ΕΝΑΣ “ΜΠΑΟΚΤΣΗΣ” ΚΑΙ ΕΝΑΣ “ΒΑΖΕΛΟΣ”

Πρωία, ώρα 5, ξημέρωμα.

Αναζητώ την είδηση που με ενδιαφέρει.

Προσπερνώ το τοπικό μας χάλι, την Κυβερνητική ανεπάρκεια, την αντιπολιτευτική ανοησία.

Αυτά δεν με αφορούν πλέον.

Η είδηση:

“έγινε η επέμβαση στον μικρό Γιαννάκη, σε βίντεο τα πρώτα του βήματα. Υπάρχει ελπίδα”.

Ο Γιαννάκης είναι ο μικρός Γιάννης Παπαστεφανάκης.

Φίλαθλος του ΠΑΟΚ αλλά με μυαλό περισσότερο από τα μισά μέλη της Κυβέρνησης.

Πράος, αισιόδοξος, ελπιδοφόρος. Εκπέμπει παντού ελπίδα και αγάπη.

Ένας μικρός “ΜΠΑΟΚΤΣΗΣ” που μας διδάσκει κάθε μέρα γιά το πως πρέπει να σκέφτεται και να ζει ο άνθρωπος.

Πως να παλεύει.

Γιά λογαριασμό όλων μας ο ΠΑΟΚ και ο Σαββίδης ανέλαβαν τα έξοδα.

Ήταν το 1995.Σεισμός στο Αίγιο.

Κάτω από τα χαλάσματα ο μικρός τότε Αντρέας Μπόγδανος.

Τον σκέπαζε μιά πολυκατοικία που είχε καταρρεύσει.

Όλη η Ελλάδα παρακολουθούσε με κομμένη την ανάσα την προσπάθεια να βγει ο Αντρέας από τα χαλάσματα.

Δύό μέρες αγωνία.

Όλοι άγρυπνοι: “μίλησε ο Αντρέας; ζει ακόμα; έχει επαφή; και νερό; οξυγόνο;”

Ο Αντρέας εκεί περίμενε. Κάτω από τα συντρίμμια έστειλε το μήνυμα.

“θέλω ένα ποδήλατο αλλά ποδήλατο πράσινο γιατί είμαι Παναθηναϊκός”.

Αυτό ζήτησε ο μικρός Αντρέας τότε και όταν τον βγάλανε του πήγαν πολλά πράσινα ποδήλατα.

Ο Γιαννάκης που θέλει να περπατήσει στην Τούμπα και ο Αντρίκος που ζήταγε μόνο ένα πράσινο ποδήλατο.

Ένας μικρός “Μπαοκτσης” και ένας “Βάζελος”.

Ο Σαββόπουλος στους “Κωλοέλληνες”τραγούδησε:

“Δεν υπάρχει ελπίς στην Ελλάδα ζεις...”

Ναι αλλά δυό μικρά παιδιά μπορούν από “Κωλοέλληνες” να μας κάνουν ξανά “Ελληνες”.