Ο ΑΝΔΡΕΑΣ ΜΑΖΑΡΑΚΗΣ ΔΕΝ ΦΟΡΑ ΚΟΥΚΟΥΛΑ

Ο  Βαρουφάκης  και  η  γυναίκα  του  πήγαν  να  φάνε  βράδυ στα  Εξάρχεια. Ο  Υπουργός  πήγε  σαν  άνθρωπος και  όχι  σαν  «εξουσία». Πήγε  μόνος,  χωρίς  αστυνομία,  χωρίς  συνοδούς.

Καμιά  τριανταριά  «κουκουλοφόροι», θεώρησαν  ότι  οΒαρουφάκης  παραβίασε  το «κράτος  των Εξαρχείων». Αντράκια  του κώλου και ψευτοαναρχικοί, επετέθηκαν στον Βαρουφάκη  και  την γυναίκα  του. Αυτοί  οι ψευτοαντιεξουσιαστές θέλησαν να επιβάλουν την δική τους  «εξουσία». 30 απέναντι  σε  έναν και  μία  γυναίκα.

Λοιπόν  τα  Εξάρχεια  δεν  σας  ανήκουν. Ανήκουν  στον  Λεωνίδα  Κύρκο,  στην  Βέμπο,  στην Κατερίνα  Γώγου, στον  Άσιμο, στον  Ξαρχάκο, στον  Παύλο  Σιδηρόπουλο. Ανήκουν  στον  Κάρολο Κουν και τον Βασίλη Ραφαηλίδη. Ανήκουν  στην  Αρλέτα. Σε  όλους  όσους  αποφάσισαν  να ζήσουν στα  Εξάρχεια  από  πεποίθηση.

Εκεί  και  ο  Ανδρέας  Μαζαράκης,  ο «Εξαρχείων»,  με αυτόνομες  απόψεις  που όμως ποτέ  δεν  έβαλε  και  δεν συμφώνησε  με την  κουκούλα.

Παλιά, πριν  από 100  χρόνια,  τα  Εξάρχεια  τα λέγανε «πιθαράδικα»,  γιατί  εκεί  φτιάνανε  τα πιθάρια  οιμάστορες  του  πηλού.

Λοιπόν  ψευτόμαγκες  εσείς  δεν  είσαστε από τα Εξάρχεια, είσαστε  από  τα  «πιθαράδικα». Βρισκόσαστε  100  χρόνια πίσω.  Τουλάχιστον 100.

Η ΖΩΗ ΚΑΙ Ο ΑΔΩΝΙΣ

Δεν  κρατιούνται  οι   κοινωνικοί  διασκεδαστές  Ζωή  και  Άδωνις  στην  Βουλή.

Χθες, χωρίς  λόγο  μέσα  στην  γενική  πλάκα  που  γίνεται  στην  Βουλή  η  Ζωή  είπε  στον  Άδωνη:

«είσαι  στην  λίστα  Λαγκάρντ»

Τσαντίστηκε  ο  Άδωνις  και  της  απάντησε:

«υπερασπίζεσαι  βιαστή»

Παρακαλώ  να  ηρεμίσουν  οι  μονομάχοι. Δεν  υπάρχει  πρόβλημα. Και  οι  δύο  εκατέρωθεν  καταγγελίες  είναι  εντελώς  κατανοητές.

Δεν  μας  απασχολούν.  Σημαντικό  και  ενδιαφέρον  θα  ήταν  το  εντελώς  αντίθετο.

Θα  ήταν  ωραίο  ο  Άδωνις  να  έλεγε  στην  Ζωή

«είσαι  στην  λίστα  βιαστή»

Και  η  Ζωή  στον  Αδωνη

«υπερασπίζεσαι  την  λίστα  Λαγκάρντ»

Τότε  μάλιστα,  θα  είχε  ενδιαφέρον.

Ο ΑΛΛΟΣ ΠΑΝΑΓΟΥΛΗΣ

Τελικά  υπάρχουν  ονόματα  «βαριά» που  δεν  δικαιούνται  να  τα  φέρουν  όλοι.

Υπήρξε  ο  Ελευθέριος  Βενιζέλος,  υπήρξε  και  ο  γιός   του  ο Σοφοκλής, που  στην   πολιτική  Ιστορία  της  χώρας  ήταν  μια  «κουτσουλιά»  κανονική.

Υπήρξε  ο  Γεώργιος  Παπανδρέου,  υπήρξε ο Αντρέας,  υπήρξε  και  ο  Γιωργάκης, ο  γνωστός Γιωργάκης.

Υπήρξε  ο  Κωνσταντίνος  Καραμανλής,  υπήρξε  και  ο  Κωστάκης,  που  τσάκιζε  τα  σουβλάκια  στον  «Μπαϊρακτάρη».

Υπήρξε  ο  Αλέκος  Παναγούλης,  που  τόλμησε,  και  ο Στάθης  Παναγούλης  που  δεν  τόλμησε  ποτέ.

Σήμερα  αυτός  ο  Στάθης  Παναγούλης, σαν  Βουλευτής  του  ΣΥΡΙΖΑ  στην  Βουλή  ζήτησε  να  διοριστούν  οι  παλαιά  εργαζόμενοι  στην  ΕΡΤ, «ώστε  να  δικαιωθούν  όσοι βοήθησαν  για  την  νίκη  του  ΣΥΡΙΖΑ».

Κανονικά  ο  κ. Τσίπρας  θα  έπρεπε  να  τον  αποδοκιμάσει  ή ακόμα  καλύτερα  να  τον  έδιωχνε  κλοτσηδόν.  Δεν  το  έπραξε  τουλάχιστον  ακόμα.

Μην  βιαστείτε  να  πείτε «να  ο  ΣΥΡΙΖΑ,  είναι  τα  ίδια χάλια  με  τους  προηγούμενους»

Όχι. Ο  κ  Στάθης  Παναγούλης  εκφράζει  την  παθογένεια της  Ελληνικής  πολιτικής  ζωής,  γενικά. Δεν  εκφράζει  τον ΣΥΡΙΖΑ. Εκφράζει  το  πελατειακό  σύστημα  στην  χώρα. Αυτό  που  μας οδήγησε  σε  1  εκατομμύριο  δημοσίους υπαλλήλους,  χωρίς  να  έχουμε  δημόσια  διοίκηση.

Ο  κ. Στάθης  Παναγούλης,  εκφράζει  την  κοινωνική  μας  κακομοιριά. Είναι  ο  παραδοσιακός  τύπος  Βουλευτή  «Καλοχαιρέτα».

Για  αυτόν  τον  λόγο,  αυτός  ο   Βουλευτής  «λαστέξ», εκλέχτηκε  δύο  φορές  Βουλευτής  με  το  ΠΑΣΟΚ,  μία  με το  ΚΚΕ,  μετά  έφτιαξε  δικό  του  κόμμα  την  ΕΣΠΕ, ύστερα  πήγε  στην  ΠΟΛΙΤΙΚΗ  ΑΝΟΙΞΗ και  μετά  στον ΣΥΡΙΖΑ.

Πάντα  είχε  την  ίδια  όμως  ιδεολογία

«να  διορίσουμε  τα  δικά  μας  παιδιά,  όσους  βοήθησαν  στην  νίκη».

ΣΥΝΕΦΙΑΣΜΕΝΗ ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΟΙΑΖΕΙΣ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ

Την  Κυριακή  27-Απριλίου  του  1941  ήταν  όταν  οι  Γερμανοί  μπήκαν στην  Αθήνα. Ήταν  η  αρχή  του  εθνικού  και  ανθρωπιστικού  δράματος  της  Κατοχής. Ήταν  η  αρχή  της  Εθνικής  Αντίστασης.

