Στις 25 Μαρτίου του 1995 βρισκόμουν με την Πόπη και τα δυο τότε παιδιά μας στο Βελιγράδι.
Μέναμε στο Ξενοδοχείο «Μόσχα».Είχαμε πάει να δούμε τα «παιδιά μας» τα Σερβάκια που είχαν βρεθεί στην Κεφαλονιά τον προηγούμενο Χειμώνα του 1994.
Και ασφαλώς τον 12χρονο και «κουμπάρο» μου σήμερα Ντάμιρ.
Στο δωμάτιο του Ξενοδοχείου μας περίμενε μία Ανθοδέσμη.
Ένα μπουκέτο λουλούδια από τον Ερυθρό Σταυρό της Σερβίας.
Μείναμε 4-5 μέρες και στις 26-Μαρτίου πετάγαμε πίσω για Αθήνα.
Ο Ντάμιρ έμεινε μαζί μας στο «Μόσχα» το τελευταίο βράδυ.
Φεύγοντας αφού δύσκολα, ’όπως συμβαίνει ακόμα και σήμερα χαιρετηθήκαμε ο Ντάμιρ πήρε μαζί του τα λουλούδια.
«Να τα πας σπίτι στην Μάνα σου» του είπα.
Φύγαμε.
Μετά από 2 μέρες τον πήραμε τηλέφωνο να του πούμε ότι φτάσαμε καλά και να δούμε τι κάνει.
Μου λέει.
«Τα λουλούδια τα πήγα στο Άγαλμα του Ρήγα Φερέ»
Έτσι λένε οι Σέρβοι τον Ρήγα Φεραίο, που ‘άγαλμα του έχουν στο Βελιγράδι.
Ήξερε ο Ντάμιρ ποιος είναι ο Ρήγας .Το ήξερε από τα 12 του χρόνια.
Ήξερε και που έπρεπε να πάει τα λουλούδια.
Ήξερε το που, ήξερε και το «γιατί».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.