ΣΥΜΦΩΝΟΙ

Σύμφωνοι, τα έχουμε κάνει ως χώρα «θέατρο».

Φτάσαμε να έχουμε 800.000 δημόσιους υπαλλήλους.

Αναγάγαμε το ρουσφέτι σε εθνικό σπορ.

Να μην παράγουμε τίποτα.

Να  χαλάμε περισσότερα από όσα βγάζουμε  σαν λαός.

Να έχουμε 1.500.000 ανέργους.

Να έχουμε 400.000 σπίτια χωρίς ηλεκτρικό.

Να κλείνουν 600.000 μικρομεσαίες επιχειρήσεις.

Να μην προλαβαίνουμε τις μίζες.

Να έχουμε πάνω από 20.000 άστεγους.

Να ψάχνει  ένα πλήθος όσο ο πληθυσμός μιας πόλης σαν την Πάτρα στα σκουπίδια για  να συντηρηθεί.

Να μην έχουμε υγεία, εκπαίδευση, πρόνοια.

Να έχουμε χάσει το μεγαλύτερο εθνικό και κοινωνικό κεφάλαιο, την αξιοπρέπεια μας.

Αλλά από το 1974 μέχρι σήμερα πέρασαν 40 χρόνια. Το  ΠΑΣΟΚ κυβέρνησε 20 χρόνια και η ΝΔ κυβέρνησε 19.

Τι ζητάνε πια από εμάς;

Τι δεν κάναμε;

Ήμασταν σαν λαός δίπλα τους για 39 χρόνια, Τους πιστέψαμε, τους στηρίξαμε. Κάναμε ότι μας ζητάγανε 39 χρόνια.

Τόσα χρόνια «αιχμαλωσίας». Τους δώσαμε τα νιάτα μας και την ψυχή μας. Βαδίσαμε δεξιά, όπως μας είπανε. Ευθεία προς το μέλλον, όταν μας το ζητήσανε. Προς την Αλλαγή  που μας είπανε πως υπάρχει εκεί που βγαίνει ο ήλιος.

Δεν τους χρωστάμε τώρα τίποτα.

Αφήστε μας.

Θα βαδίσουμε τώρα σαν ελεύθεροι άνθρωποι.

Θα βγούμε από τις φάλαγγες των «αιχμαλώτων».

------------------------

«Όταν κάτσει με τους «λύκους» στο τραπέζι ο καθείς, σίγουρα θ’αφήσει  πίσω, μαυροφόρους  συγγενείς»

Στις 7-2-1992 στο Μααστριχτ της Ελβετίας, υπεγράφη η Συνθήκη του Μάαστριχτ, η συμφωνία ολοκλήρωσης της Ευρωπαικής Ενωσης.

Για την Ελλάδα, υπέγραψε ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς, λίγο πριν ανατρέψει την Κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας του Μητσοτάκη.

Την ίδια χρονιά ο αγαπημένος μου φίλος Θανάσης Γκαιφύλιας έγραψε ένα «προφητικό» τραγούδι τον «ύμνο του Μάαστριχτ».

Άγγλοι,  Γάλλοι, Πορτογάλοι
και λοιποί ιθαγενείς
χώρεσαν σ’ ένα τσουβάλι
και στον πάτο του εμείς.

Εμείς βάλαμε υποθήκη
από Κρήτη μέχρι Έβρο
κι αφού μπήκαμε στα χρέη
έτσι γίναμ’ Ευρωπαίοι.

Άλλοι κάναν τα παζάρια
εν τω μέσω της νυκτός
κι όταν έφτασε η ώρα
ν’ άρθει ο λογαριασμός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο υπέροχος λαός
παραλήπτης πάντα ο ίδιος
ο λεβέντης ο λαός.
Παραλήπτης πάντα ο ίδιος
το κορόιδο ο λαός.

Νιώθω λίγο σαν χαϊβάνι
πίσω απ’ τ’ ώριμο καρότο
λαχανιάζω και ιδρώνω
για τη τσέπη τους γαμώτο
και μου λεν κάτι τζιμάνια
είναι θέμα υπομονής, 
οι κουτόφραγκοι στο μέλλον
θα’ ναι υπό και τούρλα εμείς. 

Λες να είμαι τέτοια μάρκα
και κανείς να μη το ξέρει
και να κρύβω τη μαγκιά μου
πίσω απ’ τ’ απλωμένο χέρι.

Όταν κάτσει με τους λύκους
στο τραπέζι ο καθείς
σίγουρα θ’ αφήσει πίσω
μαυροφόρους συγγενείς. 

Το τραγούδι αυτό πριν τρία χρόνια τραγουδήθηκε στον Αρχαιολογικο χώρο στην Ρίζα στον Πόρο. Τότε που  βρέθηκε το μηκυναικό οικημα στην περιοχή.

Ο Θανάσης το έμαθε όταν μιλήσαμε στο τηλέφωνο. Πήρε την κιθάρα του και ηρθε στον Πόρο από την Κομοτηνή.

Ο Θανάσης Γκαιφύλιας δημόσια τραγούδησε το τραγούδι του, ίσως για πρώτη φορά το 1993, στην  «μουσική κατάληψη» όπως την έλεγε του Αρχαίου Θεάτρου στην Μαρώνεια της Ροδόπης. Κατάληψη που  έγινε για την  ευαισθητοποίηση των αρμοδίων για την ανάδειξη του εγκαταλειμένου Αρχαίου Θεάτρου της Μαρώνειας, που λεηλατούσαν τότε ο χρόνος, η αδιαφορία, η άγνοια και οι αρχαιοκάπηλοι.

Το Θέατρο σήμερα το έχει κερδίσει η Ιστορία και έχει αποδοθεί στις γεννεές του μέλλοντος.

Ακούστε το λοιπόν από κει από την Θράκη, από την Αγια Ροδόπη, από την Μαρώνεια. Και  να θυμάστε πάντα πως.«όταν κάτσει  με τους λύκους στο τραπέζι  ο καθείς, Σίγουρα  θ’ αφήσει πίσω Μαυροφόρους συγγενείς»