Ξέρετε  η  Αντίσταση  δεν  άρχισε  τον  Χειμώνα του  1941  στα  βουνά  της  Ελλάδας. Ξεκίνησε αμέσως,  με  την  είσοδο  των  Γερμανών  στην Αθήνα.

Η  Πηνελόπη  Δέλτα,  η  συγγραφέας  των «μυστικών  του Βάλτου»  προτίμησε  να αυτοδηλητηριαστεί  σαν  σήμερα, το πρωί  της 27ης Απριλίου  1941,  έχοντας  την  δική  της αίσθηση της  Ελευθερίας   και  τις  δικές  της  αρχές.

Δεν  ήθελε  να  ζήσει  την  σκλαβιά. Πέθανε  λίγες  μέρες  μετά,  στις  2  Μαΐου. Θάφτηκε  στην  αυλή  του  σπιτιού  της  στην  Κηφισιά. Όπως  επιθυμούσε πάνω  στον  τάφο  της  γράφτηκε  η  λέξη  «ΣΙΩΠΗ».

ΑΓΓΛΙΚΑ ΚΑΙ ΠΙΑΝΟ

Κράξιμο  χωρίς  τέλος  στην  κ. Χρυσοβελώνη, υπεύθυνη  τύπου  των  ΑΝΕΞΑΡΤΗΤΩΝ ΕΛΛΗΝΩΝ  του  Καμένου-Καμένου.

Η  κυρία  αυτή  διόρισε  στο  γραφείο  του  Καμένου-Καμένου την  κορούλα  της  αλλά  και  την  γραμματέα  του  πολιτικού της  γραφείου.

Η  λαμπρά  αυτή  πολιτικός  έβγαλε  και  ανακοίνωση  με  την  οποία  μας  ενημερώνει  ότι,

«…τα  προσόντα  της  κόρης  μου  είναι  δεδομένα. Ξέρει ξένες  γλώσσες  και  έχει μεταπτυχιακό…»

Παλαιά  αυτά  τα  λέγανε  για  τις  καλές νύφες «ξέρει αγγλικά  και  πιάνο».

Ειλικρινά δεν  περιμέναμε  τίποτα  διαφορετικό η τουλάχιστον  τίποτα  καλύτερο  από  τους καμένους .

Επί  τη  ευκαιρία  έχω μια  ανιψούλα  που  ξέρει  ξένες γλώσσες,  έχει  2  μεταπτυχιακά,  παίζει  πιάνο  και  τσέλο, χορεύει  παραδοσιακούς  χορούς,  έχει  κάνει  μπαλέτο αλλά  όταν  της  μιλάω για  τον  Καμένο-καμένο σκάει  στα γέλια.

Αλήθεια  κυρία  Χρυσοβελώνη,  να  ελπίζει  σε  διορισμό ή «ψάχνω  χρυσο-βελόνι  στα  άχυρα»;

ΕΤΣΙ ΘΑ ΓΙΝΕΙ

Θα  βρεθεί  λύση. Πάντα  αυτό  συμβαίνει. Θα  συμφωνηθούν  νέα  μέτρα, θα  περιορισθεί  ακόμα περισσότερο  η  κίνηση  του  χρήματος  στην  χώρα,  θα  ενταθεί  η  λιτότητα, θα  συνεχίσουμε  να  μαζεύουμε  ότι  έχουμε  και  να  τα  παραδίδουμε  στους  δανειστές,  θα  συνεχίσουμε  να  αγοράζουμε  όπλα,  θα  συνεχίσουμε  να  μην  παράγουμε,  θα  είμαστε  καταναλωτές  της  παραγωγής  των  δυναστών, θα  δανειζόμαστε  συνεχώς  σε  έναν  κύκλο  που  δεν  θα  έχει  τέλος.

Κάπως  έτσι  θα  γίνει.

Και  εμείς, όπως  πάντα,  θα  είμαστε  ανάμεσα  στην  δίβουλη  γνώμη «φταίνε  οι  προηγούμενοι  η  φταίνε  αυτοί  ή  οι  επόμενοι» .

Αυτή  είναι  η  νέα  υποδούλωση. Η  νέα  σκλαβιά.

Κάποιοι  θέτουν  το  ερώτημα  «τι  να  κάνουμε  αφού  δεν  παράγουμε  τίποτα»;

Για  αυτούς  που  δεν  βλέπουν  άλλους  δρόμους, θα  σας  πω  για  την  «πορεία  του  αλατιού».

Η  ΠΟΡΕΙΑ  ΤΟΥ  ΑΛΑΤΙΟΥ

Η  Βρετανική  Αυτοκρατορία  δυνάστευε τους  Λαούς  της  Ινδικής  χερσονήσου, αρχικά  μέσω  της  διαβόητης  «Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών» και  πάντα  με  την στρατιωτική  της  μπότα.

Ως  μέσο  υποδούλωσης  μεταξύ  άλλων ήταν  η  μονοπωλιακή   διακίνηση  του αλατιού. Απαγορευόταν  σε οποιονδήποτε στην  Ινδία  η  παραγωγή  και  η  εμπορία αλατιού.

Ο  Μαχάτμα  Γκάντι  το  1930  αποφάσισε να  πορευτεί  προς  την  θάλασσα, σαν επικεφαλής του  «Εθνικού Κογκρέσου», βάδισε  προς  την  θάλασσα διανύοντας  250  χιλιόμετρα,  μαζί  με  χιλιάδες  Ινδών  που τον  ακολούθησαν.

Εκεί,  στις  ακτές  του  Ινδικού  Ωκεανού,  ο  Γκάντι,  άδραξε  μια  χούφτα  νερό  της  θάλασσας,  νερό  και  λάσπη  και  είπε «σήμερα  διαταράσσω  τα   θεμέλια  της  Βρετανικής Αυτοκρατορίας».

Οι  Ινδοί,  από  τότε  κατήργησαν  το  Βρετανικό  μονοπώλιο,  παρήγαγαν  το  δικό  τους  αλάτι. Δεκαεπτά  χρόνια  μετά  το  1947  η  Ινδία  ήταν  ελεύθερη. 

Τον  επόμενο  χρόνο  ο  Γκάντι  δολοφονήθηκε,  αλλά  είχε  δει  την  πατρίδα  του  ελεύθερη.  Είχε  βαδίσει  στην  «πορεία  του  αλατιού»,  που  ήταν συνάμα  η  πορεία  προς  την  Ελευθερία. 

Είχε  διδάξει  τους  υπόδουλους  Λαούς,  πως  μόνη  ελπίδα  είναι  η  στήριξη  στις  δικές  τους  παραγωγικές  δυνάμεις.

«ΕΝΑ  ΤΡΑΓΟΥΔΙ  ΘΑ  ΣΑΣ  ΠΩ  ΕΠΑΝΩ  ΣΤΟ  ΛΕΜΟΝΙ»

Όχι, εμείς  δεν  πρέπει  να  κάνουμε  την  δική  μας  «πορεία  του  αλατιού». Πρέπει  όμως  να  κάνουμε  την  δική  μας  «πορεία  για  την  Ελλάδα».

Δεν  έχουμε  καμία  ελπίδα  στο  μέλλον,  αν δεν  γίνουμε  μια  παραγωγική και αυτάρκης χώρα. Για  παράδειγμα δαπανήσαμε  το 2011  24.134.131  ευρώ  για  την  εισαγωγή λεμονιών.

Με  άλλα  λόγια  δαπανήσαμε  τον  προϋπολογισμό  του  Νομού  Κεφαλονιάς  και  του Νομού  Ζακύνθου  μαζί  για  την  αγορά  λεμονιών.

