Γενάρης ήταν και πριν 49 χρόνια στο Έκτακτο Στρατοδικείο Αθηνών της Δικτατορίας.
Κατηγορούμενος ο Σήφης τότε:
«Παλεύω για την αποκατάσταση της Δημοκρατικής νομιμότητας.
Αισθάνομαι αιχμάλωτος με υποχρέωση να δραπετεύσω.
Αφιερώνω τη σκέψη και τον χρόνο μου σ΄αυτό.
Είμαι ήδη με την σκέψη μου Ελεύθερος».
«Δραπέτευσε» μετά από 49 χρόνια.
Πάλι Γενάρη.
Ο αιώνιος «δραπέτης» και αιώνια Ελεύθερος.
Όλοι οι Ζαπανταίοι γεννηθήκαμε σε ένα «δάσος».
Βγήκαν οι Δασικοί Χάρτες και βλέπω με μεγάλη πίκρα ότι το σπίτι του Πατέρα μου και του Παππού μου, όλα τα σπίτια στα «Ζαπανταίικα» είναι χαρακτηρισμένα «δάσος».
Ολόκληρη η Παλιά Σκάλα.
Εκεί σκοτώθηκαν στους σεισμούς του 1953 Τριάντα οκτώ Άνθρωποι.
38 χωριανοί μας χαθήκαν μέσα στα σπίτια τους,στα κατώγια τους, στις Εκκλησιές τους.
Τώρα όλα αυτά θεωρούνται «Δάσος».
Όχι δεν ευθύνονται οι Δασικοί Υπάλληλοι.
Φταίει το γεγονός ότι οι καμένες περιοχές κηρύχτηκαν κάποτε «αναδασωτέες» κατ εφαρμογή του Νόμου.
Το 60% του άλλοτε Δήμου των Πρόννων έχει καεί και έτσι κηρύχτηκαν ως «Δάση» τα καμένα Λιοστάσια, τα αμπέλια, τα περιβόλια, οι παλαιοί προσεισμικοί οικισμοί.
Είναι η «δικαίωση» των εμπρηστών.
Αυτοί κατέστρεψαν μια περιοχή και τις περιουσίες των κατοίκων.
Αυτοί φταίνε και όσοι τους ανέχτηκαν και τους συγκάλυψαν.
Όχι δεν φταίνε οι Υπάλληλοι.
Τώρα πρέπει να αποδείξουμε ότι «δεν γεννηθήκαμε στο Δάσος».
Πρέπει να «περπατήσουμε στο Δάσος και να κυνηγήσουμε τον Λύκο».
Τους «λύκους» γενικά που έκαψαν τα σπίτια μας, τα χωράφια,τις ελιές, τα αμπέλια, τα περιβόλια,τα χωριά μας, τον τόπο μας.
Δήλωσε ο Νικόλας:
«Δεν θα ανεχτούμε άλλο λελέδες στην Νέα Δημοκρατία εμείς οι βραχώδεις νεοδημοκράτες».
«βουτυρόπαιδα» (π.χ είσαι λελές ήγουν βουτυρόπαιδο).
Το ερώτημα λοιπόν τίθεται ως κοινωνικό καθολικό αίτημα:
Τι δεν θα ανεχθούν οι original νεοδημοκράτες Κεφαλληνίας;
«Λελέδες ή λελέδες» δηλαδή φιλελεύθερους ή βουτυρόπαιδα;
Θέλω βέβαια επ αυτού να επισημάνω ότι ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι εξ ορισμού και ιδεολογικά «λελές» ως Φιλελεύθερος και μάλλον «λελές» ως μάλλον βουτυρόπαιδο αφού δεν φημίζεται για τις επιδόσεις του στο τσαπί.
Βλέπω τον ψημένο τον Κυριάκο να τον διαγράφουν οι εν Κεφαλληνία «λελέδες» ως «λελέ».
Ανεξαρτήτως εννοίας του όρου.
Για τον πολύ κόσμο και για μένα η Αστυνομία ενήργησε θέτοντας σε κίνδυνο την υγεία άλλα ίσως και την ζωή πολιτών.
Είδαμε αυτοκίνητα να κατεβαίνουν από πλαγιές και από μονοπάτια αναζητώντας δρόμους διαφυγής, παιδιά και οικογένειες να παραμένουν επί ώρες κρυπτόμενοι σε χιονισμένες κορφές.
Η Αστυνομία δεν λειτούργησε για την «προστασία του πολίτη και της έννομης τάξης».
Αυτή είναι η γενική γνώμη, πλην της γνώμης του Σωτήρη του Κουρή.
Θα μπορούσαν να αποθαρρύνουν την άνοδο στον Αίνο ή θα μπορούσαν να διευκολύνουν την κάθοδο από το Βουνό.
Έκαναν ακριβώς το αντίθετο: Δεν απέτρεψαν την άνοδο και εμπόδισαν την κάθοδο.
Αλλά αυτά τα κρίνει η κοινωνία και ο κάθε ένας από μόνος του.
Ο κ.Τσελέντης δεν μπορεί όμως να λειτουργεί ως «Ζορό».
Σαν τιμωρός ενός συστήματος αστυνόμευσης.
Θα μπορούσε σαν στέλεχος και πολιτευτής της Νέας Δημοκρατίας να πάει στον κ.Μητσοτάκη και να του θέσει θέμα Αστυνομίας, Χρυσοχοϊδη, Υπουργού και Δημόσιας Τάξης.
Να του πει καθαρά:
«Κοίταξε Κυριάκο τι θα κάνεις με τον Χρυσοχοϊδη γιατί έχω πολύ θυμώσει με αυτόν και με σένα και με έχετε φέρει στο άλλο δεν είναι και βρίσκομαι στα όρια μου, γιατί όπως ξέρεις εγώ δεν γουστάρω μαγκιές και σερίφηδες».
