Δεν είχα ακούσει ποτέ για τον Παντελή Παντελίδη μέχρι την ημέρα του θανάτου του. Δεν τον ήξερα, δεν ήξερα τα τραγούδια του.
Φταίει το γεγονός ότι είμαι πια 60 χρόνων και εξακολουθώ να ακούω την μουσική που άκουγα πριν 30-40 χρόνια. Η ευθύνη είναι δικιά μου, έχω « κωλύσει» στην νιότη μου και εξακολουθώ να ζω μέσα σε αυτήν.
Παρακολούθησα τις τραγικές συνθήκες του θανάτου του, την κηδεία του, τον ξεσηκωμό του νέου κόσμου, των παιδιών. Άκουσα σχόλια ανόητων δημοσιογράφων στην τηλεόραση. Μιλούσαν όλοι για «πρότυπο» της Νέας Γενιάς, που δικαιολογεί την καθολική των νέων ανθρώπων οδύνη.
Δεν είναι τα πράγματα έτσι. Οι νέοι δεν έχασαν το πρότυπο τους. Λυπήθηκαν γιατί έφυγε άδικα και αδόκητα ένας νέος άνθρωπος. Που ανήκε στην γενιά τους, που ήταν ένας από αυτούς και κύρια αποτελούσε κομμάτι της καθημερινής τους χαράς.
Έτσι το κατάλαβα όταν μια κοπέλα μου είπε μέσα από την καρδιά της την άλλη μέρα της κηδείας του Παντέλου
«ρε γαμώτο τι πάθαμε».
ΣΩΖΕΙ ΖΩΕΣ
Αυτός ο άτυχος νέος χάθηκε πιθανά γιατί είχε παραλείψει να φορέσει μια ζώνη. Αυτήν την απώλεια μπορεί να την είχαμε αποφύγει αν υπήρχε μια ζώνη.
Σκέφτομαι δεκάδες παιδιά που χάθηκαν στην Κεφαλονιά και την Ιθάκη για μια ζώνη ή ένα κράνος. Η μεγαλύτερη τιμή στην μνήμη του από τους νέους θα είναι η χρήση των αυτονόητων σε μια νηφάλια οδήγηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.