Ενδεικτικά  φέραμε  15.663  τόνους  λεμόνια  από  την  Αργεντινή  δίνοντας 13.208.437  ευρώ, πληρώσαμε  στην  Τουρκία 4.108.466  ευρώ  για  να  εισάγουμε 6.611  τόνους  λεμόνια, από  την  Ιταλία  φέραμε  3.308  τόνους  λεμόνια  και  ακόμα  και  από  την  Γερμανία  που  δεν  παράγει λεμόνια  εισάγαμε 574  τόνους.

Εμείς  όμως  προτιμάμε  να  φυτεύουμε  νεραντζιές  και  πικροδάφνες. Χρειαζόμαστε  40.000  δένδρα  καλοκαιρινής  λεμονιάς,  με  συνολικό  κόστος  400.000  ευρώ,  ώστε  σε  μία  3ετια  να  γίνουμε  πλεονασματικοί  σε  λεμόνια.

Φυτέψαμε  νεραντζιές  στο  Λιθόστρωτο,  πικροδάφνες  στην  Ριζοσπαστών,  τώρα  καλλωπιστικά  φυτά  στον  κεντρικό  δρόμο  στην  Σκάλα, γεμίσαμε  τα  πεζοδρόμια  της  Αθήνας, της  Νέας  Σμύρνης,  των  Ελληνικών  πόλεων  με  δεκάδες χιλιάδες  νεραντζιές.

Ας  ξεκινήσουμε  τώρα  από  την  Κεφαλονιά και  την  Ιθάκη,  ας  κάνουμε  τώρα  την  δική μας  «πορεία  του  λεμονιού».

Ο Αγροτικός Συνεταιρισμός, ο φίλεργος αντιδήμαρχος κ. Σπύρος Ματιάτος, τα δημοτικά συμβούλια της Κεφαλονιάς και της Ιθάκης, όλοι ας πάρουμε την ιστορική πρωτοβουλία, ας περπατήσουμε στον «δρόμο του λεμονιού».

Αυτή είναι μια προσφορά στην χώρα, ένα παράθυρο στο μέλλον. Ελπίζω ότι θα βρεθούν άνθρωποι στους Δήμους που θα προχωρήσουν μια τέτοια πρωτοβουλία. Μην ξεχνάτε ότι η Απέραντη Ινδία γεννήθηκε από μια «πορεία του αλατιού».

62 ΔΙΣΕΚΑΤΟΜΜΥΡΙΑ

Χρειάζεται  ένας  νέος  «πατριωτισμός».

Μέσα  στους  τελευταίους  έξι μήνες, σύμφωνα με  τα  στοιχεία  της  Τράπεζας  της  Ελλάδος, έχουν  φύγει  από  την  χώρα  62 δισεκατομμύρια ευρώ.

Πρόκειται  για  10.3  δισεκατομμύρια  τον  μήνα ή διαφορετικά περισσότερα από 340 εκατομμύρια  την  ημέρα.

900 + 300 + 20 + 3

Επίσημα  περίπου  900  πρόσφυγες  πνίγηκαν στην  Μεσόγειο  ανοικτά  της  Λαμπεδούσα χθες. Σήμερα  300  αγνοούνται  στην  ίδια περιοχή.

Η Ιταλική  Κυβέρνηση  ανακοίνωσε  τον  πνιγμό 20  προσφύγων. 3 Σύριοι  πνίγηκαν  στην  Ρόδο.

500.000  χιλιάδες  πεινασμένοι,  άστεγοι  και  διωγμένοι από την Λιβύη  και  την  υποσαχάρια  Αφρική   συνωστίζονται  στα  Λιβυκά  παράλια.

ΧΡΩΣΤΑΜΕ  ΣΤΟΥΣ  ΣΥΡΙΟΥΣ

«Ναι»,  μου  είπε κάποιος  φίλος  που  είναι διστακτικός  με  την  φιλοξενία  των  Σύριων προσφύγων, «αλλά  οι  Σύριοι  είναι Μουσουλμάνοι,  ενώ  οι  Αρμένιοι  είναι Χριστιανοί».

Παρότι  η  θρησκευτική  διαφορά  δεν  καθορίζει την  θεώρηση  που  έχω  για  τα  πράγματα, θέλω να  επισημάνω  ότι  «χρωστάμε  στους Σύριους».

Το  1922  με  τον  διωγμό  του  Ελληνικού πληθυσμού  της  Μικράς  Ασίας,  και  στην συνέχεια  το 1923  με  την  Συνθήκη της Λωζάννης  περί  ανταλλαγής πληθυσμών, περίπου  20.000  Έλληνες  της Αντιόχειας, υποχρεώθηκαν, για να γλυτώσουν  να  περάσουν  τα  σύνορα  της  Τουρκίας με  την Συρία  και  να  καταφύγουν  στις Συριακές πόλεις Χαλέπι  και  Λατάκεια.

Έμειναν  εκεί  για  μήνες  φιλοξενούμενοι  από  τους  Σύριους, μέχρι  τον  ερχομό  τους  στην Ελλάδα. Τότε  οι  Έλληνες  ήταν  Χριστιανοί  και  οι  Σύριοι  Μουσουλμάνοι,  όπως  συμβαίνει  και σήμερα. Το μόνο  που  άλλαξε  ήταν  η  θέση  των  προσφύγων.

Τότε  ήμασταν  εμείς, οι  Έλληνες, στην  Συρία.

Τώρα  είναι   αυτοί, οι Σύριοι, στην Ελλάδα.

«ΛΥΣΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΒΟΥΣ»

Καταγγέλλουμε  τον  τοπικό  «Τύπο»,  αυτό  το άθλιο σύστημα παραπληροφόρησης και στρέβλωσης της αλήθειας. Αφορμή  για  αυτήν την ευθεία καταγγελία μας είναι το χθεσινό περιστατικό με το κρουαζιερόπλοιο στο Αργοστόλι και την «απέλαση»των δημοτικοτουριστικών και δημοτικολιμενικών εκπροσώπων.

Την  ευθύνη  για  το  «καζίκι»  την  απέδωσαν άλλοι  στην  Τουριστική  πράκτορα,  άλλοι στον αρμόδιο  αντιδήμαρχο, άλλοι  στον  καπετάνιο.

Έσπευσαν  οι  εκπρόσωποι  του  «τύπου» να δημοσιεύσουν ότι  δεν  φταίνε  οι  εκπρόσωποι του  «τόπου»  αλλά  η  πράκτορας.

Η  αλήθεια  είναι  εντελώς  διαφορετική. Καμία  ευθύνη  δεν  φέρει  ούτε  η  πράκτορας, ούτε  οι λαμπροί  εκπρόσωποι μας.

Στην  πραγματικότητα,  ο  Καπετάνιος  του  πλοίου  μόλις είδε  το  μπουλούκι  των  επισήμων, καμιά  30αρια νοματαίους  να  ορμάνε  προς  το  πλοίο, έδωσε  το σύνθημα.

«Λύστε  τους  κάβους».

Ο  Καπετάνιος  ένιωσε  τρόμο  για  την  επερχόμενη  έφοδο στον  μπουφέ,  πράξη  που  θα  προκαλούσε  τριγμούς  στα οικονομικά  της  επιχείρησης.

Η  λύση  ήταν  μία:

«Λύστε  τους  κάβους».

Ήταν  απόφαση  στοιχειώδους  αυτοπροστασίας. Και  πράγματι  το  κρουαζιερόπλοιο  θα  είχε  αναχωρήσει  χωρίς  άλλο,  αν  την  τελευταία  στιγμή,  δεν  επικρατούσαν  δεύτερες  σκέψεις.