Γενικά η Κοινωνία δεν έχει ανάγκη από «σερίφηδες» αλλά ούτε και από «ζορό».
Ιδίως όταν αυτοί συμπίπτουν, ταυτίζονται και επικαλύπτονται.
Η άποψη κάποιων «κάτοικων Σκάλας» πως το κόψιμο των δένδρων είναι μια οικολογική καταστροφή.
Η άποψη κάποιων «άλλων κάτοικων Σκάλας» πως το κόψιμο είναι αναγκαίο για δένδρα που είναι ήδη επικίνδυνα, που πέφτουν από μόνα τους και που τελικά σαρώθηκαν από τον Ιανό και τους θυελλώδεις ανέμους που ακολούθησαν στο διάστημα που μεσολάβησε από τον Ιανό μέχρι σήμερα.
Πολλοί γνωρίζουν το έργο του σπουδαίου Αλεχάντρο Κασόνα:
«Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια».
Πρόκειται για ένα ψέμα.
Ένα ψέμα ζωής.
Το έργο του Κασόνα βασίζεται σε ένα συνεχές ψέμα που γεννά ένα επόμενο ψέμα και αυτό ένα επόμενο και στην συνέχεια ένα επόμενο.
Το προηγούμενο ψέμα δικαιολογείται από ένα επόμενο χωρίς αυτή η αλυσίδα να έχει τέλος.
Γιατί…
ΤΑ ΔΕΝΤΡΑ ΔΕΝ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΡΘΙΑ
Τα δένδρα είναι σαν τον Άνθρωπο:
Γεννιούνται, μεγαλώνουν και πεθαίνουν.
Και δεν πεθαίνουν όρθια.
Πεθαίνουν σαν τον άνθρωπο από αρρώστιες ,από γεράματα και πολλές φορές αιφνίδια.
Και αυτά τα πεύκα στην Σκάλα που έχουν φυτευτεί στην παραλία και στο αλσύλλιο του Δημοτικού Σχολείου σε μια δίδυμη και παράλληλη φύτευση του 1960-1961 ακολουθούν την τύχη των δέντρων και των ανθρώπων.
ΚΑΤΑΓΡΑΦΗ
Πρόχειρα να καταγράψω περισσότερες απόψεις για τα πεύκα στην Σκάλα, όπως δημοσιεύτηκαν στον χρόνο.
Ενδεικτικά:
1-Νοεμβρίου-2015
«Δέντρα έπεσαν στην Σκάλα από τους θυελλώδεις ανέμους» Kefalonitika nea
16-Νοεμβρίου-2017
«πτώση δέντρου δίπλα στο δημοτικό σχολείο Σκάλας… ευτυχώς κανένα παιδάκι δεν ήταν στο Σχολείο…έπεσε δίπλα στην παιδική χαρά. Το Τοπικό Συμβούλιο φωνάζει εδώ και καιρό για το πρόβλημα αλλά τίποτα δεν γίνεται.» InKefalonia
10-Σεπτεμβρίου-2018
«πάνω σε σταθμευμένο αυτοκίνητο έπεσε ένα πεύκο σήμερα στην παραλία της Της Σκάλας. Ευτυχώς προκλήθηκαν μόνο υλικές ζημίες» Anexartitos
18-Δεκεμβρίου-2018
«Στην Σκάλα ένα δέντρο έπεσε πάνω στα καλώδια της ΔΕΗ. Ευτυχώς εκείνη την ώρα δεν υπήρχε κάποιο διερχόμενο αμάξι» InKefalonia
7-Μαρτίου-2019
«Παρακαλούμε τον Δήμο Κεφαλονιάς, το Δασαρχείο, την Υπηρεσία Πρασίνου, τους Οικολόγους Κεφαλονιάς και κυρίως τους οικολόγους Σκάλας να προβούν στις απαραίτητες ενέργειες για αναδάσωση της τόσο σημαντικής πηγής οξυγόνου που αποτελεί το δασύλλιο από πεύκα στην παραλία που δυστυχώς αργοπεθαίνει έχοντας ήδη προκαλέσει τραυματισμούς σε πεζούς και αυτοκίνητα από ξερά κλαδιά και ολόκληρα πεύκα που έχουν καταπέσει» InKefalonia
(επιστολή Θ. Λιναρδάτου)
2-Σεπτεμβρίου-2020
Επιστολή γονέων Δημοτικού Σχολείου-Νηπιαγωγείου και Προνήπιου.
«Να αξιοποιηθεί ο χώρος στον οποίο βρίσκεται μικρό δασύλλιο από μεγάλα και επικίνδυνα πεύκα εντός του προαύλιου χώρου του Δημοτικού Σχολείου Σκάλας. Τα μεγάλα σε ύψος και ηλικία πεύκα που βρίσκονται ακριβώς κολλητά στην μάντρα του Σχολείου είναι μια πολύ επικίνδυνη εστία ατυχήματος και όλοι απευχόμαστε να μην καταλήξει σε τραγωδία για την Σκάλα» Portoni.
Ακολούθησε ο Ιανός.
18-Σεπτεμβρίου-2020
«Ότι άφησε ο Ιανός στην Σκάλα»In Kefalonia (Ρεγγίνα Κοσμετάτου) Kefalonia Magazine (Γιώργος Μικελάτος)
Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΡΑΦΕΤΑΙ ΑΠΟ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΤΟΛΜΟΥΝ
Ούτε ο δρόμος προς τον Πόρο υπήρχε. Μόνο μια πλαγιά με σκηνόμαζες.
