ΚΑΛΑΜΑΤΑ - ΛΗΞΟΥΡΙ

«28 χρόνια και 3 ανθρώπους μετά»

Δεκατέσσερις  μήνες   μετά  τους  δίδυμους σεισμούς του  Ιανουαρίου- Φεβρουαρίου 2014 που έπληξαν  κύρια  το  Ληξούρι  καταγράφεται η  αδυναμία  ανασυγκρότησης  της  πόλης και ένας ανταγωνισμός  εκείνων  που  θα  έπρεπε  να είναι υπεύθυνοι και που δηλώνουν ή «αναρμόδιοι» ή «ανίσχυροι»  .

Η  πρόσφατη θετική  και  χρήσιμη συνάντηση που διοργάνωσε  η  κ. Βουλευτής  με  την παρουσία του αρμόδιου  Υπουργού  και όλων των  τοπικών  θεσμικών παραγόντων  και φορέων αποκάλυψε την έλλειψη ενός σχεδίου ανοικοδόμησης  και  επανεκκίνησης  του Ληξουριού.

Ήδη  το  επόμενο  Περιφερειακό  Συμβούλιο  προγραμματίζεται  για  το  Ληξούρι.

Θέλω  να  σημειώσω  την  εμπειρία  του  σεισμού  της  Καλαμάτας. Ένας  σεισμός  που απέχει  28 χρόνια.

13 Σεπτεμβρίου  1986

Τότε, στις  8.20 το  βράδυ έπληξε  την Καλαμάτα  ένας  σεισμός  ομοιόβαθμος  του σεισμού  του Ληξουριού, που  όμως  προκάλεσε 23  θανάτους  και  κατέστησε  τις  20%  των κατοικιών κατεδαφιστέες. 

Σε  απλά  νούμερα  2500  σπίτια  έπρεπε  να κατεδαφιστούν, 12500 σπίτια  να επισκευαστούν ενώ 35.000 κάτοικοι έμειναν άστεγοι. Οι συνέπειες του τότε σεισμού δικαιολογούνται από την χαμηλή αντισεισμικότητα  των  κατασκευών.

Ο  Σταύρος  Μπένος

Δήμαρχος Καλαμάτας  τότε,  ήταν  ο  μετέπειτα Υπουργός Σταύρος  Μπένος.

Ο  Μπένος  εκείνο  το  βράδυ  του  σεισμού  με πολίτες εγκλωβισμένους  στα  χαλάσματα, με την πόλη  κατεστραμμένη, με  νεκρούς  και τραυματίες,  έδωσε  το δικό  του  ραντεβού  με την Ιστορία. 

Δεν  περίμενε  ούτε  «οικοσκευές»,  ούτε «γάλατα  και  νερά». Δεν  αναζήτησε  την «δημοσιότητα». Οραματίστηκε  εκείνη  την στιγμή  την  «Νέα  Καλαμάτα».  

Και  αναζήτησε τον  άνθρωπο  που μπορούσε  να υλοποιήσει αυτό το Όραμα. Τον  πολεοδόμο Γρηγόρη  Διαμαντόπουλο.

Ο  Γρηγόρης  Διαμαντόπουλος

Ήταν  αυτός  που  είχε  εκπονήσει  το  Γενικο Πολεοδομικό  Σχέδιο  της  Καλαμάτας. Ο Δήμαρχος Μπένος εκείνο το βράδυ συναντήθηκε με  τον  Διαμαντόπουλο  και  τον ρώτησε  τι θέλει  για  την ανοικοδόμηση  της Καλαμάτας.

Ο  Διαμαντόπουλος  του  απάντησε:  

«μία σκηνή».

Η  σκηνή  στήθηκε  αμέσως.  Ήταν  η  πρώτη σκηνή  που  στήθηκε  στην  Καλαμάτα  και  ο Διαμαντόπουλος  μέσα  σε  10  ώρες, στις  7  το πρωί της  επομένης  παρουσίασε  το σχέδιο  για την άμεση  αντιμετώπιση  των  συνεπειών  του σεισμού. Το  σχέδιο  αυτό  βραβεύτηκε  από  την Ένωση Ευρωπαίων  Πολεοδόμων.  

Ο  Διαμαντόπουλος  χρειάστηκε συνολικά  17  ημέρες  από  την  ημέρα  του  σεισμού  για  να εκπονήσει «το  αναπτυξιακό  πρόγραμμα  για  την ανασυγκρότηση  της  Πόλης  της  Καλαμάτας» και την  30η Σεπτεμβρίου  το  πρόγραμμα  αυτό  παρεδόθη  στον  Γρηγόρη Βάρφη. 

Εμείς  μετά  από  14  μήνες  βρισκόμαστε  ακόμα  στην  γενική  περιγραφή  των  συνεπειών  του σεισμού.