Σε  αυτό  συνέβαλε  η  προτροπή  του  Ύπαρχου: 

«Καπετάνιε, θα  παρεξηγηθούμε,  είναι  μαζί  τους  ο  Αντιδήμαρχος Τουρισμού».

Το  ξανασκέφτηκε  ο  Καπετάνιος  και  αποφάσισε:

«Καλά,  ας  είναι,  απλά  πετάξτε  τους  έξω».

ΤΑ ΑΡΜΕΝΙΚΑ

Μεγάλωσα στο  Δουργούτι... στο  Δουργούτι  και  στο Μπραχάμι.

Το  Δουργούτι  είναι  ο  σημερινός  Νέος Κόσμος,  μια  περιοχή  της  Αθήνας,  που  ορίζεται  ανάμεσα  στην  Δάφνη, την  Νέα  Σμύρνη, την  Συγγρού  και  το  Κουκάκι.

Το  σπίτι  του  Κεφαλονίτη  Παππού  μου από  την  Μητέρα  μου  ήταν  στην οδό Σαρκουδίνου,  λίγο  πριν  από  την  Λαγουμιτζή.

Η  οδός  Λαγουμιτζή,  ήταν  η  «γραμμή»  που  όριζε  τα  «Αρμένικα».

Ήταν  η  περιοχή  που  εγκαταστάθηκαν,   διωγμένοι  από  την Κεμαλική,  αλλά  και  την  προ-Κεμαλική  Τουρκία, δεκάδες  χιλιάδες  Αρμένηδες,  όσοι  γλύτωσαν  από  το  λεπίδι  και  την  κρεμάλα.

Χιλιάδες  Αρμένηδες. 

1.500.000  ομοεθνείς  τους  δεν  μπόρεσαν  να  φύγουν. Σφαγιάστηκαν  στην  πρώτη  γενοκτονία  του  20ου  Αιώνα  στην  Πατρίδα  τους  την  Αρμενία.

«Τα  Αρμένικα»  ήταν  ο  παράδεισος  των μυρωδικών. Περπατώντας  τότε  ανάμεσα  στα  χαμόσπιτα  που  στέγαζαν  όσα  όνειρα  και  ελπίδες  τους  είχαν  απομείνει,  μύριζες  το μοσχοκάρυδο  και  την κανέλα, το  κρεμμύδι, τα  μπαχάρια της  ανατολής, το  πιπέρι.

Δημοκράτες, πρώτοι  στην  Εθνική  Αντίσταση  και  Πατριώτες  οι  Αρμένηδες. Πρόσφυγες  που αγάπησαν  και  ταυτίστηκαν  με  την  Ελλάδα. 15.000  -  20.000 χιλιάδες  ζουν  πια  στην  Ελλάδα  με συνείδηση  της  Εθνικής  τους  καταγωγής, σεβόμενοι  την Ελληνική  υπηκοότητα.

ΟΙ  ΣΥΡΙΟΙ

Η  εμπειρία  μου  με  «τα  Αρμένικα», με  διευκολύνει  να  κατανοήσω  καλύτερα, αλλά και  να  αποδεχτώ  την «έξοδο»  των  Σύριων  από  την  Συρία.

Μέχρι  σήμερα έχουν  «καταμετρηθεί»  222.271  νεκροί  στον  πόλεμο  στην  Συρία.  Σε  κάθε  1.000  κατοίκους  πριν  τον  πόλεμο  έχουν  επίσημα  σκοτωθεί  11.

Ανεπίσημα  ο  αριθμός  υπολογίζεται  υπερδιπλάσιος.Δεν  υπολογίζονται  οι  εκατοντάδες  χιλιάδες  που  έχουν  τραυματιστεί,  ζουν  σε  αιχμαλωσία  ή  σε  συνθήκες δουλείας.

Δεν  υπολογίζονται  τα  2.000.000  που  έχουν εξοριστεί  ή αυτοεξοριστεί.

Δεν  υπολογίζονται  οι  αγνοούμενοι. Οι  Σύριοι  δικαιούνται  να  αυτοπροστατευθούν. Δικαιούνται  να  σώσουν  την  ζωή  τους, τις  οικογένειες τους,  τα  παιδιά  τους.

Έχουν  δικαίωμα  στην  Ελευθερία, στην  ανεξιθρησκία,  στην  ειρήνη. Οι  κραυγές  «απόγνωσης» των  Μ.Μ.Ε  και  των  χυδαίων  και  ανιστόρητων «ψευτοπολιτικών»,  των  Αδώνιδων  και των  Βορίδηδων  και  των  χρυς- «αυγών» δεν  μπορούν  να  εκφράσουν  την  Ελληνική  παράδοση  φιλοξενίας,  συμπαράστασης  και  αρωγής.

Φιλοξενήσαμε  την  Ελλάδα  της  Μικράς  Ασίας,  τους  Ανατολικοθρακιώτες,  τους  Πόντιους,  τους  Αρμένιους,  τον  Ελληνισμό  της  Πόλης.  Ζήσαμε  πρόσφατα  δίπλα  σε  χιλιάδες  Κούρδους πρόσφυγες,  αγκαλιάσαμε  μόλις  πριν  λίγα  χρόνια  20.000  παιδιά  της  παλαιάς  Γιουγκοσλαβίας σε  πρόγραμμα βραχείας  ή  μακροχρόνιας  φιλοξενίας.

Τώρα  είναι   οι  Σύριοι. Εμείς  πάντα  πρέπει  να  μην ξεχνάμε   ότι  είμαστε  Έλληνες.

ΚΕΝΤΡΟ  ΥΠΟΔΟΧΗΣ  ΣΤΗΝ  ΚΕΦΑΛΟΝΙΑ

Η  Υπουργός  μετανάστευσης  κ. Χριστοδουλοπούλου  στην  Κ.Ε.Δ.Ε   απεύθυνε  έκκληση  προς  τους  Δήμους  της  χώρας  για  την  παραχώρηση  χώρων ,όπου  θα  εγκατασταθούν  «Κέντρα  Υποδοχής  Προσφύγων».

Σύμφωνα  με  την  κ. Υπουργό  τα  Κέντρα  υποδοχής  θα  έχουν  δυναμικότητα 20- 100  ατόμων. Ο  Δήμος  Κεφαλονιάς  πρέπει  να  ανταποκριθεί  στην  έκκληση.

Το  οφείλουμε  στον  Πολιτισμό  μας.

Αλλά.

Πρέπει  στην  Κεφαλονιά  να  υπάρχει  έτσι  και  αλλιώς  «Κέντρο  Υποδοχής»  με  υποδομές  φιλοξενίας,  όπως  νερό,  ηλεκτρικό,  αποχέτευση, δομές  σίτισης  και  υγιεινής.  Οι  πρόσφατοι  σεισμοί  ανέδειξαν  την  έλλειψη  τέτοιου  «Κέντρου  Υποδοχής», που  θα  καλύπτει  τώρα  τις  ανάγκες  φιλοξενίας   των  Προσφύγων,  αλλά  και  πάντα  τις  βέβαιες  ανάγκες  μετασεισμικής  υποστήριξης  των  κατοίκων  της  Κεφαλονιάς,  όταν  και  αν  ποτέ  χρειαστεί.

Ο ΠΥΡΑΥΝΟΣ ΤΟΥ Κ. ΙΩΣΗΦ ΛΟΥΚΕΡΗ

Το  Μεγάλο  Σάββατο  οι  επίσημοι  του  Τόπου  πετάξανε  κανάτια  στο  Λιθόστρωτο,  σε  αναβίωση  εθίμου  τους.

Άλλοι  λένε  πως  πετάξανε  κανάτια  από  ζήλια  προς  τους  Κερκυραίους,  που  τα  πετάνε  από  παλαιότερα.

