναι αμείλικτος, αλλά το έγραψε για εμάς ο Γκάτσος και σε μουσική του Χατζιδάκι το Τραγούδησε η Μοσχολιού.

«Εμείς που μείναμε

Θα βγούμε μια βραδιά

Στην ερημιά να σπείρουμε χορτάρι

Και πριν για πάντα

Η νύχτα θα μας πάρει

Θα κάνουμε την γη προσκυνητάρι

Και κούνια για τ’αγέννητα παιδιά».

Έτσι θα γίνει

«εμείς που μείναμε, θα βγούμε μια βραδιά»