ΑΣ ΠΕΡΠΑΤΗΣΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΟΔΟ ΑΘΗΝΑΣ

Λυπάμαι που τα νέα παιδιά, εδώ στην Κεφαλονιά διαβάζουν για τον ανταγωνισμό των κρατούντων, με τους κρατήσαντες στον Δήμο «περί των έργων».

«Είναι δικά μας», οι απελθόντες.

«Είναι δικά μας», οι ελθόντες.

«τα Κοινά ίδια νομίζετε».

Πιστεύετε δηλαδή πως «τα κοινά, τα Δημοτικά έργα, σας ανήκουν».

Έχετε μια αυτάρεσκη, κτητική  άποψη περί των «κοινών».

Αλλά ας περπατήσουμε στην οδό Αθηνάς.

Τώρα εν όψει της πεζοδρόμησης είναι επίκαιρη και διδακτική.

«Ο ΤΑ ΙΔΙΑ ΚΟΙΝΑ ΝΟΜΙΣΑΣ - ΑΝΕΡ ΧΡΗΣΤΕ ΧΑΙΡΕ»

Παίρνοντας την οδό Αθηνάς,από την Ομόνοια, εκεί στην αρχή του δρόμου θα συναντήσετε δύο εντυπωσιακά, νεοκλασικά κτήρια, έργα του Τσίλερ:

Πρόκειται για το παλαιό ξενοδοχείο «Μέγας Αλέξανδρος» και απέναντι του το επίσης παλαιό ξενοδοχείο «Φίλιππος» που φέρει την πινακίδα «Μπάγκειον».

Στην διασταύρωση της οδού Αθηνάς με την Σοφοκλέους θα συναντήσετε το ξενοδοχείο «Ολυμπιάς».

Και τα τρία αυτά, αμύθητης αξίας χρηματικής και αρχιτεκτονικής κτήρια ανήκαν σε έναν  Έλληνα της Κορυτσάς.

Τον Ιωάννη Μπάγκα.

Έφυγε από την Κορυτσά με ένα τάλιρο στην τσέπη, πήγε αρχικά στο Κάιρο, μετά στην Ρουμανία και γύρισε πίσω πλούσιος στην Αθήνα.

Πρώτα ράπτης, μετά εκμεταλλευτής γεωργικής γης, ενάρετος, απλός, Έλληνας πατριώτης.

Το 1880, γέροντας πια  δώρισε ολόκληρη την περιουσία του στην Ελλάδα.

Παρακάλεσε τον Πρωθυπουργό τότε Χαρίλαο Τρικούπη να του δώσει ένα επίδομα για τα αναγκαία της ζωής του, γιατί για τον εαυτό του δεν κράτησε τίποτα.

Όλα για την Ελλάδα.

Χρήματα και ακίνητα.

Όλα.

Ο Χαρίλαος Τρικούπης, η Κυβέρνηση αποφάσισε να του δίδει «προς το ζην» 1000 δραχμές μηνιαία.

Ο Ιωάννης Μπάγκας επέστρεψε τις 700 και αρκέστηκε σε 300 δραχμές ανά μήνα που του αρκούσαν για την λιτή ζωή του.

Σήμερα «κοιμάται» στο Α΄ Νεκροταφείο Αθηνών.

Στο μνήμα του υπάρχει η προτομή του Ιωάννη Μπάκα και από κάτω είναι γραμμένο:

«Ο τα ίδια κοινά νομίσας -΄Ανερ χρηστέ χαίρε».

Δηλαδή:

«Αυτός που θεωρούσε πως η περιουσία του ανήκει σε όλους - Ενάρετε Άντρα Χαίρε».

Και στην Κεφαλονιά μαλώνουνε «σε ποιόν ανήκουν τα τσιμέντα», φρονώντας φανερά  το αντίθετο:

πως «τα κοινά ίδια».