ΜΙΑ ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ “ΟΥΡΑΝΙΑ”

 

Ο Παππούς από την Μάνα μου, Διονύσης Φιλιππάτος, ζούσε στον Νέο Κόσμο, στο Δουργούτι.

Μέσα στα “Προσφυγικά”.

Οδός Σαρκουδίνου 56.

Ένα σύγχρονο σπίτι,χτισμένο γύρω στο 1950.

Ξεχώριζε από όλα τα άλλα που βρισκόντουσαν δίπλα και που ανήκαν όλα σε συγγενείς μας.

Μιά μεγάλη αυλή με ένα φοίνικα στην μέση. Παραγκούλες γύρω-γύρω,χαμόσπιτα  και κότες,πάπιες,χήνες που βόσκανε ελεύθερες και που μόνο οι ιδιοκτήτες τους γνώριζαν ποιες ανήκουν στον κάθε ένα.

Το σπίτι του Παππού μου ήταν “κυρίαρχο” στην περιοχή.

Σαν τον Παππού μου τον ίδιο.

Έναν αρχοντάνθρωπο ,Κεφαλονίτη από τα Πουλάτα, κουστουμάδο πάντα με  ένα καβουράκι και πάντα ένα γαρύφαλλο στην  μπουτονιέρα.

Ήταν το 1968.

Όλοι οι συγγενείς,παιδιά,γαμπροί,νύφες,εγγόνια,όλοι κάθε απόγευμα μαζευόμασταν στο σπίτι του Παππού.

Απορώ πως 40-50 άτομα χωρούσαμε σε ένα σαλόνι!

Ένα δωμάτιο όπου με ευλάβεια και σιωπή μοναδική καθόμασταν σε αναμονή να αρχίσει το πρόγραμμα!

Τα πρώτα βήματα της Τηλεόρασης στην Ελλάδα.

Ο Παππούς μου ήταν ένας από τους πρώτους 1000 Ελληνες που απέκτησε τηλεόραση.

Μιά τηλεόραση μάρκας “ΟΥΡΑΝΙΑ”.

Μιά εκπληκτική συσκευή που άλλαζε τότε τις συνήθειες μας και τελικά άλλαξε την ζωή μας

Διλήμματα δεν υπήρχαν.

Το πρόγραμμα ήταν ένα και μοναδικό υπό την διαχείριση των Ενόπλων Δυνάμεων,δηλαδή της Δικτατορίας.

 

ΕΝΑ ΠΑΡΑΘΥΡΟ ΑΝΟΙΚΤΟ

Αυτή η τηλεόραση ήταν ένα παράθυρο ανοικτό στον Κόσμο.

Το πρόγραμμα ξεκίναγε στις 6 το απόγευμα και κρατούσε 3 ώρες.

Προβάλλονταν ντοκιμαντέρ και δύο σειρές: η σαπουνόπερα “Πέιτον Πλέις” και ένα καουμπόικο , η “Μπονάτσα”όπου ποτέ δεν σκοτώθηκαν οι πρωταγωνιστές.

Αρχή στην μετάδοση έκαναν τα “Διεθνή Επίκαιρα”.

Μιά ειδησεογραφική μετάδοση από τον έξω Κόσμο.

Αυτό το “ανοικτό παράθυρο” με έφερε σε επαφή τότε στα 12 χρόνια μου με τα “παιδιά της Μπιάφρα”.

Ο Παππού μου ήταν από πεποίθηση “Δεξιός” αλλά και πολύ έξυπνος γιά να παίρνει τους “Παπαδόπουλους” σοβαρά.

Όλοι οι άλλοι συγγενείς που ζούσαν στην  γειτονική αυλή,στην Παραγκούπολη,απέφευγαν να εκδηλωθούν.

Ήδη πολλοί είχαν χαθεί στα Μπλόκα στο Κατσιπόδι,στο Δουργούτι και στον Φάρο.

Δεν μιλούσαν τότε.

Οι περισσότεροι είχαν πολεμήσει στην Αλβανία.

Σιωπούσαν.

Εμφανίστηκαν ξανά και αποκάλυψαν το πολιτικό τους στίγμα μετά την Μεταπολίτευση και τότε κατάλαβα οτι όλοι ανήκαν στην Αριστερά.

Αυτό όμως που μας ένωσε όλους τελικά ήταν  τα “Διεθνή Επίκαιρα”.

