ΔΩΜΑΤΙΟ 1402

Στον 14^ο όροφο του «ΥΓΕΙΑ».

Δωμάτιο 1402 με θέα τον Υμηττό.

Αυτή ήταν η τελευταία εικόνα του Στέλιου.

Ο Υμηττός.

Αλλά ο Υμηττός ήταν και η πρώτη εικόνα της κοινής ζωής μας.

Γεννηθήκαμε στο Μπραχάμι.

Όταν ακόμα ήταν μια φτωχογειτονιά με αλάνες, ρέματα και αγαθούς ανθρώπους που  είχαν ονοματεπώνυμο.

Μετά όλα χάθηκαν. Έγινε μια Αθηναϊκή συνοικία ανώνυμων και άγνωστων ανθρώπων.

«Δήμος Αγίου Δημητρίου»

Κλείσανε και τα ρέματα που ήταν το παιδικό μας παιχνίδι.

Χελώνες, βατράχια, νερόφιδα.

Στο Κατσιπόδι και στην Πικροδάφνη.

Εκεί μεγαλώσαμε .Με θέα τον Υμηττό.

Με θέα στον ίδιο Υμηττό και η «έξοδος».

ΕΥΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ

«Θνήσκειν καλώς».

Και «ευ ζην».

Ο Στέλιος τα έκανε και τα δύο.

Έζησε καλά και είχε

«ευθάνατο θάνατο».

Μέχρι  σχεδόν το τέλος υπεράσπισε την αξιοπρέπεια του.

Χωρίς απώλειες.

Όπως  έκανε πάντα.

Αρνήθηκε, αντιστάθηκε. Έμεινε όρθιος μέχρι το τέλος.

Αλλά «έφυγε» για την Χώρα των Κιμμερίων.

 

ΝΕΚΥΙΑ

«στους εν τοις μνήμασι Ζωή χαρισάμενος» κατά τους προσδοκώντας ανάσταση νεκρών.

Η Ελπίδα στους απελπισμένους αλλά και στους ελπίζοντες.

 Η ίδια ελπίδα πάντα:

Στους Σουμέριους, στους Αιγύπτιους, στους λαούς της Μεσοποταμίας και στους Έλληνες.

Η «επάνοδος» η «επιστροφή».

Στον Όμηρο η «Νέκυια».

Η κατάβαση τους Οδυσσέα στον «Κάτω κόσμο» και η επιστροφή.

Η αναζήτηση του δρόμου της «επανόδου της επιστροφής» στην Ιθάκη του.

Αν υπάρχει αυτός ο «δρόμος της επανόδου» ο Στέλιος θα τον αναζητήσει και θα τον βρει.

Πάντα έβρισκε τους δύσκολους δρόμους.

ΕΥΓΝΩΜΩΝ

Στις χιλιάδες των ανθρώπων που μας συμπαραστάθηκαν.

Τους μνήμονες του Στέλιου.

Αυτούς που πόνεσαν και δάκρυσαν.

 Αυτούς που δεν ξέχασαν.

Ευχαριστώ ευγνώμων.