Ο ΠΕΡΣΗΣ

 

Δεκαετία του 1980.

Πόλεμος ανάμεσα στο Ιράν και το Ιράκ.

Ο Χομεϊνί από την μια και το ιερατείο του και από την άλλη ο Σαντάμ Χουσείν.

Μάχες γιά τον δίαυλο του Σατ αλ Αραμπ:

Ποιος θα ελέγχει τα πετρέλαια και τις εκβολές του Τίγρη και του Ευφράτη.

Ο ευτελισμός της ανθρώπινης ζωής.

Οι Μουλάδες του Ιράν έβαζαν μιά πράσινη κορδέλα στο κεφάλι των νέων της Περσίας και τους έβαζαν να βαδίζουν μπροστά στα ναρκοπέδια τραγουδώντας γιά τον Αλλάχ που τους περιμένει σε παραδείσους.

Τα λεγόμενα “ανθρώπινα κύματα”.

Και χάνονταν η Νεολαία  των Περσών χωρίς μέτρο, λόγο  και τέλος.

Τότε δραπέτευσε προς την ζωή και το μέλλον του ο Πέρσης.

Ένα παιδί 16-17 χρόνων.

Περπάτησε  στην απεραντοσύνη του Κουρδιστάν, μετά στην Τουρκία, στην Ελλάδα και τέλος στην Κεφαλονιά και την Σκάλα.

Πρόσφυγας με μπλε κάρτα του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών.

Ποτέ δεν μάθαμε τελικά αν τον λένε “Γκαμπιτζάν ή Νταμπιτζαν”. Στα χαρτιά γραφόντουσαν και τα δύο χωρίς μάλλον κανένα να είναι το σωστό.

Δύσκολή γλώσσα και γραφή τα Περσικά.

Μάλλον γιά αυτό επιλέξαμε το “Τόμας”.

Με αυτό το όνομα τον μάθαμε και αυτό το όνομα τελικά επέλεξε ο “Τόμας” ο Πέρσης.

Ο κάθε άνθρωπος οργανώνει την ζωή του όπως μπορεί ή όπως θέλει.

Είναι και η τύχη.

Και ο Τόμας άλλοτε τα κατάφερε καλά και άλλες φορές λιγότερο.

Πάντως 40 χρόνια ανάμεσα μας δουλειά, μεροκάματο, καμιά μπύρα, λίγα λόγια, ένα καλημέρα από την καρδιά του και ένα καληνύχτα.

Και αυτό συμβαίνει κάθε μέρα.

Και έτσι ξεχάσαμε τον Πέρση και ζήσαμε, γίναμε φίλοι, με τον “Τόμας από την Σκάλα”.

Μέχρι το Σάββατο.

Τότε, ο Τόμας στο κατώφλι του σπιτιού του,ξημέρωμα, να κάνει ένα τσιγάρο.

Ενα αυτοκίνητο οδηγούμενο μπαίνει στην αυλή του και τραυματίζει τον Τόμας.

Οι συνθήκες οδήγησής θα κριθούν από την αρμόδια αρχή όπως πρέπει.

Αυτό δεν είναι της στιγμής.

Δεν έχουμε δικαίωμα να κάνουμε εμείς την κρίση και τους κριτές.

Αλλά όπως μαθεύτηκε ο Τόμας έμεινε 2-2,5 ώρες να αιμορραγεί σαν το σφαγμένο μοσχάρι στο πεζοδρόμιο.

Έμεινε να ξεματώσει.

Οι σπεύσαντες φρόντισαν για την μεταφορά του οχήματος και όχι του ανθρώπου που κινδύνευε να χαθεί μπροστά στα μάτια τους.

Και η Αστυνομία κλήθηκε μετά την “αποκατάσταση” του τοπίου.

Τα τοπικά μέσα “ενημέρωσης” έσπευσαν να προλάβουν και να βρουν τον “ένοχο”:

“Πετάχτηκε ένα κουνάβι”.

Οφείλουμε να συμπαρασταθούμε στον Τόμας.

Δεν είναι ο “Πέρσης”. Ένας άγνωστος που δεν μας ανήκει και δεν είναι σαν εμάς.

Που δεν είναι “ντόπιος”.

Είναι ο δικός μας, ο φίλος μας ο Τόμας και δεν έχουμε δικαίωμα να σιωπήσουμε.

Αυτή η σιωπή είναι ντροπή.

Κώδικας σιωπής δεν θα επιβληθεί.

Οφείλουμε σαν κοινωνία στην Σκάλα να αντισταθούμε στην:

Ομερτά.