ΦΤΑΙΕΙ ΤΟ ΖΑΒΟ ΤΟ ΡΙΖΙΚΟ ΜΑΣ

Πρώτα φτιάχτηκε ο “Εθνικός Διχασμός” και μετά η Ελλάδα.

Πριν γίνουμε Κράτος καταφέραμε να έχουμε δύό εμφυλίους και μετά:

22 Πραξικοπήματα και Δικτατορίες.

Όλων των ειδών και όλων των “ιδεολογιών”

Σε 200 χρόνια 22 πραξικοπήματα.

Ο Κουντουριώτης και ο Μιαούλης το 1831 κατά του Καποδίστρια.

Μετά θέλαμε “Σύνταμα”

Ύστερα να φύγει ο Οθωνας.

Επανάσταση στο Γουδί το 1909.

Της “Αμύνης τα παιδιά” το 1916.

Η Δίκη των 6 το 1922.

Πάγκαλός το 1925 και Κονδύλης και μετά Πλαστήρας και πάλι Κονδύλης και ξανά Πλαστήρας και Μεταξάς και….

Κορυφαίος πραξικοπηματίας ο Πλαστήρας!

Πρωταγωνιστής σε 4 πραξικοπήματα.

Βενιζελικός. Ο “Μαυρος Καβαλάρης” Στρατηγός και Πρωθυπουργός.

Ετσι καταφέραμε να σκοτώσουμε τον Καποδίστρια, να κόψουμε την Ελλάδα στα δύο, να αυτοκαταστραφούμε στην Μικρά Ασία και όντες με την πλευρά των νικητών δύο Παγκοσμίων Πολέμων να  βρεθούμε σε δύο εμφύλιες εμπλοκές λόγω του “Εθνικού Διχασμού”.

Και καταδίκασε ο Βενιζέλος τον Μεταξά σε θάνατο.

Και ο Μεταξάς καταδίκασε τον Βενιζέλο σε θάνατο.

Και έτσι προχωράμε ακόμα. Με όρους Εθνικού Διχασμού.

Παράγωντας διαρκώς Δικτάτορες και “προδότες”

 

ΜΕ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΕΝΟΣ ΝΕΟΥ 18 ΧΡΟΝΩΝ

Προσπαθώ να δω τα πράγματα καθαρά.

Χωρίς το όνειδος του Εθνικού Διχασμού.

Όπως τα  ζήσανε αυτοί που βρεθήκανε τότε εκεί και έχουν την δική του εμπειρία.

Με τα μάτια ενός νέου παιδιού 18 ετών την 28η Οκτωβρίου 1940.

Με τα μάτια ενός φοιτητή του Πολυτεχνείου:

“Οτι και να πείς για τον Μεταξά, το πρωί της 28ης Οκτωβρίου εξέφρασε το Λαϊκό αίσθημα, σε μιά δεδομένη στιγμή κρισιμότατη γιά την Ελλάδα.

Βεβαίως αρνιέμαι τους διθυράμβους που συνήθως ακούγονται υπέρ του Μεταξά που είπε το ΟΧΙ αλλά και από την άλλη μεριά δεν μπορώ να δεχτώ αυτήν την συνεχή κριτική των αριστερών οι οποίοι δεν είπαν ποτέ οτι εν πάση περιπτώσει ο Μεταξάς εκείνο το πρωί είπε αυτό που αισθανόταν όλος ο Ελληνικός Λαός.

Στην κηδεία του Μεταξά εγώ παραβρέθηκα. Ήμουν από εκείνους που με τίποτα δεν τον ήθελα, αλλά παραβρέθηκα και παραβρέθηκε πολύς τέτοιος κόσμος ”.

Είναι από την συνέντευξη του Γρηγόρη Φαράκου στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ την 28η 10ου 2006.

Ο Γρηγόρης Φαράκος υπήρξε μέλος της Κ.Ε του Κ.ΚΕ, μέλος του Πολιτικού Γραφείου και Γραμματέας του Κ.Κ.Ε το 1989-1991. Υπήρξε διευθυντής του Ριζοσπάστη και εκλέχτηκε Βουλευτής του ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ τρεις φορές.

Έφυγε από την ζωή το 2007.

Έχοντας ξεπεράσει τον “εθνικό διχασμό”.

 

 

ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΒΑΙΝΕΙ

Οχι δεν θα γίνει η παλινόρθωση του αγάλματος του Μεταξά.

Αυτοί που διοικούν τώρα τον Τόπο δεν έχουν την δύναμη, το σθένος.

Είναι πάνω από το μέγεθος τους.

Κανείς τους δεν θα θέσει ένα τέτοιο ζήτημα γιά απόφαση στο Δημοτικό Συμβούλιο.

Μάλλον ούτε οι πολίτες οι ίδιοι δεν θα το επιχειρήσουν.

Είναι σύμφωνοι αλλά κρυπτόμενοι.

Ίσως να πρέπει να αναζητηθεί εκείνος ο Φορέας που θα μπορεί και θα θέλει.

Ίσως ο Μεταξάς να πρέπει και να αξίζει να “ταξιδέψει” στο Ρούπελ.

Στα οχυρά. Ας σταθεί εκεί.

Η Κεφαλονιά φοβάμαι τώρα δεν μπορεί.