Ήταν η Μητέρα της Πόπης και του Νικόλα.
Ήταν η Πεθερά μου.
Μα πιο πολύ από όλα ήταν η
“Γιαγιά Αννα”.
Αγάπησε την Ελιά, το
αμπέλι, ένα περβόλι.
Μια μουριά που έκαμε άσπρα
μούρα.
Αγάπησε την Γη.
Στον δρόμο της ζωής συνάντησε
την χαρά, την ευτυχία και μπόρεσε να δώσει αγάπη από αυτήν που της περίσσευε.
Έζησε με τα παιδιά της.
Έζησε με τα εγγόνια της.
Έζησε για τα εγγόνια της.
Ένα μαντήλι .
Ένα κομπιασμένο μαντίλι .Το
κομπόδεμα γιά τους μποναμάδες των εγγονιών της.
Πάντα το ίδιο μαντήλι από
όπου έβγαζε με τρόπο μαγικό τους μποναμάδες, μοιρασμένους ίσα, ίδια και δίκαια.
Αλλά τώρα ήρθε η ώρα.
Άφησε ένα μαντήλι με έναν
τελευταίο κόμπο.
Έναν κόμπο που μας πνίγει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.