ΝΕΡΟΥΛΙΑΔΑ (Ένα έπος για το νερό)

 

1. Ο Γάιδαρος:

Το μεγαλύτερο ψέμα είναι πως δήθεν το νερό το φέρνει η βρύση.

Παλιότερα το κεντρικό στοιχείο για την υδροδότηση ήταν:

Ο Γάιδαρος.

Αυτός κουβάλαγε το νερό σε στάμνες.Σε κανάτες.

Αυτός ευθύνεται που δεν ψοφήσατε στην δίψα.

Και οι Γαιδουράδες λεγόντουσαν «κανατάδες».

2. Οι «κανατάδες»:

Έτσι λεγόντουσαν οι πωλητές του νερού που κουβαλούσε αυτό το ευγενές ζωντανό, ο Γάιδαρος.

Στο Αργοστόλι οι «κανατάδες» έγιναν σιγά-σιγά Δήμαρχοι.

Πουλούσαν το νερό που μπορούσες να το πεις υφάλμυρο ή υπόγλυκο, ανάλογα με την αντοχή του στομαχιού σου.

Συνήθως πάντα με το γαϊδουράκι τους πήγαιναν οι πιο ευαίσθητοι στα Προκοπάτα ή στα Χελμάτα να πάρουν με το κανάτι τους νερό,που αν το έριχνες στην μπουγαρινιά δεν θα ξεραινότουν ολονυκτίως.

3. Ο Μπάρμπα-Αλέκος ο κανατάς:

Τελευταίος «κανατάς» στο Αργοστόλι ήταν ο Μπάρμπα-Αλέκος ο κανατάς.

Αυτός ήταν εφάμιλλος του παλαιού συναδέλφου του του Μπάρμπα-Γιάννη  του κανατά.

Και οι δύο «μπαρμπάδες» και «κανατάδες» είχαν καημό με το Γαϊδούρι.

Για τον Μπάρμπα-Γιάννη είναι πασίγνωστο το:

 «…πρόσεξε μην σε γελάσει και σου πάρει το γαϊδούρι και σου αφήσει την ουρά.»

Για τον Μπάρμπα-Αλέκο είναι επίσης πασίγνωστο πως:

«άκουγε Όνος και έβγαζε φλύκταινες».

4. Το μπουκαλάκι:

Έτσι και επειδή ο Μπάρμπα-Αλέκος ο Κανατάς δεν άντεχε πιά να βλέπει μπροστά του τον Γάιδαρο αποφάσισε να φτιάξει μια μηχανή που θα καταργεί τους γαιδάρους και θα στέλνει το νερό στο σπίτι χωρίς την μεσολάβηση αυτού του λατρεμένου ζωντανού.

Γιατί αυτή είναι η αιτία της μονάδας αφαλάτωσης και όλα τα άλλα αποτελούν φτηνό λαϊκισμό.

«Μα θα αυξηθεί η τιμή» φωνάξανε οι οπαδοί του Μπάρμπα-Αλέκου το κανατά.

Πετάχτηκε όμως ευτυχώς ο λαγουρέντες του Μπάρμπα-Αλέκου και το πράγμα συμμαζεύτηκε:

«σιγά τα αυγά. Θα πληρώνουμε όσο ένα μπουκαλάκι νερό επάνω το κυβικό αλλά θα γλυτώσουμε από τον Γάιδαρο».

Τουλάχιστον η αύξηση να γίνει από του χρόνου αποφάσισαν οι οπαδοί του Μπάρμπα-Αλέκου του κανατά βασιζόμενοι στο γνωστό «ποιος ζει και ποιος πεθαίνει μέχρι τότε» αλλά και ελπίζοντας να μειωθούν τα αποθέματα με τους μπότηδες μην τους σπάσει κανείς το κεφάλι.

5. Οι μπότηδες

Είναι αλήθεια πως για τα ησυχότερα  και για να γλυτώσουν από το φοβερό όπλο του μπότη αναβίωσαν το «έθιμο με τους μπότηδες».

Μεγάλο Σάββατο μάσανε ότι μπότη υπήρχε στο Αργοστόλι και αρχίσανε να τους πετάνε από το καμπαναριό του Αγίου Σπυρίδωνα.

