ΜΟΡ ΠΛΑΝΕ!

 

Ήμουνα μαθητής στο Δημοτικό όταν “συνάντησα” τον Μίμη.

Τον Μίμη Παπαιωάννου.

Δεν ξέρω πως αλλά γεννήθηκα ΑΕΚ.

Κανείς στην οικογένεια μου δεν ήταν αεκτζης,κανείς φίλος,κανείς ,αλλά εγώ

Γεννήθηκα ΑΕΚ.

Μάλιστα στο Σχολείο στο Μπραχάμι ήμουνα ο μόνος υποστηρικτής της ΑΕΚ.

Αυτό δεν ήταν πάντα εύκολο,αυτή η ομαδική “μοναξιά”,αλλά στο κάτω-κάτω ήμουνα πάντα σε μοναχικές διαδρομές.

Τότε ακούγαμε ραδιόφωνο. Δεν υπήρχε η τηλεόραση με τις ποδοσφαιρικές μεταδόσεις. Υπήρχε το ραδιόφωνο.

Το ραδιόφωνο ήταν μια απόμακρη επιθυμία. Δεν το είχε ο κάθε ένας.Το καφενείο ήταν το σημείο της βέβαιης ακρόασης.

Μεσημέρι της Κυριακής στο καφενείο της γειτονιάς.

Οι πελάτες καθισμένοι στον Ηλιο με τα τσίπουρα τους .

Χόρια οι Μικρασιάτες από τους Κρητικούς και αυτοί από τους Αρκάδες και δίπλα οι Καλαματιανοί και μετά οι Μεσολογγίτες .

Όλους όμως τους ένωνε ένα ραδιόφωνο που έπαιζε στην διαπασών.

Εμείς,πιτσιρικαρία, στο πεζοδρόμιο ακροβολισμένοι με γόνατα που πάντα είχαν ένα μόνιμο κακάδι από τα συνεχή πρόσφατα “ανδραγαθήματα” μας.

Σημάδια από την τελευταία κουτρουβάλα μας στην  ποδοσφαιρική τιτανομαχία με την ‘άλλη” γειτονιά με την οποία τελικά ποτέ δεν ξεκαθαρίσαμε τους “λογαριασμούς”μας.

Νικούσαμε ή χάναμε; Ενα ερώτημα που δεν απαντήθηκε γιατί μετά από χρόνια κατάλαβα πως σε αυτές τις ιστορικές αναμετρήσεις δεν μπορούσε να υπάρχουν “Νικητές”.

“Ο ανταποκριτής μας Βασίλης Κοντοβαζαινίτης από το Καυτατζόγλειο Στάδιο”.Υστερα “ο Αντώνης Πυλιαρός,ο Γιάννης Διακογιάννης, ...”

Γήπεδο Λεωφόρου Αλεξάνδρας,Στάδιο Καραΐσκάκη…

Μετά:

“Ο Βασίλης Γεωργίου από τον Γήπεδο της Νέας Φιλαδελφίας”.

Αυτές οι μεταδόσεις!Οι συνδέσεις των 3-4 λεπτών με το “Γήπεδο Νέας Φιλαδελφίας” αρκούσαν.

Τότε άκουσα γιά τον Μίμη Παπαιωάννου.

“ο δαιμόνιος Μίμης Παπαϊωάννου με ένα λάκτισμα παραβιάζει την εστία του...και μετά ...κινούμενος με έναν τρόπο μοναδικό επί της πλαγίας γραμμής διεισδύει  και με τρομερό μορ πλανέ...”

 

Μου έρεσε αυτό το :”μορ πλανέ”του Βασίλη Γεωργίου.Το θεωρούσα πως είναι κάτι το εξαιρετικό που μόνο ο Μίμης μπορούσε να κάνει.

Ήμουνα και “σπόρος”δεν το έψαξα .Μου αρκούσε που ο Παπαϊωάννου “έκανε μορ πλανέ”ενώ οι άλλοι ούτε που να το φανταστούν πως ποτέ θα φτάνανε τις επιδόσεις του Μίμη στο “μορ πλανέ”.

Τελικά μετά από πολλά χρόνια  απέδωσα το “μορ πλανέ” του Βασίλη Γεωργίου εκεί που ανήκει:

 στο Γαλλικό  “vol plane” με την διαφορά πως ο Γεωργίου είχε δίκιο.

Vol plane: ο ιπτάμενος ποδοσφαιριστής,ο ιπτάμενος που σουτάρει.

Και ήταν ο Μίμης ιπτάμενος.

Τον είδα τον “ιπτάμενο” Μίμη στις κάρτες της σοκοφρέτας.

Πρώτη φορά είδα πως είναι αυτός ο λατρεμένος μου Μίμης από τα χαρτάκια της Σοκολάτας.

Τότε η “σοκοφρέτα” κυκλοφορούσε με κάρτες ποδοσφαιριστών. Όλων των ομάδων.

Εγώ μάζευα κάρτες γιά τους παίκτες της ΑΕΚ:

“Δώσε μου έναν Δομάζο να σου δώσω ένα Σιδέρη,άμα μου δώσεις έναν Κούδα θα πάρεις Καραφέσκο και Βεντούρη...”

Ανταλλαγές όλη μέρα και ατελείωτο μασούλισμα “σοκοφρετας”μπας και βρούμε κανέναν Νεστορίδη ή κανένα Αντωνιάδη.

Έφτιαξα ένα άλμπουμ,ένα λεύκωμα, με πρώτον στην πρώτη σελίδα τον Μίμη.

Κάθε μέρα ξεφύλλισμα του ενδόξου λευκώματος μου.

Κάθε μέρα “συναντούσα’ τον Μίμη.

Ήταν μαύρη η μέρα όταν γύρισα σπίτι από το σχολειό και δεν βρήκα το λεύκωμα μου.

Πουθενά.

Σκέφτηκα ότι έπεσα θύμα κακόγουστου αστείου από τον Παναθηναϊκό αδελφό μου.

Τελικά δράστης ήταν η  η Μάνα μου που χωρίς να εκτιμά τα “μορ πλανέ” του Μίμη,πέταξε το λεύκωμα μου στα σκουπίδια!

“Δεν θα σε κάνω εγώ Πελέ!”μου είπε.

Για αυτό το πέταξε: γιά να μην γίνω Πελέ.

Και Πελέ δεν έγινα αλλά τον Μίμη Παπαιωάννου τον είδα εκατοντάδες φορές στα χρόνια που ακολούθησαν.

Τον είδα να κάνει:  χιλιάδες“μορ πλανέ”