Στην
Κομοτηνή έφτασα στο τέλος του Σεπτέμβρη το 1974.
Βράδυ,
μετά τα μεσάνυχτα ,ομίχλη παντού.
Ορατότης
μηδέν.
Με
το τραίνο,22 ώρες από την Αθήνα.
Μια
Πόλη μέσα στην ομίχλη, αόρατη, άγνωστη, με την οσμή του ξύλου και μια υγρασία
που τρύπαγε τα κόκκαλα και το μυαλό.
Έσερνα
την βαλίτσα μου και περπατούσα στο άγνωστο να βρω μια πόρτα και ένα κρεβάτι.
Από
το απέναντι πεζοδρόμιο βάδιζε ένας άγνωστος άνθρωπος με τα ίδια βάσανα.
Μπροστά
μου μια μπλε πινακίδα:
«Ξενοδοχείον
η Ελλάς».
Μπήκα.
Ένας
διάδρομος με μωσαϊκό και ένα δάκτυλο βρώμα.
Από
πίσω και ο άγνωστος βαδιστής του απέναντι πεζοδρομίου.
«Ένα
δωμάτιο παρακαλώ;»
Το
δωμάτιο ήταν ένα σε αυτό το ξενοδοχείο των Μηδέν Αστέρων.
«Γιώργος
Καραμανής από την Νάξο» μου συστήθηκε ο άγνωστος βαδιστής.
Συμφοιτητής
και η μοίρα μας όρισε να ήμαστε συγκάτοικοι στο Ξενοδοχείο ΕΛΛΑΣ στην
Κομοτηνή στο «ταξίδι της ζωής» μας.
Τον
αναζήτησα μετά από χρόνια όταν με την Πόπη πήγαμε στην Νάξο.
Δεν
τον βρήκα.
Σήμερα
τον «συνάντησα» στο facebook.
Ο
Γιώργος ο Καραμανής.
Δυό
κρεβάτια με σουμιέ, κουβέρτες στρατιωτικές που είχαν να πλυθούν από κατασκευής
και μια ξυλόσομπα που δεν την ανάβαμε ποτέ «ελλείψη καύσιμης ύλης».
Ξενοδοχείον
«η Ελλάς» Κομοτηνή 1974,δίπλα στον καφενέ του Μόλα Αχμέτ Μεχμέτ.
Με
τον Γιώργο τον Καραμανή από την Νάξο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.