Αλλά η Ιστορία γράφεται από εκείνους που τολμούν.
Πρόεδρος τότε ήταν ο Κώστας Τραυλός «Κουτρουμπής».
Αυτός ο χωρίς μόρφωση άνθρωπος οραματίστηκε ένα παραλιακό πάρκο και μία παραθαλάσσια πλατεία-παρατηρητήριο.
Φτιάχτηκε το μουράγιο -«έργο Μαγκλάρα»- που μπαζώθηκε σιγά-σιγά από το «φορτηγό» της εποχής,κύρια την «ΟΥΝΡΑ» του Τσιμπιδώνη που έπαιρνε δεν έπαιρνε 2 κυβικά.
Έτσι διαμορφώθηκε η κάτω Πλατεία της Σκάλας.
Τότε έγινε και η δενδροφύτευση και η δημιουργία του άλσους.
Τα πεύκα ήταν όσο μια παλάμη σε μικρά σακουλάκια.
«Εργάτες» τα παιδιά του Σχολείου .Του Δημοτικού της Σκάλας.
Ένα «πανηγύρι», ένα «μελίσσι» παιδιών, χαράς και ζωής.
Σημειώνω: Ο Αλέκος του «Σκορδέλη», η Κική του «Γρηγοράκη», η Τασία του «Χλαζιά», ο Σπύρος του «Θιάκα», η Μαριολένη του «Τσιλίκη», ο Νικόλας του «Χατζαπόστολα», ο Βασίλης αλλά και ο Σπύρος και ο Σωτήρης του «Φουμάρου», ο Κλεάνθης του «Μούσουλα»,ο Γιάννης ο Κακουράτος του «Φιλιππή», οΣπύρος ο Σολωμός, ο Κώστας ο «Χαρακωτήρης», ο «Νανάης», ο σημερινός Πρόεδρος Σκάλας ο Γιώργος ο Τραυλός «Μούσουλας» και τόσοι άλλοι.
Έτσι και αυτοί έφτιαξαν το άλσος της Σκάλας. Αυτοί το δημιούργησαν.
Από το τίποτα. Τα παιδιά του Σχολειού και ένας Πρόεδρος που έβλεπε μπροστά και τολμούσε.
Ήταν το 1960-1961, πριν 50 χρόνια.
Την ίδια περίοδο, τα ίδια παιδιά φύτευσαν τα πεύκα στο Σχολείο της Σκάλας, στον παλιό «κήπο», αλλά και όλα τα δέντρα στα πεζοδρόμια του χωριού.
Στα χρόνια που ακολούθησαν, οι ανάγκες επέβαλαν την κατασκευή της «σκάλας» που οδηγεί στην θάλασσα σαν προέκταση του κεντρικού δρόμου του Χωριού αλλά και την περιμάντρωση του άλσους γιά την προστασία του και την αποφυγή στάθμευσης αυτοκινήτων που ξεκίνησε επί Προεδρίας του Καπετάν Παναγή και ολοκληρώθηκε στα τελευταία χρόνια του Δήμου των Πρόννων.
ΑΝ ΥΠΑΡΞΕΙ ΜΕΛΛΟΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ «ΠΡΑΣΙΝΟ»
Αλλά οι κοινωνίες δεν προχωρούν «με κραυγές και με ψιθύρους».
Πρέπει να δούμε το μέλλον.
Η Petra Kelly, είχε πει
«αν υπάρξει μέλλον, θα είναι πράσινο».
Οι αρμόδιοι, οι εκπρόσωποι του Δήμου χωρίς καμία καθυστέρηση να προχωρήσουν στην άμεση αναδάσωση του πάρκου.
Η φυσιογνωμία του χώρου επιβάλει την αναφύτευση με όμοια είδη, ίσως με ποιο ασφαλή ως προς την ανάπτυξη και συμπεριφορά τους.
Η γενιά που φύτεψε και δημιούργησε το άλσος πριν 50 χρόνια βρίσκεται ακόμα δραστήρια ανάμεσα μας.
Ας το κάνουμε όλοι μαζί.
Να τιμήσουμε αυτούς που πρώτοι έδειξαν τον δρόμο.
Να το κάνουμε ξανά σε μια «Γιορτή» σε μια συνάντηση των Νέων Ανθρώπων.
Με κατανόηση σε όλες τις απόψεις, δεν θα πάρω μέρος σε έναν «διάλογο» που δεν ωφελεί.
Θα πάρω μέρος στην πρωτοβουλία αναγέννησης και αναδάσωσης του πάρκου, όταν αυτή σύντομα γίνει.
Ο Πρόεδρος Σκάλας, ο Γιώργος Τραυλός είναι ο κρίκος σύνδεσης στον χρόνο.
Τότε σαν παιδί του Δημοτικού, τώρα σαν Πρόεδρος θα φυτέψει ξανά τα δέντρα στον ίδιο τόπο.
Τότε και εκεί θα είμαι παρών.
Γιατί πιστεύω πως το μέλλον είναι «πράσινο».
Και είναι κοινό.
Δήθεν καταδικάζει.
Στην πραγματικότητα επαναλαμβάνει τον βιασμό και τον βασανισμό της Σοφίας με αναφορές στις συνθήκες του εγκλήματος.
Και συχνά, ίσως και κυρίως, ακούς την γνωστή δικαιολόγηση των αθλίων:
«τα ήθελε. Γιατί δεν μίλησε τότε;».
Όχι «δεν τα ήθελε» και τόσα χρόνια δεν μπορούσε να μιλήσει σε μια κοινωνία που την Γυναίκα την βλέπει σαν «Τρόπαιο», που ο βιασμός θεωρείται «όπλο κυριαρχίας» και «ποινή του νικημένου».
