Το πανηγύρι στην βρύση στα Τζαννάτα.
Σημείο εμβληματικό για το Χωριό και το Αράκλι.
Η Βρύση.
Το είχα υποσχεθεί στον Αντρέα Γαβριελάτο ότι θα ήμουν
εκεί.
Τα πράγματα αλλάξανε όμως.
Θα συναντηθούμε εκεί μια άλλη φορά.
Αλλά για τα Τζαννάτα,τους ανθρώπους και την Ιστορία
τους, ένας πίνακας της Ντιάνας Αντωνακάτου.
Στην ίδια Βρύση,λίγο πριν τον Σεισμό του 1953.
Τα Τζαννάτα όπως τα είδε η Ντιάνα.
Ίσως κάποιοι να αναγνωρίσουν και να αναγνώσουν τα
Τζαννάτα μιας άλλης εποχής.
«Όλα καλά. Πάμε!»
Και τώρα που τα πράγματα είναι πια καθαρά και λίγα
μπορούν να αλλάξουν.
Συμμορφούμενοι:
«όλα καλά. Πάμε!».
Γράφουμε ξανά στον «Όνο».
Τον διάβαζε κάθε πρωί.
Τον διάβαζε, «Άνευ σχολίων.»
«είναι ντροπή οι Λεωφοριατζήδες να έχουν κάνει
πλυντήριο των λεωφορείων τους τον χώρο του Γηπέδου,να πλένουν με το δημοτικό
νερό τσάμπα και βερεσέ,να έχουν κάνει συνεργείο τον χώρο,να τον θεωρούν γκαράζ
τους,να….»
Όλα σωστά.
Αλλά σε ποιους απευθύνεται ο αγαπητός Διονύσης;
Σε ποιόν απευθύνεται η επιστολή του;
Σε εμάς τους λοιπούς πολίτες που πληρώνουμε το
αφαλατωμένο νερό για τα πλυντήρια των λεωφοριατζήδων;
Σε εμάς που υφιστάμεθα αυτήν την υποβάθμιση της Πόλης
μας;
Αυτός είναι υπεύθυνος για την επιβολή του Νόμου και
της Τάξης.
Ο Δήμαρχος, ο Αντιδήμαρχος και ολόκληρη η Δημοτική
Αρχή, συμπολίτευση και αντιπολίτευση.
Ας ενεργήσουν. Ας επιβάλουν τον Νόμο .Ας διώξουν τους
«εμπόρους από τον Οίκο του Θεού».
Ο Διονύσης καταγγέλλει τον εαυτό του.
Δεν μας αφορά η επιστολή του.
Πρόκειται για
μία επιστολή «προς Κορινθίους».
Στον 14ο όροφο του «ΥΓΕΙΑ».
Δωμάτιο 1402 με θέα τον Υμηττό.
Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα του Στέλιου.
Ο Υμηττός.
Αλλά ο Υμηττός ήταν και η πρώτη εικόνα της κοινής ζωής
μας.
Γεννηθήκαμε στο Μπραχάμι.
Όταν ακόμα ήταν μια φτωχογειτονιά με αλάνες, ρέματα
και αγαθούς ανθρώπους που είχαν
ονοματεπώνυμο.
Μετά όλα χάθηκαν. Έγινε μια Αθηναϊκή συνοικία ανώνυμων
και άγνωστων ανθρώπων.
«Δήμος Αγίου Δημητρίου»
Κλείσανε και τα ρέματα που ήταν το παιδικό μας
παιχνίδι.
Χελώνες, βατράχια, νερόφιδα.
Στο Κατσιπόδι και στην Πικροδάφνη.
Εκεί μεγαλώσαμε .Με θέα τον Υμηττό.
Με θέα στον ίδιο Υμηττό και η «έξοδος».
«Θνήσκειν καλώς».
Και «ευ ζην».
Ο Στέλιος τα έκανε και τα δύο.
Έζησε καλά και είχε
«ευθάνατο θάνατο».
Μέχρι σχεδόν το
τέλος υπεράσπισε την αξιοπρέπεια του.
Χωρίς απώλειες.
Όπως έκανε
πάντα.
Αρνήθηκε, αντιστάθηκε. Έμεινε όρθιος μέχρι το τέλος.
Αλλά «έφυγε» για την Χώρα των Κιμμερίων.
«στους εν τοις μνήμασι Ζωή χαρισάμενος» κατά τους
προσδοκώντας ανάσταση νεκρών.
Η Ελπίδα στους απελπισμένους αλλά και στους
ελπίζοντες.
Η ίδια ελπίδα
πάντα:
Στους Σουμέριους, στους Αιγύπτιους, στους λαούς της
Μεσοποταμίας και στους Έλληνες.
Η «επάνοδος» η «επιστροφή».
Στον Όμηρο η «Νέκυια».
Η κατάβαση τους Οδυσσέα στον «Κάτω κόσμο» και η επιστροφή.
Η αναζήτηση του δρόμου της «επανόδου της επιστροφής»
στην Ιθάκη του.
Αν υπάρχει αυτός ο «δρόμος της επανόδου» ο Στέλιος θα
τον αναζητήσει και θα τον βρει.
Πάντα έβρισκε τους δύσκολους δρόμους.
Στις χιλιάδες των ανθρώπων που μας συμπαραστάθηκαν.
Τους μνήμονες του Στέλιου.
Αυτούς που πόνεσαν και δάκρυσαν.
Αυτούς που δεν
ξέχασαν.
