Ένα πλάσμα ίσο μα την απαλάμη μου που χωρίς άλλο, ατρόμητο από την πρώτη στιγμή, ανέβηκε στο σβέρκο μου.
Με φάγανε τα παιδιά μου και η Πόπη:
«να το πάμε στον Γιατρό, να του κάνουμε στείρωση ,τα εμβολιάκια του, να του πάρουμε σπιτάκι ,να το ταΐσουμε πατέ και ψαράκι και κοτοπουλάκι και του πουλιού το γάλα».
Μου το φέρνανε σιγά-σιγά:
«να του πάρουμε κουβερτάκι ,χρειαζόμαστε ένα χαλάκι».
Και το πήγαμε στην Γιατρό και του κάναμε και στείρωση και εμβόλια.Του βάλαμε και κουδουνάκι.
«Άντε με το καλό να το πάμε πίσω στο Ξενοδοχείο» αποτόλμησα να πω.
«Μπα, να το κρατήσουμε σπίτι. Η Γιατρός μας είπε ότι είναι γατάκι του σπιτιού, του καναπέ».
Είναι μια συνομωσία. Έπεσα θύμα αυτού του εισβολέα «έχασα» τον καναπέ ,όπου θρονιάστηκε το γατάκι, τρώω αφού πρώτα φάει το γατάκι, κοιμάμαι όταν θέλει το γατάκι, ξυπνάω όταν ξυπνάει το γατάκι και γράφω όταν το γατάκι κατέβει από το πληκτρολόγιο.
Γενικά στο σπίτι πλέον η γνώμη μου λαμβάνεται υπ όψιν μόνο αν είναι σύμφωνο το γατάκι.
Κανείς δεν ρωτάει «τι κάνει ο Μπαμπάς;».
Όλοι η πρώτη τους κουβέντα: «τι κάνει το γατάκι;».
Η μόνη μου πλέον ελπίδα είναι φοβάμαι να αρχίσω να νιαουρίζω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.