ΜΕΓΑ ΤΟ ΤΗΣ ΘΑΛΑΣΣΗΣ ΚΡΑΤΟΣ

Εκεί που πραγματικά «χάθηκε η μπάλα» είναι το Λιμενικό Ταμείο, όπου τοποθετήθηκε Πρόεδρος ο Αλέξης Μοσχονάς.

Η επιλογή του Αλέξη αποτελεί ασφαλώς δικαίωση του «Κεφαλονίτη Όνου» που έγκαιρα είχε προβλέψει την ανάδειξη του Θαλασσολάτρη στην θέση του «Υφυπουργού Ναυτιλίας».

Οι κακόβουλοι, που πάντα θα υπάρχουν, θέτουν το ερώτημα «μα ένας τσοπάνης, ένας βοσκός, Πρόεδρος των Θαλασσών.

Τι γυρεύει ένας Λαρισαίος στην Ύδρα»;

Η απάντηση είναι καθαρή. Πάντα έβλεπε από το Βουνό και ζήλευε την θάλασσα ο Αλέξης, μέχρι που κατέβηκε στο Ληξούρι σαν Αντιδήμαρχος, την είδε από κοντά και την αγάπησε σε σημείο που πήρε μάσκα και βατραχοπέδιλα και ξεκίνησε η σχέση αγάπης και πάθους του Άνθρωπου και της Θάλασσας.

ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΝΤΡΕΑ ΒΩΚΟ ΣΤΟΝ ΑΛΕΞΗ ΜΟΣΧΟΝΑ

Θέλω όμως να το κάνω ακόμα ποιο κατανοητό. Η επιλογή του Καπετάν – Μοσχονά με συγκινεί.

Ο παππούς μου πέθανε Τσοπάνης, ο Πατέρας μου γεννήθηκε τσοπάνης και εγώ είμαι αυτονόητα ζώο ως «όνος».

Η επιλογή του Αλέξη μας αφορά όλους και μας δικαιώνει, όπως δικαιώνει και την Ιστορία.

Κάποτε στην Εύβοια γεννήθηκε ένας τσοπανάκος ο Αντρέας. Το επώνυμο του ήταν «Βώκος» από το «Βοσκός», το Δωρικό «Βουκόλος» δηλαδή Βοσκός Βοδιών.

Ο Αντρέας καλή ώρα αγάπησε και αυτός την θάλασσα και άφησε τα ζωντανά του και μπαρκάρισε .

Στην συνέχεια άλλαξε και το όνομα του από «Βώκος» σε Μιαούλης και έμεινε στην Ελληνική Ιστορία σαν ο Ήρωας του 1821 Αντρέας Μιαούλης.

Κλείνω και τα τέσσερα γόνατα μου Καπετάν- Αλέξη Μιαούλη μπροστά στην πρόκληση της Ιστορίας, η οποία ως γνωστόν επαναλαμβάνεται.