Όπως  και  να  έχει  τα  κανάτια  σμπαράρανε  μια  χαρά,  οι  επίσημοι  καμαρώνανε  σαν  σκεπάρνια,  τα  πιτσιρίκια κάνανε  χαβαλέ,  οι  καφετέριες  βουλιάξαμε  στον  κόσμο  και  όλοι  περιμένανε  την  Ανάσταση.

Ο  κ. Ιωσήφ  Λουκέρης, αμετανόητος ΦΙ.Κ.Ο  και  γνωστός  απείθαρχος  προς  τας  διαταγάς  των  δημοτικών  αρχών, προφανώς  ζηλώσας  το  κανατοσπάσιμο  του  Αργοστολίου,  έσπευσε , κατά  το  δικό  του  έθιμο, να  ρίψει  χάριν  της  ημέρας  μία  χύτρα  ταχύτητος  στο  Ληξούρι.

Ο  «υπηρετικός»  του  Δήμου  Τύπος  λοιδόρησε  τον Ιωσήφ  ότι  δήθεν  διακωμωδεί  το  έθιμο  και  την  στιγμή.

Είναι  κρίμα.  Ο  Ιωσήφ  έχει  δίκιο. Είναι  ιστορικά  συνεπής  και  συνεπής  προς  το  έθιμο.

Ο  κ. Λουκέρης  σεβόμενος  την  Ιστορία,  πέταξε  έναν  «Πύραυνο». Η  χύτρα  ταχύτητος,  είναι εφεύρεση  των  Αρχαίων Ελλήνων. 

Πρόκειται  για  τον  «πύραυνο»,  ένα σφαιρικό κεραμικό  κατασκεύασμα  με  6  οπές, που  επέτρεπαν  την  είσοδο  του  αέρα  και  την  αναζωπύρωση  της  φωτιάς. Ένας  πύραυνος  βρέθηκε  στην  Αξιούπολη  του  Κιλκίς   και  χρονολογείται  προ  2700  ετών.

Ο  πύραυνος  όπως  και  η  σύγχρονη  χύτρα  ταχύτητος  άμα  κλείσεις  τις  οπές  γίνεται  «πύραυλος».

Ο  κ. Ιωσήφ  Λουκέρης,  γνώστης  της  Ιστορίας, αρνήθηκε  να  ρίψει  ένα  ανώνυμο  κανάτι.

Έρριψε  Πύραυνο.

Η ΡΕΓΓΙΝΑ

Παραιτήθηκε  από  το  γραφείο  του  τέως  Πρωθυπουργού Γιώργου  Παπανδρέου  η κ. Ρεγγίνα  Βάρτζελη - Δρακοπούλου.

Η  Ρεγγίνα  συμπαραστάθηκε  στον  Γιώργο  Παπανδρέου  στην  πολιτική  του  διαδρομή  μέχρι  σήμερα.

Σιωπηλή,  παραγωγική,  αποτελεσματική,  πνεύμα  γόνιμο  η  Ρεγγίνα.

Έπαιξε  κεντρικό  ρόλο  σε  κρίσιμες  για  τον  τόπο  στιγμές.

Κεφαλονίτισα  με  αίσθηση  της  καταγωγής  της.

Από  πατέρα  Ληξουριώτισα,  από  μάνα  Σκαλισιάνα

ΜΕ ΗΧΟΥΣ ΜΑΓΙΚΟΥΣ, ΕΝΑ ΠΕΝΤΑΓΡΑΜΜΟ ΚΑΙ ΕΠΤΑ ΝΟΤΕΣ

Επειδή  φτάσαμε  στην  17η Απριλίου, να  το  πούμε.

Σαν  σήμερα  το  2012  «έφυγε»  ο Δημήτρης  Μητροπάνος. Την  ίδια  μέρα  το  2011  χάσαμε  τον  Νίκο  Παπάζογλου. Και  οι  δύο  τραγούδησαν  όσα  αγαπήσαμε.

Αυτή  η  χώρα, η  Αγία  Ελλάδα  ακουμπά  πάνω σε  ήχους μαγικούς, ένα  πεντάγραμμο  και  επτά  νότες.

Αν  δεν  το  πιστεύετε  να  θυμηθούμε  ότι  επίσης  την  17η Απριλίου  του  1961  ένας  Έλληνας  πήρε  το  Οσκαρ καλύτερου  πρωτότυπου  τραγουδιού. Ήταν  τα  «παιδιά  του  Πειραιά »  του  Μάνου  Χατζηδάκη, που  τραγουδήθηκε  από  την  Μελίνα, στην  ταινία «ποτέ  την  Κυριακή»  του  Ζυλ  Ντασέν.

Ο ΥΠΗΡΕΤΙΚΟΣ

Ο  εντελώς  ανεξάρτητος  υπηρετικός  του Δήμου  τύπος,  που  εμφανίζεται σαν « Τύπος », σχολίασε  με  τον  μοναδικό  του  τρόπο  το δημοσίευμα  μας  για  την  εμπειρία  της Καλαμάτας  σε  σχέση  με  τον  σεισμό  του Ληξουριού.

Μπέρδεψε σεισμούς, Τσοβόλα, Ντελόρ, Θεοπεφτάτου, όλα μαζί  «τουρλού», σε  μια συλλογιστική  «τρεις  το  λάδι  τρεις το  ξύδι…»

Ψάξτε  το  και  διαβάστε  το. Έχει  πλάκα. Δεν βγάζεις  άκρη, αλλά  έχει  τουλάχιστον  πλάκα.

ΜΗΝ ΠΕΡΙΜΕΝΕΤΕ

Να  σχολιάσουμε  το  δημοτικό  συμβούλιο στο Ληξούρι. Ήταν  μια  συνάντηση  «από υποχρέωση».

Αποκαλύφθηκε  ότι  ο  Δήμος  δεν  ασχολείται σοβαρά  με  τις συνέπειες  του  σεισμού. Δεν έχουν  κάνει  μία  μελέτη, δεν  έχουν  υποβάλλει ένα  φάκελο.

Το  «όραμα»  τους  ήταν  οι  οικοσκευές,  το μοίρασμα  της  «κασαδούρας». Για  αυτούς  εκεί τελείωσαν  όλα. Δεν  θα  ασχοληθούμε  άλλο μαζί  τους. Δεν  αξίζει  τον  κόπο. Μην περιμένετε. 

ΑΛΛΟΥ  ΕΙΝΑΙ  ΤΟ  ΠΡΟΒΛΗΜΑ

Βέβαια  αλλού  είναι  το  πρόβλημα. 

Αν  ένας  που  ασκεί  εξουσία  ή γενικά  δημόσιο  έργο  καταλαβαίνει  τις  αδυναμίες  του, αναγνωρίζει  τις  δυσκολίες, παλεύει,  αναζητά  την  συνδρομή  όλων  και  έτσι  προχωρά  προσπαθώντας  να  γίνει  καλύτερος  και  πιο  αποτελεσματικός, όλα  έχουν  καλά.

Εδώ  όμως  στην  Κεφαλονιά  είναι  το  πρόβλημα. Όλοι,  μα  όλοι,  θαυμάζουν  τον  εαυτό  τους. Είναι  ικανοποιημένοι  από  την  «μοναδικότητα» τους, την  ανυπαρξία  τους  την  θεωρούν μεγαλειώδη,  την  αδράνεια  τους  «έργο»,  το  άλογο  λόγο, τους  «άλλους»  ανύπαρκτους και μιαρούς.