Στην Ινδία ο βιασμός επιβάλλεται σαν ποινή ή αντίποινο, ακόμα και ο ομαδικός βιασμός.
Στο Μπαγκλαντές επιβάλλεται ποινή όχι στον βιαστή αλλά στην βιασθείσα, κύρια η δημόσια μαστίγωση.
Το συντηρητικό και αναχρονιστικό Ισλάμ επιτρέπει τον βιασμό «των απίστων».
Τις γυναίκες Γιαζίντι, τις απαχθείσες μαθήτριες της Νιγηρίας.
Είναι θρησκευτικό δικαίωμα και καθήκον.
Η τύχη των ηττημένων.
Το δράμα των Γερμανίδων στον Μεγάλο Πόλεμο, το δράμα των γυναικών στην διάλυση της Γιουγκοσλαβίας.
Παντού η γυναίκα είναι «τρόπαιο».
Λάφυρο για τον νικητή ή λάφυρο για τον «άντρα» στην σύγχρονη εποχή.
Μια από τις μεγαλύτερες ντροπές στην νεότερη Ελληνική Ιστορία ήταν ο εμφύλιος του 1824-1825. Ένας εμφύλιος καλά «κρυμμένος» στα σχολικά βιβλία.
Το τέλος αυτού του Πολέμου γράφτηκε στην Κερπινή της Αχαΐας, κοντά στα Καλάβρυτα.
Η Πατρίδα των Ζαΐμηδων.
Κλείστηκαν στην Κερπινή οι Ζαΐμηδες και ο Λόντος αμυνόμενοι στην πολιορκία των «Κυβερνητικών» και των καπεταναίων της Ρούμελης.
Και η Κερπινή έπεσε και ακολούθησε μια ανελέητη σφαγή αλλά και ο μαζικός βιασμός των γυναικών.
Από Έλληνες «νικητές».
Βιάστηκε και η γυναίκα του Ζαΐμη. Μια αρχόντισσα της ιστορικής οικογένειας Ρούφου.
Και ένας στρατιώτης έμεινε «στην Ιστορία» όχι για τον αγώνα του κατά των Τούρκων αλλά επειδή περηφανευόταν περιφέροντας ένα φουστάνι και επαρμένος φώναζε:
«πωλείται το φουστάνι της Ζαΐμενας».
Για αυτό η Σοφία τότε δεν μίλησε.
Έχουν άλλα σοβαρά να ασχοληθούν.
Έβγαλαν ανακοίνωση ο Δήμος της Πάτρας, ο Δήμος Χαλανδρίου, ο Δήμος Καβάλας.
Κανένας Δήμος στην Κεφαλονιά.
Τουλάχιστον καμία ανακοίνωση δεν είδα.
Τα έγραψε όμως ο Περικλής στον Επιτάφιο:
«Ανδρών επιφανών…».
Σε ελεύθερη απόδοση:
«…αλλά διατηρείται η ανάμνηση των επιφανών ανδρών και στις ξένες χώρες, στην μνήμη και στις καρδιές των ανθρώπων…»
Τον τίμησαν σε «ξένες χώρες»
Καμία ανακοίνωση οι «Θεσμοί» για αυτόν που δήλωσε στην συνομιλία του στον Μάκη Μεταξά το 2017:
«για μένα η Κεφαλονιά είναι όλη μου η ζωή. Ενα αυγό, ένα μεγάλο αυγό που σκεπάζει τον Κόσμο».
Και κάποτε σε μια συνέντευξη του, νομίζω στην ΑΥΓΗ:
«Δεν ξέρω αν πρόσφερα κάτι σημαντικό στην Πατρίδα. Σε αυτήν την Πατρίδα όσα και να προσφέρεις λίγα θα είναι».
Για αυτόν τον Κεφαλονίτη οι «επίσημοι» της Κεφαλονιάς σιώπησαν.
Μια ατέλειωτη εκδρομή
ΧΑΡΑΚΤΙ 1890
«αντί επικήδειου» στον
Διονύσιο Κωνσταντίνου Γερολυμάτο
Διάβασα την νύχτα της 15ης Ιανουαρίου του 2021 το «αποχαιρετιστήριο» σημείωμα των παιδιών του Διονύση Γερολυμάτου.
Του Κώστα και της Κατερίνας.
Στην σελίδα του Δήμου Χαλανδρίου.
Ένα γράμμα περισσότερο για την ζωή και λιγότερο για το τεράστιο έργο του αλησμόνητου Γλύπτη.
Η «φυγή» του Διονύση Γερολυμάτου.
Είναι δυσβάσταχτη η απώλεια τέτοιων Τεράστιων ανθρώπων και καλλιτεχνών.
Απώλεια για την Πατρίδα ολόκληρη, απώλεια για την Κεφαλονιά.
Από την άλλη μεριά κάθομαι και σκέφτομαι:
Τι είναι αυτό που «γεννά» σε αυτόν το Τόπο, σε αυτήν την «σκληρή» Γη της Κεφαλονιάς τέτοιους Γίγαντες της Τέχνης, του Πολιτισμού, των Γραμμάτων;
Τον Στέρη, τον Μπονάνο, τον Σκλάβο, τον Καβαδία, τώρα τον Γερολυμάτο…
Πάντα λέω: «Πάει κι αυτός»
Αλλά μετά…
Ατενίζοντας το «ταξίδι προς το μέλλον» του Διονύση Γερολυμάτου το γράφω «αντί επικήδειου».
«ΣΠΑΡΤΟΙ»
Η Ελληνική Μυθολογία είναι ένα «παραμύθι με Δράκο».
