ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΑΠ ΤΙΣ ΜΥΚΗΝΕΣ

Έφυγα τελικά στα μέσα του Ιουλίου.

Για τις Μυκήνες.

Στην πραγματικότητα για τις Mykines.

Ένα μικρό νησί στις Φερόες Νήσους.

Στον Ατλαντικό, σε μια από τις άκρες της Γης.

Ίσως ο τόπος,ίσως η απομάκρυνση από την καθημερινότητα της Κεφαλονιάς,ίσως ο χρόνος.

Με βοήθησαν να σκεφτώ μερικά πράγματα ξανά.

Ταξίδεψα με τον Ντίνο Δελέγκο.

Φίλο από το Πανεπιστήμιο στην Κομοτηνή.

Έχουμε ακόμα την διάθεση να ταξιδεύουμε μαζί μετά από 47 χρόνια.

Τότε νέοι 18 χρόνων, τώρα σαν νέοι κάπου στα 65-70 χρόνια μας

Και να συζητάμε.

Τώρα γύρισα.

Είναι η επιστροφή από τις «Μυκήνες».

 

 

 

ΣΤΡΑΤΗΓΟΙ ΠΛΕΙΟΝΕΣ…

Σοκαρίστηκα από την δημόσια τοποθέτηση διαφόρων αγωνιστών του άλλοτε περιβάλλοντος του κ.Παρίση:

«άντε να ξεκουμπίζεσαι να αναλάβουμε εμείς η φρεσκαδούρα. Θέλουμε νέο Στρατηγό».

Ο Αριστοφάνης το είχε πει στους «Αχαρνής»:

«Στρατηγοί πλείονες ή βελτίονες»

Δηλαδή:

«Στρατηγούς έχουμε πολλούς αλλά όχι καλούς».

Αχ αθάνατε Αριστοφάνη.

Ο ΓΙΑΝΝΗΣ ΨΑΡΡΑΣ: ΕΝΑΣ ΣΥΝΗΘΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

Διαβάζω για την «φυγή» του Γιάννη Ψαρρά.

«ο συναγωνιστής ,ο σύντροφος ,ο μαχητής…»

Δεν ξέρω.

Εγώ τον γνώρισα αλλιώς.

Σαν ένα συνηθισμένο άνθρωπο.

Να από αυτούς που σκέπτονται ,που διαβάζουν ,που αντιδρούν όταν πρέπει.

Από αυτούς που δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους.

Τον γνώρισα σαν άνθρωπο της  δουλειάς και των λίγων λόγων.

Στον δικό του κύκλο χωρούσαν μόνο όσοι ήθελε και όσοι έπρεπε.

Συμφωνούσαμε σπάνια αλλά από την άλλη μεριά η συμφωνία πολλές φορές είναι πληγή.

Ήταν ο Γιάννης ένας συνηθισμένος άνθρωπος.

«Σπίτι,δουλειά,οικογένεια,παιδιά»

Αλλά σκέφτομαι στην ζωή έχουν αξία

«οι συνηθισμένοι άνθρωποι».

Χριστούγεννα εδώ και 20 χρόνια τα πίναμε μαζί.

Σαν συνηθισμένοι άνθρωποι.

Τώρα πρέπει χωρίς ποτέ να ξεχνώ:

«Να σπάσω το πιάτο».