Σαν χώρα δυστυχώς έχουμε μάθει να «γεννάμε εχθρούς» .Ακόμα και όταν αυτοί δεν υπάρχουν.
Αναφέρομαι στην πρόσφατη καλή και αναγκαία κατά την γνώμη μου «συμφωνία των Πρεσπών» και όσα προηγήθηκαν η επακολούθησαν αυτής. Για την καλύτερη κατανόηση των γεγονότων θα μου επιτρέψετε να αναφερθώ στον θάνατο του «Καπετάν Κώττα» η Κωνσταντίνου Χρήστου η Κώτε Χρήστωφ κατά το Σλάβο-μακεδονικό γλωσσικό.
Η Ζωή, ο Θάνατος και η δράση του Καπετάν Κώττα θα έπρεπε να διδάσκεται στα Ελληνικά σχολεία. Πρόκειται για τον πλέον σημαίνοντα Μακεδονομάχο με την μεγαλύτερη αναγνωσιμότητα στους πληθυσμούς της Μακεδονίας κατά την περίοδο του Μακεδονικού Αγώνα.
Ο Καπετάν Κώττας δεν μιλούσε λέξη Ελληνικά αλλά μόνο το ιδιότυπο γλωσσικό ιδίωμα των «Ντόπιων» Σλάβο-μακεδόνων. Γεννήθηκε στο χωριό Ρούλια της Φλώρινας,στην περιοχή των Πρεσπών. Το 1905 συνελήφθη και οδηγήθηκε στο Μοναστήρι όπου του προτάθηκε από τους Τούρκους να υπηρετήσει τα δικά τους συμφέροντα με αντάλλαγμα την ζωή του.
Αρνήθηκε. Οδηγήθηκε στην πλατεία Ατ Παζάρ στο Μοναστήρι όπου τον ανέβασαν στην κρεμάλα. Ο Καπεταν Κώττας δεν έδωσε την χαρά στους Τούρκους να τον κρεμάσουν. Φώναξε «ΝΤΑ ΖΙΒΙ ΓΚΡΤΣΙΑ» που σημαίνει στα Ελληνικά «ΖΗΤΩ Η ΕΛΛΑΔΑ», κλώτσησε μόνος του το ικρίωμα και πέθανε.
Πέθανε όπως ένοιωθε. Σαν Έλληνας που μιλούσε την «ντόπια λαλιά» των Σλαβόφωνων Ελλήνων Μακεδόνων. Αν βρεθείτε στην περιοχή των Πρεσπών μην αναζητήσετε το χωριό του Καπετάν Κώττα, την Ρούλια
Το Ελληνικό κράτος όσο ακόμα σκεφτόταν μετονόμασε την Ρούλια σε «Κώττας» όπως άξιζε στο Έλληνα σλαβόφωνο Καπετάνιο του Μακεδονικού Αγώνα.
Δίπλα στο χωριό «Κώττας» βρίσκεται το χωριό Μελάς στην ίδια περιοχή. Ίσως επειδή οι Ήρωες ζουν, δρουν ,πεθαίνουν και μένουν στην Ιστορία μαζί. Ανεξάρτητα από την γλώσσας τους.
Απλά επειδή είναι Ήρωες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.