Τον λένε Κώστα Μεγαδούκα,
είναι ο μοναδικός και αγαπημένος φίλος,
ο άνθρωπος της καθημερινής συμβίωσης,
ο Κώστας του πρωινού μας καφέ,
ο Κώστας των ιδεών,
της Πατρίδας.
Ο Κώστας της θετικής σκέψης, ο άνθρωπος της γνώμης.
«ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ» και ΣΥΜΜΑΧΟΙ - ΑΝΤΙΘΕΤΟΙ ΚΑΙ ΙΔΙΟΙ
Στο Δήμο των Πρόννων ο Κώστας ήταν «αντίπαλος».
Ανήκε στους «αντίθετους».
Γοργά καταλάβαμε πως ήμαστε σύμμαχοι.
Σύμμαχοι και ίδιοι σε ένα περιβάλλον που δεν άντεχε και δεν ήθελε τελικά «αντίπαλους».
Συμφωνούσαμε αμέσως, με μια λέξη και μια σκέψη:
«Να φτιάξουμε…» μου έλεγε.
Η Κορωνή, ο Ασπρογέρακας, τα Αννινάτα.
«Να φτιάξουμε το προαύλιο της Εκκλησιάς στον Πόρο, να ανεβάσουμε τον δρόμο για την Ατρο…».
Και πιο πολύ:
«Την Πλατεία στην Αγία Παρασκευή στον Ασπρογέρακα…»
Είναι το δικό του «σήμα» αυτή η Πλατεία στον Ασπρογέρακα.
Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΕΛΙΔΑ ΕΝΟΣ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ
Τέλος Ιουλίου του 2007.
Δημοτικό Σχολείο στον Ασπρογέρακα.
Με τον Αντιδήμαρχο Γιάννη Γαβριελάτο.
Τότε που περπατάγαμε και ονειρευόμασταν.
Από ένα παράθυρο που από τον καιρό είχε πάψει να σφαλίζει τις κλεισμένες μνήμες ενός εγκαταλειμμένου Σχολειού, ο Γιάννης αναζήτησε αυτά που κάποιος έκλεισε 50 χρόνια πριν.
Κάποιο χέρι Δασκάλου που με πόνο «μαντάλωσε» την Ιστορία ενός Τόπου.
Θρανία, πεταμένα βιβλία, χάρτες, οι Ήρωες του 1821 σε αυτές τις επικές απεικονίσεις που όλοι ζήσαμε στα Σχολεία μας.
Μια ραπτομηχανή «προσφορά της Κυβερνήσεως της Ολλανδίας» και «το ημερολόγιον του Δημοτικού Σχολείου Ασπρογέρακα».
Την περίοδο του σεισμού αλλά και την εγκατάλειψη της Κορωνής και τον αγώνα των κατοίκων να παραμείνουν στον Τόπο τους.
«μερίδες σισιτίου μαθητών, διδασκάλων και χωροφυλάκων… ο διδάσκαλος εγκαταλείψας την θέση του προσχώρησε εις αντάρτας… διά ανέγερση σχολείου δαπανήθηκαν δραχμαί… προβιβασθέντες μαθηταί …επιστολή των κατοίκων της περιοχής Κορωνής που ομοθύμως αντιτίθενται στην μεταφορά των οικισμών εις Πόρον….».
Την ραπτομηχανή και το ημερολόγιο τα πήραμε μαζί μας.
Ιδίως το ημερολόγιο.
Πήραμε μαζί μας την Ιστορία του Ασπρογέρακα.
Θα επιστρέφαμε τις επόμενες μέρες.
Δεν προλάβαμε.
Χέρι εγκληματικό, δυό μέρες μετά έκαψε την Κορωνή, τα Αννινάτα, το Κουρνέλο, τον Ασπρογέρακα.
Το Σχολείο.
Έμεινε στα χέρια μου το ημερολόγιο.
Το 2011, όταν φύγαμε από τον Δήμο κάλεσα τον Κώστα στην Σκάλα.
«Κώστα αυτό το ημερολόγιο είναι η Ιστορία του Ασπρογέρακα. Οτι σώθηκε από αυτήν. Σκέφτηκα πως πρέπει να μείνει στα δικά σου χέρια».
Το παρέλαβε με την ευλάβεια του πιστού.
Το γράφω στην μνήμη του και «το αναγράφω» στην τελευταία σελίδα του ημερολογίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.