Είτε ήταν η Ύδρα της Λέρνης είτε ο Δράκος της Κολχίδος πάντα υπήρχε ένας Ιάσονας ή ένας Κάδμος που έσπερνε τα Δρακόντεια δόντια σε μια Γη που «γεννούσε» πάνοπλους πολεμιστές.
Βγαίναν από την Γη και πολεμούσαν οι ετοιμοπόλεμοι.
Φυτρώναν από τα σπαρμένα δόντια του Δράκοντα.
«Οι Σπαρτοί».
Η Κεφαλονιά είχε πάντα και θα έχει «Σπαρτούς».
Πάντα θα γεννιούνται «πολεμιστές» στην Τέχνη και στα Γράμματα.
Γιατί σε αυτήν την τραχιά Γη, σε αυτήν την «Γραδού» έχουμε και «τα δόντια του Δράκοντα» και τους Σπορείς.
Τώρα με τον Διονύση Γερολυμάτο…
ΓΕΝΝΗΣΕΣ ΓΙΟ ΑΝΩΤΕΡΟ ΣΟΥ
 |
| Ο γλύπτης Δ. Γερολυμάτος στην αυλή του σπιτιού του την εποχή που δημιουργούσε την προτομή του Γ. Αρσένη - Άνοιξη 2017 |
Ο Διονύσης Γερολυμάτος ήταν Γιός του Κωνσταντίνου.
Ο Κωνσταντίνος Γερολυμάτος γεννήθηκε στο Χαράκτι το 1890.
Στο Πυργί. Μοναχογιός και γρήγορα ορφανός από Πατέρα,
9 χρονών έφυγε στην Ηλεία.
Με την πρώτη μεγάλη «έξοδο», το 1908 στα 18 του χρόνια μετανάστης στην Αμερική με τα βαπόρια που πήραν τον ανθό της Κεφαλονιάς στον Νέο Κόσμο.
Δεν κρύφτηκε εκεί.
Στον μεγάλο ξεσηκωμό του 1912-13,στον Βαλκανικό ξεσηκωμό γυρίζει πίσω εθελοντής για την Ελευθερία της Ελλάδας.
Κατατάσσεται στον «Λόχο εθελοντών Αμερικής», που εντάσσεται στο 4 ο Τάγμα Εθελοντών Κρητών.
Ο Κωνσταντίνος Γερολυμάτος είχε την μέγιστη Τιμή στις 26 Οκτωβρίου 1912 με επικεφαλής τον Ήρωα, εγγονό του Γέρου, Στρατηγό Γεώργιο Κολοκοτρώνη, να παρελάσει Απελευθερωτής στην Θεσσαλονίκη, πρώτος και μόνος Παλαιοελλαδίτης, μαζί με τους Κρητικούς.
Στα 22 του χρόνια.
Ένα παιδί, ορφανό, ένα φτωχόπαιδο από το Χαράκτι.
Μπήκε απελευθερωτής στην Θεσσαλονίκη.
Τέτοιου πατέρα γιός ήταν ο Διονύσης Γερολυμάτος.
Ο «σπαρτός».
Ιάσωνας και Κάδμος μαζί, «σπορέας» ο Κωνσταντίνος.
Κωνσταντίνος Γερολυμάτος
(χαρακτικό απο το γιο του Δ. Γερολυμάτο)
Τώρα αντί επικήδειου στον Διονύση μπορώ να αποχαιρετήσω με την άδεια της Ιστορίας εκ μέρους της Κεφαλονιάς και όλων των Κεφαλλήνων, τον Πατέρα του, τον Κωνσταντίνο.
Τώρα που κλείνει ο κύκλος.
Με την εικαζόμενη και βεβαία σύμφωνη γνώμη του Διονύση
Από την «αναφορά στον Γκρέκο»
Του Καζαντζάκη.
«δεν πειράζει Πατέρα, τέλεψες το Χρέος σου: Γέννησες Γιό ανώτερο σου.
Στάσου εδώ σημαδούρα.
Εγώ θα πάω πιο πέρα»
Μια ατέλειωτη εκδρομή
ΛΗΞΟΥΡΙ 1942
«Ο Δοσίλογος» Σπύρος Μεγαλογένης
---------------
Τον Φλεβάρη του 2020 έγραψα για τον Σπύρο Ανδρέου Μεγαλογένη.
Έναν Ήρωα «με παντούφλες».
Δικάστηκε μετά την απελευθέρωση σαν μέλος του ΕΑΜ και φυλακίστηκε.
Οι «εθνικόφρονες» τον κατέταξαν στους Κομμουνιστές.
Και οι Κομμουνιστές στους δοσίλογους.
Τον καταδίωξαν εξ ίσου και οι δύο:
Οι μεν σαν προδότη της Πατρίδας, οι δε σαν προδότη του Λαού.
Πριν 30 χρόνια τον παρακάλεσα να τα γράψει στο χαρτί.
Δημοσιεύω σήμερα ένα γράμμα του «δοσίλογου» του «συνεργάτη» των Ιταλών.
Στην μνήμη του και στην μνήμη όσων «πολέμησαν» τον καταχτητή με μόνο όπλο την καρδιά, το φιλότιμο και το κουράγιο.
Όπως το έγραψε:
«Ο Πάυλος Παλημέρης ιδιοκτήτης ακινήτου με 2 μαγαζιά εις την Πλατείαν Ληξουρίου,το 1942 διατηρούσεν καφενείον εις την πλατείαν Ληξουρίου,έναντι της Εκλησίας Παντοκράτωρ.
