Δήθεν καταδικάζει.
Στην πραγματικότητα επαναλαμβάνει τον βιασμό και τον βασανισμό της Σοφίας με αναφορές στις συνθήκες του εγκλήματος.
Και συχνά, ίσως και κυρίως, ακούς την γνωστή δικαιολόγηση των αθλίων:
«τα ήθελε. Γιατί δεν μίλησε τότε;».
Όχι «δεν τα ήθελε» και τόσα χρόνια δεν μπορούσε να μιλήσει σε μια κοινωνία που την Γυναίκα την βλέπει σαν «Τρόπαιο», που ο βιασμός θεωρείται «όπλο κυριαρχίας» και «ποινή του νικημένου».
Στην Ινδία ο βιασμός επιβάλλεται σαν ποινή ή αντίποινο, ακόμα και ο ομαδικός βιασμός.
Στο Μπαγκλαντές επιβάλλεται ποινή όχι στον βιαστή αλλά στην βιασθείσα, κύρια η δημόσια μαστίγωση.
Το συντηρητικό και αναχρονιστικό Ισλάμ επιτρέπει τον βιασμό «των απίστων».
Τις γυναίκες Γιαζίντι, τις απαχθείσες μαθήτριες της Νιγηρίας.
Είναι θρησκευτικό δικαίωμα και καθήκον.
Η τύχη των ηττημένων.
Το δράμα των Γερμανίδων στον Μεγάλο Πόλεμο, το δράμα των γυναικών στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Παντού η γυναίκα είναι «τρόπαιο».
Λάφυρο για τον νικητή ή λάφυρο για τον «άντρα» στην σύγχρονη εποχή.
Μια από τις μεγαλύτερες ντροπές στην νεότερη Ελληνική Ιστορία ήταν ο εμφύλιος του 1824-1825. Ένας εμφύλιος καλά «κρυμμένος» στα σχολικά βιβλία.
Το τέλος αυτού του Πολέμου γράφτηκε στην Κερπινή της Αχαΐας, κοντά στα Καλάβρυτα.
Η Πατρίδα των Ζαΐμηδων.
Κλείστηκαν στην Κερπινή οι Ζαΐμηδες και ο Λόντος αμυνόμενοι στην πολιορκία των «Κυβερνητικών» και των καπεταναίων της Ρούμελης.
Και η Κερπινή έπεσε και ακολούθησε μια ανελέητη σφαγή αλλά και ο μαζικός βιασμός των γυναικών.
Από Έλληνες «νικητές».
Βιάστηκε και η γυναίκα του Ζαΐμη. Μια αρχόντισσα της ιστορικής οικογένειας Ρούφου.
Και ένας στρατιώτης έμεινε «στην Ιστορία» όχι για τον αγώνα του κατά των Τούρκων αλλά επειδή περηφανευόταν περιφέροντας ένα φουστάνι και επαρμένος φώναζε:
«πωλείται το φουστάνι της Ζαΐμενας».
Για αυτό η Σοφία τότε δεν μίλησε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.