Αναφέρομαι  κύρια  σε  ότι  συμβαίνει    στον  Δήμο . Εκεί  αυτοθαυμάζονται, για αυτό  δεν  θα  αλλάξουν  τίποτα  στο  μέλλον. Εκεί  είναι  το  πρόβλημα. Δεν  θα  αλλάξουν  απολύτως  τίποτα.

ΦΟΥΙΤ

Όταν  ήμουνα  18  χρόνων  βρέθηκα  φοιτητής  στην  Κομοτηνή. Η  τύχη, η  καλή  μου  τύχη,  με οδήγησε  στα  «τούρκικα» στενά.

Έμενα  για  μεγάλο διάστημα  δίπλα  στο τουρκικό  γυμνάσιο «Τζελάλ  Μπαγιάρ» στην οδό Μεγάλου  Αλεξάνδρου, στο  6ο αδιέξοδο. Ήταν  ένας  λασπόδρομος  με  μοναδικό  σπίτι μη  τούρκικο, αυτό  που  έμενα.

Όλα  τα  άλλα  ήταν  μικρά  σπιτάκια, κάτασπρα, που  έβλεπαν  όλα  σε  μια  εσωτερική  αυλή, ενώ  προς  τον  αδιέξοδο  δρόμο  υπήρχε  μια ψηλή  μάντρα  που  απέκλειε  κάθε  αδιάκριτη  ματιά. Αυτές  οι  αυλές  ήταν  το  άδυτο  των Μουσουλμάνων  στην Κομοτηνή.

Μετά  από  πολύ  καιρό και  την  «εμπέδωση  αμοιβαίας  εμπιστοσύνης»  μου  επετράπη  η  είσοδος στο «άβατο», αλλά  δεν  χρειάζεται  τώρα  να  σας  πω  τι  και  πόσα  μαγικά είδα  σε  αυτές  τις αυλές.

Τώρα  επειδή  ήμουνα  κοινωνικός αλλά  και  επειδή  είχα  τις  τσέπες  μου  γεμάτες  πάντα  με  καραμέλες, έγινα  δημοφιλής  στα  δεκάδες  τουρκάκια  που  παίζανε  στο  αδιέξοδο, ποδόσφαιρο  κύρια, αλλά  και  ότι  μπορούσε  κανείς  να  φανταστεί.

Τότε  έμαθα  το  «φούιτ».

Με  πλησίασε  ένας  μικρός  με  μια  ξεφούσκωτη  μπάλα  και  μου  είπε  τον  καημό  του  «φούιτ». Έδωσε  και  κατάλαβα  ότι  «φούιτ»  ήταν  το  «ξεφούσκωμα».

Το  κατάλαβα  ακόμα  καλύτερα  τις  επόμενες  μέρες  όταν  τα  τουρκάκια  με  «πήρανε  χαμπάρι»  και  πλακώσανε  λεφούσι  με  ξεφούσκωτες  μπάλες,  σκασμένα  ποδήλατα,  ρόδες  «πλάκα»,  φωνάζοντας  όλα  μαζί  «φούιτ- φούιτ» απαιτώντας  νέες  μπάλες,  φτιάξιμο  των  ποδηλάτων, φούσκωμα  των  ξεφούσκωτων  και  ότι  άλλο  τράβαγε η ψυχή  τους.

Έφυγα  από  την  Κομοτηνή  και  γλύτωσα  από  το  «φούιτ».

ΤΟ  «ΦΟΥΙΤ» ΤΗΣ  ΖΩΗΣ

Μου  το  ξαναθύμισε  η  Πρόεδρος  της  Βουλής κ. Ζωή  Κωνσταντοπούλου. 

Έπαθε  λέει  «φούιτ»  στο  αυτοκίνητο  της. Ένας  κανονικός  άνθρωπος  σε  ανάλογες περιπτώσεις, πάει στο βουλκανιζατέρ, περιμένει ένα  δεκάλεπτο,  του μπαλώνουν  το λάστιχο, πληρώνει, λέει και  ένα  ευχαριστώ και πάει καλιά  του.

Ένας  άνθρωπος  σαν  την  κ. Ζωή πάει  σε βενζινάδικο,  απαιτεί  να  της  αλλάξουν  το λάστιχο, ζητά  την  απόλυση  του  εργαζόμενου, βουτά  τα  κινητά  των  παρευρισκομένων, λέει   ότι  θα  τακτοποιήσει  τον  «απείθαρχο» και δημιουργεί  πρόβλημα  στο  κόμμα  της  και  στον  εαυτό  της.

ΤΟ  «ΦΟΥΙΤ»  ΤΗΣ  ΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ  ΓΕΝΙΚΑ

Βέβαια  φοβάμαι  ότι  το  θέμα  είναι γενικότερο.

Η  Κυβέρνηση  πιστεύω  έπαθε  «φούιτ».

Δεν  νομοθετεί  όπως  προβλέπεται  και  οφείλει.

Δεν  διοικεί  όπως  πρέπει.

Φοβάμαι  πως  εδώ  το  «φούιτ»  βρίσκει  το πλήρες νόημα του.

Ξεφούσκωμα, απόλυτο  ξεφούσκωμα.

Γενικό «φούιτ».

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ ΚΑΙ ΚΑΛΗ ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Σε  όσους  πιστεύουν:  ΚΑΛΟ  ΠΑΣΧΑ.

Στην  Ελλάδα  και  στους  Έλληνες:  ΚΑΛΗ  ΑΝΑΣΤΑΣΗ.

ΚΑΛΑΜΑΤΑ - ΛΗΞΟΥΡΙ

«28 χρόνια και 3 ανθρώπους μετά»

Δεκατέσσερις  μήνες   μετά  τους  δίδυμους σεισμούς του  Ιανουαρίου- Φεβρουαρίου 2014 που έπληξαν  κύρια  το  Ληξούρι  καταγράφεται η  αδυναμία  ανασυγκρότησης  της  πόλης και ένας ανταγωνισμός  εκείνων  που  θα  έπρεπε  να είναι υπεύθυνοι και που δηλώνουν ή «αναρμόδιοι» ή «ανίσχυροι»  .

Η  πρόσφατη θετική  και  χρήσιμη συνάντηση που διοργάνωσε  η  κ. Βουλευτής  με  την παρουσία του αρμόδιου  Υπουργού  και όλων των  τοπικών  θεσμικών παραγόντων  και φορέων αποκάλυψε την έλλειψη ενός σχεδίου ανοικοδόμησης  και  επανεκκίνησης  του Ληξουριού.

Ήδη  το  επόμενο  Περιφερειακό  Συμβούλιο  προγραμματίζεται  για  το  Ληξούρι.

Θέλω  να  σημειώσω  την  εμπειρία  του  σεισμού  της  Καλαμάτας. Ένας  σεισμός  που απέχει  28 χρόνια.

13 Σεπτεμβρίου  1986

Τότε, στις  8.20 το  βράδυ έπληξε  την Καλαμάτα  ένας  σεισμός  ομοιόβαθμος  του σεισμού  του Ληξουριού, που  όμως  προκάλεσε 23  θανάτους  και  κατέστησε  τις  20%  των κατοικιών κατεδαφιστέες. 

Σε  απλά  νούμερα  2500  σπίτια  έπρεπε  να κατεδαφιστούν, 12500 σπίτια  να επισκευαστούν ενώ 35.000 κάτοικοι έμειναν άστεγοι. Οι συνέπειες του τότε σεισμού δικαιολογούνται από την χαμηλή αντισεισμικότητα  των  κατασκευών.

Ο  Σταύρος  Μπένος

Δήμαρχος Καλαμάτας  τότε,  ήταν  ο  μετέπειτα Υπουργός Σταύρος  Μπένος.