Ο  Γρηγόρης  Βάρφης

Ήταν  τότε  επίτροπος  της  Ελλάδας    στην Ε.Ο.Κ  και  υπεύθυνος  για  την  Περιφερειακή Ευρωπαϊκή  Πολιτική. Ο  Βάρφης   προώθησε το πρόγραμμα  για  την  Καλαμάτα και επιτεύχθηκε η χρηματοδότηση του προγράμματος με 100.000.000.000  δραχμές.  

Ήταν  ένα  πρόγραμμα  που  χρηματοδότησε, 2   εμπορικά  κέντρα, στεγαστικό πρόγραμμα, διάσωση παραδοσιακών  στοιχείων, βιομηχανική ζώνη 350  επιχειρήσεων, εξασφάλιση  γης, ανάπλαση ζώνης ποταμού  Νέδα, νέα  μαρίνα, πάρκο τραίνου, επανασχεδιασμό  παραλίας, νέο δημοτικό πολιτιστικό κέντρο, αγορά  15  παραδοσιακών  κτηρίων από τον  Δήμο, ανακατασκευή 125 παραδοσιακών κτηρίων, βιοκλιματικό  συγκρότημα  κατοικιών για  μειονεκτικές  ομάδες, δημοτικό περιφερειακό θέατρο,  πεζοπορικοί άξονες κ.λπ.

Η  ανάπλαση  και  ανοικοδόμηση  της  Καλαμάτας έτυχε 4 διεθνών  βραβεύσεων. 

28  χρόνια  και  3  άνθρωποι

Πέρασαν  28  χρόνια  από  τον  σεισμό  της Καλαμάτας.  Το  κρίσιμο  όμως  στοιχείο  δεν είναι  ο χρόνος  αλλά  οι άνθρωποι.

- Εκεί  είχαν  τον  Σταύρο  Μπένο,  τον  Γρηγόρη Διαμαντόπουλο,  τον  Γρηγόρη  Βάρφη.

- Εδώ  είχαμε  τον  Αλέκο  Παρίση,  που  δεν θέλω  να  τον  αδικήσω.  Προσπάθησε  να αμβλύνει τις  άμεσες  συνέπειες  του  σεισμού, αλλά  δεν  είχε  «όραμα»  για  το  μέλλον. Κάτι δήθεν «ειδικούς»  γεωλόγους  που  εμφανίζοντο ως  σεισμολόγοι και  κάτι  «σπεσιαλίστες» που μοίραζαν «μπιλιέτα»  για  καμιά  εργολαβία, δηλαδή  «κοράκια»  και  είχαμε  και  τον Χρυσοχοίδη,  που ήταν ικανός να πει τα πάντα  και  να  μην  κάνει  τίποτα. 

Δεν  είναι  αργά

Και  τώρα  δεν   είναι  αργά. Η  πόλη  Ακουίλα στην  Ιταλία που  καταστράφηκε   από  τον σεισμό  πριν  6  χρόνια  ακριβώς, τον  Απρίλιο του  2009,  χρηματοδοτήθηκε  από  την Ευρωπαϊκή  Ένωση  με  7  δισεκατομμύρια ευρώ,  όταν εμείς  δεν  μπορούμε  να  πάρουμε 3,4  εκατομμύρια  ευρώ.

Χρειάζεται  όμως  σχέδιο  και  άνθρωποι. Πρέπει να  βρούμε  τους  δικούς  μας  «Μπένο, Διαμαντόπουλο  και  Βάρφη».

Το  περιφερειακό  συμβούλιο  στον  Ληξούρι  θα μπορούσε  να  αναζητήσει  την  εκπόνηση  ενός σχεδίου  για  την  Παλλική  και  το  Ληξούρι.  Αυτό νομίζω  πρέπει  να  δούμε,  για  να  μπορέσουμε να  συναντήσουμε  σοβαρή  χρηματοδότηση  σε επίπεδο  Ευρωπαϊκής  Ένωσης.

Ο  Περιφερειάρχης  κ. Γαλιατσάτος  έχει  τις  ειδικές  γνώσεις, ο  Ηλίας  Μπεριάτος  θα  μπορούσε να  συμβάλλει  λόγω  της  δικής  του  εμπειρίας, ο  Έλληνας  Επίτροπος  κ. Αβραμόπουλος  θα  ήταν ασφαλώς  πρόθυμος , η  Κυβέρνηση  αυτονόητα  θετική, η  κ. Βουλευτής  αρωγός  και ο  Δήμος υποχρεωτικά  ακόλουθος.

Ελπίζω  να  φανεί  αυτή  η  αναφορά  χρήσιμη  στο  Περιφερειακό   Συμβούλιο  στο  Ληξούρι, αλλιώς τουλάχιστον  θα  έχει  γραφτεί.