ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΓΕΦΥΡΑΣ

4/2/25


ΤΑ ΠΑΛΙΟΠΑΙΔΑ ΤΑ ΑΤΙΘΑΣΑ

Ο αγαπητός Δήμαρχος Θεόφιλος έβγαλε ανακοίνωση γιά την διαμαρτυρία και το αίτημα του Εμπορικού Συλλόγου Κ αναφορικά με την αύξηση των Δημοτικών τελών εκ μέρους του Δήμου.

Είπε ο Θεόφιλος:

“Έχετε έλλειψη εμπειρίας” και γιά αυτό ,εννοούσε, να σιωπάτε!

Στις 13 Οκτωβρίου ο ίδιος έμπειρος Δήμαρχος είχε πει με αφορμή τις εκλογές του Επιμελητηρίου:

“Δεν έπρεπε να κατέβει ο Καλογηράτος. Πρώτα έπρεπε να αποκτήσει εμπειρία”

Και δήλωσε τότε παράλληλα:

“εγώ πάω τους έμπειρους και αυτούς θα στηρίξω”.

Τους στήριξε πράγματι όχι τόσο στον Εμπορικό Σύλλογο όπου πάτησε σε δυο βάρκες αλλά στο Επιμελητήριο.

Αλλά τον “στειλιαρώσανε” οι “άπειροι”.

Δεν συμμορφώνονται προς τις υποδείξεις τα “παλιόπαιδα τα ατίθασα”.

 

 

ΕΙΝΑΙ ΑΣΕΒΕΙΑ,

να λες στους Νέους ανθρώπους : “είσαστε άπειροι”.

Οχι! Είναι νέοι!.

Ασέβεια,απρέπεια και λάθος να επιλέγεις τους συνομιλητές σου και τελικά να μιλάς μόνο με τους συμφωνημένους,τους γονατιστούς και τους άλαλους.

 

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Είναι έλλειμμα Δημοκρατίας.

Ερωτώ: Γνωρίζουν οι Δημοτικοί Σύμβουλοι,ακόμα και αυτοί της πλειοψηφίας τι πρόκειται να γίνει στα καταστήματα της Δημοτικής Αγοράς;

Θα τα γκρεμίσουν; θα τα κάνουν πάλι μαγαζιά;θα κάνουν τον πολιτιστικό πολυχώρο;

Κανείς τους δεν γνωρίζει. Παρότι κατά τον Θεόφιλο είναι “έμπειροι”.

Μήπως κάποιος ξέρει πως θα διαχειριστούν τα πεζοδρόμια της παραλίας μετά την διαπλάτυνση;Θα τα δώσουν στους επαγγελματίες γιά κατασκευή κάθε λογής στεγάστρων αναβιώνοντας μιά παράλια παραγκούπολη;

Θα τα προστατέψουν όπως οφείλουν σαν κοινόχρηστο χώρο;

Υπάρχει έλλειμμα δημοκρατίας στο Αργοστόλι και όλη την Κεφαλονιά.

Αρνούνται να συζητήσουν. Τους αρκεί η άποψη του Δημάρχου και μόνο αυτή.

Μιά άποψη που ο Δήμαρχος συνηθίζει να τους την ανακοινώνει εκ των υστέρων.

 


ΔΙΠΛΟΠΑΡΚΑΡΙΣΜΕΝΟΣ

Δεν είναι αλήθεια οτι η διαπλάτυνση των πεζοδρομίων στην παραλία περιορίζει ή εμποδίζει την διέλευση των αυτοκινήτων.

Δεν είναι έτσι.

Απλά καταργείται το “δικαίωμα μου να διπλοπαρκάρω”.

Στην πραγματικότητα να τριπλοπαρκάρω.

Το έχω δει αυτό το σχέδιο διαπλάτυνσης των πεζοδρομίων και περιορισμού του πλάτους του δρόμου.

Στον Δήμο Αγίου Δημητρίου,στο Μπραχάμι.

Παλαιά υπήρχε διπλάσιο πλάτος στο κατάστρωμα του δρόμου. Όλη μέρα η διέλευση ήταν αδύνατη.

Αλάρμ και όλα σε στάση.

Το πλάτους του δρόμου περιορίστηκε σε πλάτος απλής διέλευσης.

Ο δρόμος δεν μπλόκαρε ποτέ ξανά!

 

 

ΜΟΝΟ ΟΙ ΠΑΡΑΝΟΜΕΣ

θέσεις παρκαρίσματος ή στάθμευσης καταργούνται στην παραλία.

