ΤΟΥΣ ΕΣΠΑΣΕ Η ΛΙΓΟΥΡΑ! ΒΛΕΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥΣ ΠΑΡΙΖΑΚΙΑ!
Δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά δημοσίευμα ανεξάρτητου γραφέα που την έχει αράξει στο δημοτικό μέγαρο και που έγραψε ο αθεόφοβος άρθρο με τίτλο:
ΑΠΟ ΤΗΝ PAX ROMANA ΣΤΗΝ PAX PARISANA
Με μια πρώτη ανάγνωση ο οποιοσδήποτε καλόπιστος αναγνώστης θα καταλάβαινε οτι ο γραφέας είναι σπασμένος από την πείνα. Βλέπει παντού παριζάκια. Είναι δηλαδή σε φάση λιγούρας. Φαίνεται πως ούτε καν το απόθεμα σε κρουασάν δεν είναι ανεξάντλητο.
Γαιδουρόφιλος μη καλόπιστος αναγνώστης, μου εξήγησε όμως οτι μπορεί να μην αναφέρεται στα παριζάκια, αλλά να εννοεί ο εντελώς ανεξάρτητος γραφέας πως παραλληλίζει την Ρωμαϊκή ειρήνη PAX ROMANA, με την περίοδο του Παρίση σε PAX PARISANA.
Θολωμένος φαίνεται από την πείνα ο γραφέας, έφτασε στο σημείο να εξομοιώσει τον ογκόλιθο της πολιτικής τον Αλέξανδρο, με αυτό το χαλβά, αυτή την ιστορική μουτζούρα τον αυτοκράτορα Οκταβιανό.
Βέβαια είναι αλήθεια οτι ο Παρίσης, πάντα φυσιογνωμικά μιλώντας, του φέρνει λίγο του Οκταβιανού Αύγουστου. Φτυστός είναι, ξεπατικωτούρα!
Και για να λέμε και του στραβού το δίκιο, η μόνη ουσιαστική διαφορά είναι οτι ο θεμελιωτής της PAX ROMANA Γάιος Ιούλιος Καίσαρ Οκταβιανός, έφτιαξε εκτός των άλλων δρόμους, λιμάνια, δημόσια έργα, υδραγωγεία και έμεινε για αυτά στην ιστορία. Ενώ ο Παρίσης θα μείνει στην ιστορία για τα κρουασάν, τη Βίσση, τα καλλιστεία, τους καρσιλαμάδες και τα υπόλοιπα γνωστά. Γενικώς για ότι τρώγεται και πίνεται. Δεν είναι τόσο της δημιουργίας ο Αλέκος. Έχει ροπή στα θεάματα.
Χάριν μόνο της ιστορίας, ο Αύγουστος ήταν ανηψιός του Ιουλίου Καίσαρα, ο οποίος έχει και αυτός μια ομοιότητα με τον Αλέκο Παρίση, τον Βρούτο. Από Βρούτο πήγε ο Ιούλιος Καίσαρας, από "Βρούτο" θα πάει και ο Αλέξανδρος. Να το δείτε θα τον καθαρίσει πολιτικά ο σύγχρονος Βρούτος και δε θα αργήσει, θα τον καθαρίσει γρήγορα.
|
Και δώστου ο Καίσαρας... "Λεβεντιά μου εσύ Βρούτε", "Στήριγμά μου", "Παλικάρι μου"
Τη συνέχεια την ξέρετε...
|
Τελικά είχε δίκιο ο εντελώς ανεξάρτητος γραφέας. Η ιστορία έχει ομοιότητες. Δικαίως λένε οτι επαναλαμβάνεται. Αλλά μέχρι τότε ας φάμε μια πάριζα...