Ο  Μπένος  εκείνο  το  βράδυ  του  σεισμού  με πολίτες εγκλωβισμένους  στα  χαλάσματα, με την πόλη  κατεστραμμένη, με  νεκρούς  και τραυματίες,  έδωσε  το δικό  του  ραντεβού  με την Ιστορία. 

Δεν  περίμενε  ούτε  «οικοσκευές»,  ούτε «γάλατα  και  νερά». Δεν  αναζήτησε  την «δημοσιότητα». Οραματίστηκε  εκείνη  την στιγμή  την  «Νέα  Καλαμάτα».  

Και  αναζήτησε τον  άνθρωπο  που μπορούσε  να υλοποιήσει αυτό το Όραμα. Τον  πολεοδόμο Γρηγόρη  Διαμαντόπουλο.

Ο  Γρηγόρης  Διαμαντόπουλος

Ήταν  αυτός  που  είχε  εκπονήσει  το  Γενικο Πολεοδομικό  Σχέδιο  της  Καλαμάτας. Ο Δήμαρχος Μπένος εκείνο το βράδυ συναντήθηκε με  τον  Διαμαντόπουλο  και  τον ρώτησε  τι θέλει  για  την ανοικοδόμηση  της Καλαμάτας.

Ο  Διαμαντόπουλος  του  απάντησε:  

«μία σκηνή».

Η  σκηνή  στήθηκε  αμέσως.  Ήταν  η  πρώτη σκηνή  που  στήθηκε  στην  Καλαμάτα  και  ο Διαμαντόπουλος  μέσα  σε  10  ώρες, στις  7  το πρωί της  επομένης  παρουσίασε  το σχέδιο  για την άμεση  αντιμετώπιση  των  συνεπειών  του σεισμού. Το  σχέδιο  αυτό  βραβεύτηκε  από  την Ένωση Ευρωπαίων  Πολεοδόμων.  

Ο  Διαμαντόπουλος  χρειάστηκε συνολικά  17  ημέρες  από  την  ημέρα  του  σεισμού  για  να εκπονήσει «το  αναπτυξιακό  πρόγραμμα  για  την ανασυγκρότηση  της  Πόλης  της  Καλαμάτας» και την  30η Σεπτεμβρίου  το  πρόγραμμα  αυτό  παρεδόθη  στον  Γρηγόρη Βάρφη. 

Εμείς  μετά  από  14  μήνες  βρισκόμαστε  ακόμα  στην  γενική  περιγραφή  των  συνεπειών  του σεισμού.

Ο  Γρηγόρης  Βάρφης

Ήταν  τότε  επίτροπος  της  Ελλάδας    στην Ε.Ο.Κ  και  υπεύθυνος  για  την  Περιφερειακή Ευρωπαϊκή  Πολιτική. Ο  Βάρφης   προώθησε το πρόγραμμα  για  την  Καλαμάτα και επιτεύχθηκε η χρηματοδότηση του προγράμματος με 100.000.000.000  δραχμές.  

Ήταν  ένα  πρόγραμμα  που  χρηματοδότησε, 2   εμπορικά  κέντρα, στεγαστικό πρόγραμμα, διάσωση παραδοσιακών  στοιχείων, βιομηχανική ζώνη 350  επιχειρήσεων, εξασφάλιση  γης, ανάπλαση ζώνης ποταμού  Νέδα, νέα  μαρίνα, πάρκο τραίνου, επανασχεδιασμό  παραλίας, νέο δημοτικό πολιτιστικό κέντρο, αγορά  15  παραδοσιακών  κτηρίων από τον  Δήμο, ανακατασκευή 125 παραδοσιακών κτηρίων, βιοκλιματικό  συγκρότημα  κατοικιών για  μειονεκτικές  ομάδες, δημοτικό περιφερειακό θέατρο,  πεζοπορικοί άξονες κ.λπ.

Η  ανάπλαση  και  ανοικοδόμηση  της  Καλαμάτας έτυχε 4 διεθνών  βραβεύσεων. 

28  χρόνια  και  3  άνθρωποι

Πέρασαν  28  χρόνια  από  τον  σεισμό  της Καλαμάτας.  Το  κρίσιμο  όμως  στοιχείο  δεν είναι  ο χρόνος  αλλά  οι άνθρωποι.

- Εκεί  είχαν  τον  Σταύρο  Μπένο,  τον  Γρηγόρη Διαμαντόπουλο,  τον  Γρηγόρη  Βάρφη.

- Εδώ  είχαμε  τον  Αλέκο  Παρίση,  που  δεν θέλω  να  τον  αδικήσω.  Προσπάθησε  να αμβλύνει τις  άμεσες  συνέπειες  του  σεισμού, αλλά  δεν  είχε  «όραμα»  για  το  μέλλον. Κάτι δήθεν «ειδικούς»  γεωλόγους  που  εμφανίζοντο ως  σεισμολόγοι και  κάτι  «σπεσιαλίστες» που μοίραζαν «μπιλιέτα»  για  καμιά  εργολαβία, δηλαδή  «κοράκια»  και  είχαμε  και  τον Χρυσοχοίδη,  που ήταν ικανός να πει τα πάντα  και  να  μην  κάνει  τίποτα. 

Δεν  είναι  αργά

Και  τώρα  δεν   είναι  αργά. Η  πόλη  Ακουίλα στην  Ιταλία που  καταστράφηκε   από  τον σεισμό  πριν  6  χρόνια  ακριβώς, τον  Απρίλιο του  2009,  χρηματοδοτήθηκε  από  την Ευρωπαϊκή  Ένωση  με  7  δισεκατομμύρια ευρώ,  όταν εμείς  δεν  μπορούμε  να  πάρουμε 3,4  εκατομμύρια  ευρώ.

Χρειάζεται  όμως  σχέδιο  και  άνθρωποι. Πρέπει να  βρούμε  τους  δικούς  μας  «Μπένο, Διαμαντόπουλο  και  Βάρφη».

Το  περιφερειακό  συμβούλιο  στον  Ληξούρι  θα μπορούσε  να  αναζητήσει  την  εκπόνηση  ενός σχεδίου  για  την  Παλλική  και  το  Ληξούρι.  Αυτό νομίζω  πρέπει  να  δούμε,  για  να  μπορέσουμε να  συναντήσουμε  σοβαρή  χρηματοδότηση  σε επίπεδο  Ευρωπαϊκής  Ένωσης.

Ο  Περιφερειάρχης  κ. Γαλιατσάτος  έχει  τις  ειδικές  γνώσεις, ο  Ηλίας  Μπεριάτος  θα  μπορούσε να  συμβάλλει  λόγω  της  δικής  του  εμπειρίας, ο  Έλληνας  Επίτροπος  κ. Αβραμόπουλος  θα  ήταν ασφαλώς  πρόθυμος , η  Κυβέρνηση  αυτονόητα  θετική, η  κ. Βουλευτής  αρωγός  και ο  Δήμος υποχρεωτικά  ακόλουθος.

Ελπίζω  να  φανεί  αυτή  η  αναφορά  χρήσιμη  στο  Περιφερειακό   Συμβούλιο  στο  Ληξούρι, αλλιώς τουλάχιστον  θα  έχει  γραφτεί.

ΒΟΪΔΟΛΑΟΣ

Το  θέτω  σαν ερώτημα. Μήπως  είμαστε «βοϊδόλαος»;

Να, χθες  είδα  τον  κ. Σαμαρά  να  τραπεζώνει τους   13  «νεοεκλεγέντες»  βουλευτές  της  Ν.Δ. Προφανώς  ήθελε  νε  δείξει  το  καινούργιο, την «φρεσκαδούρα».