Μίαν πρωίαν του 1942 έγεινεν έρευνα εις το καφενείον του από Ιταλούς λιμενοφύλακας υπό τον Ιταλόν υπαξιωματικόν Γκουίντο και ηύραν εις το κατζέλον του καφενείου όπου έβανε τας εισπράξεις του ένα περίστροφον των 7 φυσιγγείων καινουργές και πλήρες έτιμον προς χρήσιν.
‘Oταν είδεν τους Ιταλούς και άρχισαν την έρευναν κατόρθωσεν να δραπετεύση.
Οι Ιταλοί πήγαν εις το χωρίον Κουβαλάτα όπου κατοικούσεν ο Παύλος με τον αδελφόν του Νικόλαον Παλιμέρην και συνέλαβον την ηλικιομένην Μητέρα τους όπου ηύρον εις την κατοικίαν τους και την κρατούσαν υπό την απειλήν ότι εάν δε παρουσιασθή ο Παύλος την επομένην θα την εφόνευαν.
Το γεγονός αυτό είχε συνταράξη όλο το Ληξούρι.
Μετά την μεσημβρίαν της ιδίας ημέρας ήλθον εις τον αλευρόμυλον μου και με συνάντησαν οι δύο αδελφοί Παύλος και Νικόλαος Παλιμέρης εις τον αλευρόμυλον μου και με παρεκάλεσαν να επέμβω εις την υπόθεσιν και να τους παρουσιάσω εις την Διοίκησιν των Καραμπινιέρων Ληξουρίου,τους απήντησα ότι πηγαίνετε και να επιστρέψετε τας 6 η ώρα μ.μ.
Αμέσως εφόρεσα το καλύτερο μου κουστούμι και ενδεδυμένος καταλήλος πήγα ως επισκέπτης εις την καραμπινιερία Ληξουρίου όπου εστάθμευε τότε εις την διόροφον οικίαν Λαδά,ζήτησα συνάντησιν με τον Διοικητήν ονομαζόμενον Τόφολι τον οποίον είχα γνωρίση προιγουμένως κατά σύμπτωσιν εντός του πλοιαρίου που συνταξιδεύαμεν τότε της συγκοινωνίας Ληξουρίου Αργοστολίου
Έμεινα μαζί του μίαν περίπου ώραν και εσυζητούσαμεν διά θέματα των Ιταλών της Αβυσυνίας και του τότε Ιμπέριο Ιταλιάνο.
Κατόπιν παρελεύσεως μιάς ώρας τον ηρώτησα λέγων, διά κάποιον Παλιμέρην συζητήτε εις την αγοράν ότι βρήκατε πιστόλι;
Αμέσως τον είδα να αλάζη παρουσιαστικόν και με εκνευρισμόν μου απαντά μήπως γνωρίζεις αυτόν;
Του απάντησα όχι διότι και εγώ ήλθα εδώ όπως και σεις μετά απουσία μου εις το εξωτερικόν 20 χρόνια και δεν γνωρίζω τους ανθρώπους εδώ.
Αλάξαντες την ομοιλίαν και μετά την παρέλευσιν ενός τετάρτου της ώρας τον εχαιρέτησα και επέστρεψα εις τον αλευρόμυλον μου όπου…
«Κονιάκ αλ όβο»
….με περίμεναν ο Παύλος Παλιμέρης και ο αδελφός του Νικόλας,τους λέγω ότι τα πράγματα εις την καραμπινιερείαν είνε δύσκολα και καλήτερα να πάμε εις την διοίκησην των Φασιστών όπου εστάθμευαν τότε εις το Γηροκομείον.
Είς την είσοδον είτο 4 σκοποί θύρας τους είπα ότι θέλω να κάνω μίαν συνάντησιν ως επισκέπτης με τον Κον Διοικητήν, πράγματι ανέφεραν και με εδέκτηκε ο Κος Διοικητής, εις τους δε αδελφούς Παλιμέρη τους είπα και εκάθησαν εις ένα παγγάκι πλησίον εις την είσοδον και να περιμένουν.
Με εδέχθη εις το γραφείον του και εσηστήθην ως άνθρωπος του Ιμπέριο της Αβυσινίας.Συζητήσαμεν περί των εις Αβυσινίαν Φασιστών διάφορα και αρχίσαμεν τα πολιτικά περί Ντούτσε.
Μου επροσέφερεν κονιάκ με αυγό (κονιάκ αλ όβο)και αφού είπιαμεν σχεδόν μίαν φιάλην και αντελήφθην ότι ήτο άνθρωπος με την βίαν Φασίστας, του λέγω βρίκαν ένα πιστόλι εις το καφενείον,ενός ονόματι Παλιμέρης.
Μου απαντά νε το γνωρίζω αυτό και ζητούμεν να τον συλάβουμε.
Του απαντώ ότι σας τον έφερα να σας τον παραδόσω αλλά ο άνθρωπος αυτός είναι αθώος διότι η υπόθεσις έχει ως εξής…
Η Γατότρυπα
…Εδώ εις τα μαγαζιά συνιθίζουν και φτιάχνουν μίαν τετράγωνην τρίπαν εις τας θύρας των μαγαζιών διά να εισέρχοντε τα βράδια οι γάτες (γατότρυπα)και κάποιος εχθρός του, του πέταξε το πιστόλι αυτό από την γατότρυπα μέσα εις το μαγαζί του διά να του κάνη κακόν και αυτός την πρωίαν όπου άνοιξε το μαγαζί του βρήκε το πιστόλι αυτό και το έβαλεν εις το κατζέλο όπου έβαζεν τας εισπράξεις του διά να το παραδώση αλλά δεν επρόλαβεν όπου έγινε η έρευνα, όταν δε είδε τους λιμενοφύλακας επειδή δεν εγνώριζε την γλώσαν να συνενωηθή εδίλιασεν και εδραπέτευσεν.