«Για το καλό» λέγανε.Αλλά οι πιο μπασμένοι στα κόλπα καταλάβανε πως προσπαθούν να μειώσουν τα «μποτο-αποθέματα» εν όψει της αυξήσης του νερού.

6. Βρεγμένος

Αλλά άλλαξαν οι καιροί.

Αυτός ο Λαός δεν σέβεται τίποτα.

Ούτε του κανατάδες,τους οποίου ενίοτε αλλάζει.

Έτσι ο Μπάρμπα-Αλέκος ο κανατάς έκοψε λάσπη.

Και ήρθε ο καιρός της αύξησης του νερού «όσο ένα μπουκαλάκι νερό» όπως έλεγε τότε ο Μπάρμπα-Αλέκος.

Αλλά ενόψει του ότι «ο βρεγμένος την βροχή δεν την φοβάται» αλλά και λόγω του ότι πιά «ο κήπος τους διψάει για νερό» την έκαμε ο Αλέκος ο Κανατάς:

«Δεν φταίω εγώ.Φταίει ο επόμενος» είπε ο τέως κανατάς.

7. Αχ Σταύρο και Κυρ-Σταύρο:

Και ο «επόμενος» ήταν ο Κυρ-Σταύρος.

Διαβάζει πως ο προηγούμενος που έκανε την αύξηση κατηγορεί για την αύξηση τον επόμενο που δεν την έκαμε και «γυρίζουν τα μάτια» του.

«Βρε δεν ντρέπεσαι που θα την βγεις και από πάνω,νερουλομπήχτη .Ξέχασες που αύξησες το νερό και τώρα κάνεις τον όσιο Ποτάπιο.»

Και κει πάνω στον θυμό του τραβάει και ένα:

«πιτυλίρατε».

8. Πιτυλισμένοι

Η αλήθεια είναι πως στην πραγματικότητα ο Κυρ-Σταύρος δεν την είπε και άστοχα.

Την είπε άσχημα αλλά όχι άστοχα.

Δηλαδή το «πιτυλισμένος» είναι αυτός που «πετάει σταγόνες νερού» ή γενικά υγρού.

Αυτός που «πιτυλίζει»,ο Ελληνικός «πίτυλος».

Τους είπε δηλαδή ότι «πετάνε νερά από την τσιμούχα» όπως λέμε: «πάει αυτός πετάει λάδια κ.λπ».

Απλά το είπε άσχημα ο Σταυρος αλλά επί της ουσία ήταν μιά χαρά.Γιά το νερό ήταν ο καυγάς.

Από την άλλη μεριά «προσβλήθηκαν» αυτοί που έχουν προσβάλει τους πάντες,πάντα και παντού.

Αλλά ο Σταύρος θα πρέπει να μείνει:

«Σταύρος και κυρ-Σταύρος» και όχι αφέντης…

 

9. Τσουτσουλομήτης:

Πάλι ήταν το Νερό.Η καταιγίδα που χάλασε το σπιτικό,την φωλιά του κότσυφα του «Κυρ-Σταυρου».

Ένας μύθος από Αίσωπο και τον Σαββόπουλο:

Ήταν ένας κότσυφας λιγάκι επαρμένος που απαιτούσε να τον φωνάζουν «Σταύρο και κυρ-Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη» και έτσι όλα τα ζώα και τα πουλιά έκαμαν.

Μα το νερό του χάλασε το υποστατικό και ο καημένος ο κότσυφας βρέθηκε άστεγος και δυστυχής.

Τα πουλιά και τα ζώα συνέχιζαν:

«αχ  Σταύρο και κυρ-Σταύρο και αφέντη Τσουτσουλομύτη»

Τότε ο Σταύρος ο κότσυφας  το κατάλαβε καλά και για πάντα:

«όχι αφέντη Τσουτσουλομύτη. Μόνο Σταύρο και κυρ-Σταύρο».

10. « Όνος ύεται»

Πρέπει ο λόγος να είναι με μέτρο.

Να προφυλάξουμε και να σεβαστούμε όλοι όλους.

Σεβασμός στην οικογένεια, την προσωπικότητα, στο έργο ,στην αξιοπρέπεια του κάθε ανθρώπου.

Με αλληλοπροσβολές δεν πάμε πουθενά.

Παραμένοντας  μέσα στην «βροχή των ύβρεων» καθώς ως γνωστόν:

«όνος ύεται».