Στην Αρχαία
Αθήνα τρελαινόντουσαν για τα σύκα.
Τίποτα
σημαντικότερο από τα σύκα.
Η Αθηναϊκή
Δημοκρατία, η Ακρόπολη και όλα τα άλλα ήταν δεύτερα.
Πρώτα από
όλα τα σύκα.
Είχαν λοιπόν
ειδικούς «συκολόγους» τους συκοσκόπους οι οποίοι είχαν καθήκον να παρακολουθούν
την ωρίμανση των σύκων και αναλόγως να δίνουν το σύνθημα να ορμήσει ο Λαός να
τα ξεπατώσει.
Οι συκοσκόποι
όμως εξελίχθησαν σε πληγή.
Λόγω φθόνου
ή κακίας αποκάλυπταν στους αρχόντους της Πόλης ποιoς στην ζούλα έφαγε σύκα ή τα
εξήγαγε έξω από την Πόλη ή τα πούλησε.
Έτσι από
«συκοσκόποι» γίνανε «συκο-φάντες» δηλαδή: φανέρωναν τους συκοκλέφτες.
Με τον τρόπο
αυτό κατηγορούσαν όσους δεν γούσταραν ή όσους ζήλευαν οι οποίοι έπεφταν θύματα
των συκοφαντών και της συκοφαντίας.
Οι
συκοφάντες έκαναν θραύση και έφαγαν κόσμο και κοσμάκη διότι οι Αθηναίοι είναι
αλήθεια πάνω από την Δημοκρατία, την Δικαιοσύνη και την Αλήθεια έβαζαν τα σύκα.
Δεν πάει να
λέγανε οι συκοφαντημένοι πως είναι αθώοι της συκοφαγίας.
Εξάλλου ως
γνωστόν όπως λέει μια Αγγλική παροιμία:
«η
συκοφαντία έχει κάνει τον γύρο του κόσμου μέχρι η αλήθεια να σηκωθεί από το
κρεβάτι της και βάλει τα παπούτσια της».
Τέλος
πάντων: εγώ φωνάζω κατά του συκοφάντη αλλά ο «Λαός» δεν με ακούει. Αντί να
απομονώσουν τον συκοφάντη σου λένε: «δεν μπορεί κάτι συκαλάκια θα έφαγες».
Να το πω και
με το γνωστό τραγουδάκι.
«Ανεβαίνω
στην συκιά
Και πατώ
στην καρυδιά.
Πίνω το γλυκό
κρασί
Με την κούπα
την χρυσή
Και φωνάζω
κούι-κούι
Και κανείς
δεν με ακούει»
Αυτά περί του
συκοφάντη.
Και ας
φωνάζω «κούι-κούι»…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.