Απάντησις. Καλά την σκέφτηκες να φτιάξουμε εμείς την ανάκρησιν.
Αφού εφτιάξαμεν την ανάκρησιν με το άνωθι περιεχόμενον εξήλθαμεν διά να παραλάβη τον ζητούμενον Παύλον Παλημέρην και εξερχόμενοι βρίκαμεν μόνον τον αδελφόν του Νικόλαον Παλημέρην καθήμενον εις το πανγγάκι ο οποίος μου λέγει…
Ο Διαβάτης του δρόμου
…Πέρασεν ένας απ΄έξω είπεν εις τους σκοπούς ότι αυτός είναι ο Παλημέρης όπου ζητάτε και τον συνέλαβαν και τον πήραν μέσα.
Το διερμήνευσα αυτό εις τον Διοικητήν ο οποίος φωνάζει αμέσως.
Μην τον πειράξετε.
Και συγχρόνως λέγει εις τους σκοπούς.
Ενας άνθρωπος ήλθεν διά να σώση έναν άνθρωπο και άλος πέρασε διαβάτης του δρόμου και τον πρόδοσε.
Τους έστειλαν τότε εις το Αγρίνιον και έγεινεν η δίκη και βγήκε αθώος.
(όμως ο Παυλος Παλημέρης ανήκει εις την άκραν δεξιάν παράταξιν και δεν ήλθον όταν εγώ ήμουν εις τας φυλακάς είτε καν να με επισκευθούν. Αυτός είναι ο άνθρωπος ο σημερινός.)
Ο γράψας Σπύρος Ανδρέου Μεγαλογένης»
Ξεπερνάμε σαν Κράτος την συλλογική μας «τύφλωση».
Το 2013 ο Ρώσος πολυεκατομμυριούχος Ριμπολόβγιεφ αγόρασε τον Σκορπιό.
Μετά από 8 χρόνια επιτέλους χορηγήθηκε η άδεια και οι αναγκαίες εγκρίσεις για την επένδυση στο Νησί.
Πρόκειται για πολυτελή τουριστική εγκατάσταση.
Η δομημένη έκταση θα καλύπτει 21 στρέμματα δηλαδή το 12%του Σκορπιού.
Η επένδυση θα γίνει μέσα σε 3 χρόνια με προϋπολογισμό 165 εκατομμύρια ευρώ.
Η χρηματοδότηση θα γίνει με ιδιωτικά κεφάλαια.
Σαν μέτρο σύγκρισης:
Το πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων στα Ιόνια Νησιά ανέρχεται σε 151 εκατομμύρια.
Η επένδυση του Σκορπιού υπερβαίνει ολόκληρο το πρόγραμμα Δημοσίων Έργων στα Ιόνια.
Πρόβλεψη αρχική κατά το στάδιο της λειτουργίας: 130 θέσεις μόνιμης εργασίας δηλαδή περί τα 2.500.000 εκατομμύρια ευρώ κάθε χρόνο σε μισθούς και ασφαλιστικές εισφορές.
Σημειώνω την «Λαϊκή οργή» που εκφράστηκε το 2013 από τους Θεσμούς κατά της επένδυσης.
Ο τότε Δήμαρχος Μεγανησίου Ζαβιτσάνος, ο τότε Αντιπεριφερειάρχης Λευκάδας Βερύκιος.
Τώρα ευτυχώς όλοι είναι σύμφωνοι.
Ανοίξαμε τα μάτια μας.
Φοβάμαι πως τα ανοίξαμε προσωρινά αφού πάντα ο Λαϊκισμός βρίσκει τρόπους διείσδυσης και ανατροπής της κοινής λογικής.
Χρειάζονται επενδύσεις.
Και το Κράτος, η Χώρα πρέπει να ασκεί τα δικά του καθήκοντα:
Να επιβλέπει, να επιβάλει τους Νόμους, να τηρείται η κείμενη Νομοθεσία.
Αλλά οι επενδύσεις να προχωρούν.
Είναι Εθνική ανάγκη.
ΒΛΕΠΟΝΤΑΣ ΤΑ «ΤΡΑΙΝΑ ΝΑ ΠΕΡΝΟΥΝ»
Κλείνουμε τις πόρτες στις ευκαιρίες και στην πραγματικότητα οικοδομούμε την «μικρή, φτωχή αλλά τιμία» Ελλάδα.
Υπενθυμίζω:
Ο Εμίρης του Κατάρ προσπαθεί να επενδύσει στην Οξιά και στην Ζάκυνθο.
Το ύψος της επένδυσης 2 Δισεκατομμύρια ευρώ.
Τα ίδια στο Ακρωτήρι στην Κεφαλονιά.
Παντού η κρατική γραφειοκρατία και η «Λαϊκή οργή».
Πνίγουμε τις ιδιωτικές επενδύσεις την μοναδική ελπίδα στον Τόπο.
Στην Κεφαλονιά για παράδειγμα «τρέχουν» πάνω από 200 επενδυτικά σχέδια ύψους 100 και πλεόν εκατομμυρίων.
Και ευτυχώς που συμβαίνει και όσοι είναι πολέμιοι αυτών των δράσεων πρέπει να καταλάβουν ότι είναι υπέρμαχοι της οικονομίας της Βουλγαρίας, της Ρουμανίας, της Πορτογαλίας…
Γιατί ότι εμείς δεν είμαστε ικανοί να απορροφήσουμε ή να εντάξουμε, λόγω της ανταγωνιστικότητας των προγραμμάτων, καταλήγει στις οικονομίες των Χωρών που «ξέρουν και μπορούν».