Κανείς δεν ενδιαφερόταν πλέον γιά τις τηλεοπτικές σειρές.

Η Τηλεόραση άνοιγε γιά τα “Διεθνή Επίκαιρα” και έκλεινε μετά από αυτά.

Ολους μας πόναγαν τα “Παιδιά της Μπιάφρα”.

 

“ΠΡΗΣΜΕΝΟΙ ΣΑΝ ΤΟΥΜΠΙΑ ΚΑΙ ΜΕΛΑΝΟΙ”

Περισσότερα από 1.000.000 παιδιά!

Στην Νιγηρία σε ένα φυλετικό εμφύλιο!

Πρησμένα και μαζί σκελετωμένα παιδιά από την πείνα,χωρίς οικογένεια,χωρίς νερό,χωρίς σπίτι,χωρίς ελπίδα.

Παιδιά που τα σκότωναν σαν παιχνίδι,που τα έψηναν ζωντανά και  τα ‘έτρωγαν  ως κανίβαλοι.

Παιδιά που τα βίαζαν,τα ακρωτηρίαζαν,τα έθαβαν ζωντανά,τα βασάνιζαν.

Παιδιά που τα σκότωναν παιδιά..

Τα “παιδιά της Μπιάφρα”.

Ολόκληρη η γενιά μου έζησε με αυτές τις εικόνες.

Αυτήν την Παγκόσμια φρίκη.

Και η Πολιτισμένη ανθρωπότητα σιώπησε τότε στο δράμα των Παιδιών της Μπιάφρα.

Έκρινε οτι οι Αρχές της Νιγηρίας έχουν δικαίωμα  να σκοτώσουν.

Και το έπραξαν.

Τα πετρέλαια και οι φυσικοί πόροι της Νιγηρίας άξιζαν περισσότερο από τις ζωές τόσων παιδιών,τόσων Ανθρώπων.

Ο Φώτης Αγγουλές έγραψε στην “Ιστορία” γιά τους “πρησμένους σαν τουμπιά και μελανούς”:

“Τον ξέρουμε τον ένοχο,είναι γνωστή η αιτία,

στα φαγωμένα μάτια τους κοίταξε μέσα και θα δεις

μιά χαλασμένη πολιτεία.”

 

ΜΕΤΑ ΑΠΟ  55 ΧΡΟΝΙΑ

 

Η εικόνα των παιδιών της Μπιάφρα δεν θα ξεχαστεί ποτέ.

Πίστευα ότι αυτό δεν θα μπορούσε να γίνει ποτέ ξανά.

Δεν τολμούσα να σκεφτώ ότι θα δω ξανά παιδιά με πρησμένα πόδια,τουμπανιασμένα ,ακέφαλα…

Παιδιά χωρίς τύχη,σπίτι,μέλλον και οικογένεια.

Παιδιά χωρίς Πατρίδα,χωρίς Τόπο,χωρίς ελπίδα.

Τώρα στην Γάζα.

Μετά από 55 χρόνια.

Πόλεμος ξανά στην Μέση Ανατολή.

Στην Παλαιστίνη.

Πριν ένας άλλος Πόλεμος και πριν ένας προηγούμενος και πιο πριν... και ένας άλλος παλιότερος…

Και αύριο ένας άλλος και μετά ο επόμενος που δεν θα είναι ο τελειωτικός.

Και αν κάποιοι πουν ότι έρχεται η Ειρήνη δεν θα είναι αλήθεια.

Δεν είναι ποτέ έτοιμοι γιά Ειρήνη αυτοί που φτιάχνουν όπλα.Αυτοί επιζητούν τον Πόλεμο.

Αν θέλαν Ειρήνη θα εφτιαχναν Πατρίδες:

Την Παλαιστίνη,το Κουρδιστάν…

Αλλά δεν θέλουν Ειρήνη.

Ζουν από τον Πόλεμο,από το Αίμα,από τον Θάνατο..

Οι καμπάνες της Ειρήνης δεν θα κτυπήσουν ποτέ.

Ο Μανώλης Αναγνωστάκης έγραψε όταν ακούστηκαν οι “καμπάνες της Ειρήνης”.

“πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά

και τρέχανε σαν μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες.

Τότε θυμάσαι που μου λες:

“ετέλειωσεν ο πόλεμος!”

Όμως ο πόλεμος δεν τέλειωσεν ακόμα

Γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσεν ποτέ.!”