Ενδεικτικά  γράφω  για  τους  «νεούληδες»

- Ο Βασιλάκης ο Οικονόμου, παλαιός  γραμματέας  της  νεολαίας  ΠΑΣΟΚ,  της  ΠΑΣΠ, τέσσερεις  φορές  βουλευτής  ΠΑΣΟΚ, έφυγε  για  το  «ΑΡΜΑ  ΠΟΛΙΤΩΝ» του  Δημαρά, την έκανε  για  την  ΔΗΜΑΡ,  όπου  βγήκε  Βουλευτής,  πήγε  στην  ΝΔ,  που  τον  διόρισε  βουλευτή  Επικρατείας.

- Ο  Γιώργος  Καραμανλής, ανιψιός  του « Εθνάρχη», γιός  του  Αχιλλέα,  ξάδελφος  του  Κωστάκη  του  «σουβλακοφάγου», ξάδελφος  του  Λιάπη του  «νοικοκύρη».

- Στέφανος  Γκίκας ο «Αντζελοκτώνος»,  γιός  του  Σωτήρη Γκίκα,  που  είχε  βγει  4  φορές  Βουλευτής  με  την  Ν.Δ και  έδωσε  «προικούλα»  την  έδρα  στον  γιό,  που  πρέπει  όμως  να  του  αναγνωρίσουμε  ότι  «έφαγε»  την λατρεμένη  μας  Άντζελα.

- Ο  Τάσος Δημοσχάκης «ο  ζαρντινιέρας». Πρόκειται  για  τον  γνωστό  από  την  υπόθεση  «ζαρντινιέρα» Αρχηγό  της  Αστυνομίας. Διαδέχτηκε  τον  αδελφό Θεοφάνη  Δημοσχάκη που  είχε  βγει  Βουλευτής  με  την  Ν.Δ στον  Έβρο  4  φορές. Σημειώστε  θα  ακολουθήσει  η  κόρη  του  η  Ζωή.

Εδώ  στην  Ελλάδα,  πάμε  από  Παπανδρέου  σε  Παπανδρέου, από  Καραμανλή  σε Καραμανλή, Μητσοτάκη  σε Μητσοτάκη, Βαρβιτσιώτη  σε  Βαρβιτσιώτη, Κεφαλογιάννη  σε  Κεφαλογιάννη,  Αλευρά  σε Αλευρά κ.λπ.

Έτσι  το   θέτω  «μήπως  είμαστε  βοϊδολαός»;;;

«ΣΤΟΥ ΣΠΑΘΗ» ΜΕ ΑΕΡΟΠΛΑΝΑ ΚΑΙ ΒΑΠΟΡΙA

Στον  δρόμο  «που  χάραξε  ο  Βαλλιανάτος»  περπάτησαν πολλοί  Κεφαλονίτες. 

Ως  γνωστόν  ο  Νικόλας  με  το  πρόσχημα  του Περιφερειακού  Συμβουλίου  βρέθηκε  στην Κέρκυρα   και  στελιάστηκε  στου «Σπαθή» στην πλατεία  Λιστόν,  όπου  ακόμα  θα καθότουνε τρώγοντας  αν  δεν  τον  έδιωχνε  η Αστυνομία για  κατάληψη  πεζοδρομίου.

Ακολούθησε  ο  Παρίσης  που  έφαγε  τον «αγλέουρα»  σε σημείο  που  χρειάστηκε  η παρουσία του  Γιατρού  Σπύρου Σπύρου,  ως δήθεν  συνοδού , στην  πραγματικότητα  για  να τον παρακολουθήσει  αφού  η  χοληστερίνη  του Δημάρχου από  το  φαγοπότι  έφτασε  στο  1500.

Τώρα  για  τα  επίσημα  εγκαίνια  του  «Σπαθή» με  αεροπλάνα  και  βαπόρια  δεκάδες «φίλοι» Κεφαλονίτες  έχουν  καταλάβει  τα  καρεκλοτράπεζα  του  μαγαζιού  στην  Κέρκυρα. 

Δικηγόροι  σε μεγάλη  πείνα, εργολάβοι  παλαιά, πολύ  παλαιά, δημοσιογράφοι  εξαντλημένοι  από την  έλλειψη βιταμινών, πονεμένοι Κεφαλονίτες καταστηματάρχες, ποδοσφαιρικοί πεινώντες και διψώντες  παράγοντες,  όλοι  στην  Κέρκυρα  με  κάτι  πιρούνια  σαν  δικριάνια  και  ακριβά  γούστα στο κρασί  και  δόστου  «καλές  δουλειές  και  θα  ξανάρθουμε».

Ο  παλαιός  ιδιοκτήτης  κ.  Παπαφλωράτος έκπληκτος  λένε εξέφρασε  δημόσια  την  απορία  του «βρε  τι  είναι  τούτοι», αναλογιζόμενος  από  που  και από ποιους  γλύτωσε .

Οι  αδελφοί  Σπαθή  προ  της  κατάστασης  σκέφτονται  σοβαρά,  να  αναχωρήσουν  για  Οθωνούς  μέχρι  να  περάσει η  λαίλαπα.

Εμείς  θα  πάμε  αργότερα  σαν  άρχοντες  «με  τον  παρά  μας  και  την  κυρά  μας».

ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΕΝΟΙ

Η  Προεδράρα  της  Βουλής  κ. Ζωή  με  αφορμή την  εισβολή  των «κουκουλοφόρων», των οποίων  ξέρουν  το  ονοματεπώνυμο    κατά  την δήλωση  του   Υπουργού  καταλήψεων Πανούση, στο  προαύλιο  της  Βουλής,  δήλωσε:

«είστε  αναστατωμένοι  από  την  διαμαρτυρία  των πολιτών;»

Το δήλωσε ως ερώτημα στους διαμαρτυρόμενους για  τα  γεγονότα  Βουλευτές,  οι  οποίοι  έπεσαν ξεροί.

Ε, όχι  κυρία  μου  δεν  είμαστε  αναστατωμένοι.

Ενθουσιασμένοι  είμαστε, όχι  για  αυτά  που  συμβαίνουν, γιατί  συνέβαιναν  και  παλαιότερα.

Είμαστε  ενθουσιασμένοι  για  τον  τρόπο  που  τα  ανέχεστε. 200  κουκουλοφόροι  έχουν  καταλάβει  Πανεπιστήμια,  Δημοσία  κτήρια,  Υπηρεσίες,  Γραφεία  κομμάτων,  απ  άκρη  σε  άκρη  σε  όλη την  χώρα  και  η  Κυβέρνηση κοιμάται  τον  ύπνο  του  δικαίου.

Είμαστε  πραγματικά  ενθουσιασμένοι.

ΕΠΕΣΕ  ΚΑΙ  ΤΟ  ΓΡΑΦΕΙΟ  ΤΟΥ  «ΞΑΠΛΑ».

Ντροπή  άθλιοι.

Ουστ  αγωνιστές  της  «πλάκας».

Προβοκάτορες  κουκουλοφόροι κατέλαβαν  και  τον  σύγχρονο  Ναό  της  Δημοκρατίας,  το  Γραφείο  του  Ήρωα  Μιχελογιαννάκη  στο  Ηράκλειο  της  Κρήτης.

«Έπεσε» το  Γραφείο  του  Σύριου,  του  αγωνιστή, του φαγανού  απεργού  πείνας, του  πολιτικά  αμετακίνητου, του  ιδεολογικού  βράχου,  του  καμαριού  της Κρήτης, του  «ξάπλα» Μιχελογιαννάκη.

Εντάξει  δεν  μας  νοιάζει  αν  καταλάβουν  την  Βουλή,  αλλά ούτε  τώρα  δεν  θα  αντιδράσει  η  Κυβέρνηση  Καμένου- Κατρούγκαλου.