Μου γράφουν ως κατηγόρια:
«ο συνταξιούχος Δικηγόρος…»
Να διευκολύνω.
Είμαι συνταξιούχος γενικά.
Συνταξιούχος Δικηγόρος, συνταξιούχος ξενοδόχος μετά την πρόσφατη μεταβίβαση ,συνταξιούχος στην αυτοδιοίκηση αφού ήρθε μια νεότερη γενιά καλύτερη από μας και με πιο σύγχρονες ιδέες.
Πλέον είμαι ένας μαθητευόμενος κτηνοτρόφος.
Εκτρέφω προβατάκια, κοτούλες, γουρουνάκι και ένα «γαίδαρο».
Γενικά είμαι κάθε μέρα σε αναμέτρηση με τα «κτήνη».
«ο Λαός είναι με τις Κατερίνες και όχι με τις Κατίνες».
Λιτό, απλό και κατανοητό.
Το «κατέβασε» χωρίς να ζητήσει συγνώμη και χωρίς να δικαιολογήσει την ενέργεια του.
Το «κατέβασε» στην ζούλα.
Οι Πολιτικοί πρέπει όμως να έχουν θάρρος, τόλμη, επιμονή, αρχές.
Είχε προηγηθεί βέβαια όπως διαβάζω και η Αγία πράξη του Μητσοτάκη να διαγράψει έναν της ιδίας αντίληψης επί του θέματος με τον κ. Τσελέντη.
Σου λέει ο καθηγητής: «μα να μου πάρουν το κεφάλι για τον Αντετοκούμπο;»
Προ του κινδύνου του «κλαδέματος» είναι ικανός να βγει με το φανελάκι των Μιλγουώκι Μπακς
«Ι love Giannis».
Στην άθλια επίθεση που δέχτηκε από τους σιτιζόμενους από το δημόσιο ταμείο είχε την συμπαράσταση των απλών πολιτών του απλού κόσμου.
Είχε την συμπαράσταση του Πατέρα της, της οικογένειας της.
Είχε την συμπαράσταση πολιτών που έχουν ακόμα αντανακλαστικά και αντιδρούν.
Αλλά…
Οι Θεσμοί σιωπούν.
Ζούμε σε μια εποχή εκπροσώπησης στο πιο χαμηλό επίπεδο.
Βουβοί, άνευροι, κρυπτόμενοι.
Εκπρόσωποι απρόσωποι.
Συντάκτης όλες τις φορές ήταν ο γνωστός «ανώνυμος».
Χθες, το ίδιο προσβλητικό κείμενο δημοσιεύτηκε ξανά με την υπογραφή αυτήν την φορά του κ. Γεράσιμου Παπαναστασάτου.
Από λόγους αρχής και ένεκα του σεβασμού που έχω για την οικογένεια, την ευρύτερη οικογένεια αλλά και για τον ίδιο δεν κρίνω ότι πρέπει να απαντήσω στον Γεράσιμο.
Αυτό είναι χρήσιμο και για τον ίδιο.
Να αγιάσει το χέρι όσων τους έστειλαν σπίτι τους.
Τόσο άφιλοι, τόσο άδικοι, τόσο προσβλητικοί.
Αναφέρομαι στον τέως «είμαι άντρας» Παρίση και τους συν αυτώ.
Και να σκεφτεί κανείς πως ο Βαλλιανάτος, κάνοντας την υπέρβαση του, για να βγει Πρόεδρος στην ΠΕΔΙΝ Κεφαλονίτης τον ψήφισε τον «είμαι άντρας» Παρίση.
Και τώρα γράφει στο facebook του ο «είμαι άντρας»:
«δεν θα δεχτώ ποτέ η κόρη του Βαλλιανάτου να πουλά τυρόπιτες».
Μωρέ.
Να αγιάσει το χέρι σας και το χέρι μας.
Κινείται φοβάμαι ο κ. Πολιτευτής κοντά στην προηγούμενη ανακοίνωση του άλλου μη ισοβαρούς «καθηγητή» κ. Τάκη Τσουκαλά που αποκάλεσε τον Αντετοκούμπο «πίθηκο».
Είναι επικίνδυνες φοβάμαι αυτές οι απόψεις και προσεγγίζουν τα όρια της ξενοφοβίας και του ρατσισμού.
Οι ίδιες απόψεις εκφράζονται σήμερα από τον Βελόπουλο, τον κλοτσαδώρο Τσιάρτα, παλαιότερα από τα «χρυσά αυγά» και τους Κασιδιάρηδες.
Ο ΜΑΜΕΛΟΥΚΟΣ
Ο Ελληνισμός και η Ελλάδα είχε πάντα τους «Αντετοκούμπο» της και οφείλει την ύπαρξη της και σε αυτούς.
Το 1821 καταγράφεται ο Μαμελούκος Αιγύπτιος Εκβέν Δαβουσσί.
Πολέμησε και «έπεσε» Υπέρ Πατρίδος στις 4 Ιουλίου του 1822 στο Πέτα.
Στο σώμα του Κεφαλονίτη Θοδωρή Βαλλιάνου καταγράφονται 7 Αιγύπτιοι Μαχητές για την Ελευθερία της Ελλάδας.
Με τον Καπετάν Διαμαντή Ζέρβα πολεμάνε για την Ελλάδα Αιγύπτιοι και Λίβυοι.
Με τον Καραϊσκάκη μάχεται ο Αιγύπτιος Χαμπεσσί,ο «Καρα-Γιώργης».
Πάντα υπήρχαν οι «Αντετοκούμπο».
Τώρα αλλά και το 1821.