Δηλαδή καταργούνται εκείνα τα τριπλοπαρκαρίσματα με τα φώτα αναμμένα γιά “να πάρω ένα ψωμί” και μετά ΄λίγο πιό κάτω: “να πάρω κάτι φρουτάκια” και ύστερα: “λίγο φέτα και μακαρόνια”.

Και πίσω τα αυτοκίνητα φτάνουν στον Κούταβο.

Αυτές οι θέσεις καταργούνται.

Οι παράνομες,οι ανεπίτρεπτες.

Να είμαστε δίκαιοι: ζητάμε ο κάθε ένας 2-3 θέσεις στάθμευσης στην παραλία.

Και δεν μας καίγεται καρφί γιά αυτούς που δεν έχουν τρόπο,τόπο και χρόνο κίνησης και διαφυγής.

 

ΜΕΤΑ;

Φοβάμαι πως ο Δήμος μας φυλάει το καλύτερο γιά μετά.

Τι έδειξε η διαχείριση των πεζοδρομίων στην απέναντι μεριά του δρόμου.

Φτιάξανε στοές με γρανίτες.

Εκτελέσανε πρωτόκολλο διοικητικής αποβολής κατά επαγγελματία που είχε εγκατασταθεί στον Κοινόχρηστο χώρο.

“Κινδυνεύει η ζωή μου”έλεγε ο Δήμαρχος.

Του συμπαρασταθήκαμε. Νομίζαμε οτι οι προθέσεις του είναι ειλικρινείς.

Μετά επέτρεψε στους γρανίτες ψησταριές και στην πλατεία ομπρέλες και τέντες και καφάσια!

Μας εγκλώβισε σε μιά υπόθεση που δεν την πίστευε.

Και τώρα φοβάμαι πως θα έχουμε επανάληψη ενός αυτοδιοικητικού δράματος.

Θα φτιαχτούν τα πεζοδρόμια,θα διπλασιαστεί το πλάτος τους και μετά θα δώσει το σύνθημα:

“Ορμάτε!”

 

 

ΤΟΥ ΠΕΝΤΑΚΟΣΑΡΙΚΟΥ

Ετοιμάζονται στο Επιμελητήριο να αρχίσουν το παιχνίδι με τα 500άρικα.

Λένε οι παλαιοί και “’έμπειροι”: “Σιγά μην δώσουμε λογαριασμό .Γιούργια στον ταβλά με τα κουλούρια”

Οι νέοι και “άπειροι” λένε: “Οχι θα γίνουμε ρεζίλι.Θα μας ξεφωνίσουν”.

Τελικά θα τα μοιράσουν τα πεντακοσάρικα. Θα δώσουν από δω ,θα δώσουν από κει,θα τα μοιράσουν.

Παλαιά λέγαμε: “μωρέ  αυτοί,είναι το φράγκου”

Τώρα λέμε: “είναι μωρέ του πεντακοσάρικου”

 

 

ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

 (στην Μνήμη του μικρού Αγγελου )


Ο Παύλος Σιδηρόπουλος:

“υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”.

Φταίει η Μάνα του; ο Πατριός; ο Πατέρας; κάποιος άλλος που τώρα δεν μπορούμε να διακρίνουμε;

Πάει ο Άγγελος .Στα 3 του χρόνια.

Δεν τον υπερασπιστήκαμε τον Αγγελο.

Σαν Πολιτεία .Σαν Κράτος.

Δεν ασχοληθήκαμε μαζί του.

Αν είχαμε κάνει το καθήκον μας σαν Χώρα ο Άγγελος θα ζούσε. Τώρα και στο μέλλον.

Γεννήθηκε σε Δημόσιο Νοσοκομείο,καταγράφηκε σε Ληξιαρχείο.

Γνωρίζαμε ότι υπήρχε.

Αλλά ποτέ δεν πήγε σε Νοσοκομείο,δεν επισκέφτηκε Γιατρό,δεν τον εξέτασαν γιά την καλή του υγεία,δεν εμβολιάστηκε.

Δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του.

Αν ένας Κοινωνικός Λειτουργός ,μιά Υπηρεσία Πρόνοιας στα πλαίσιο των καθηκόντων τους επισκέπτοντο τον μικρό Άγγελο θα διαπίστωναν έγκαιρα αυτά που εκ των υστέρων έγιναν φανερά.

Αν το Κράτος ενδιαφέρετο γιά ένα παιδί που γεννήθηκε και κανείς μετά απο αυτό δεν νοιάστηκε.

“Ζει αυτό το παιδί γιά πέθανε και γιατί δεν ήρθε γιά τις εξετάσεις του,γιά τον έλεγχο της υγείας του;”

Αυτό το ερώτημα δεν απαντήθηκε ποτέ αλλά και δεν τέθηκε από την Πολιτεία.

Έτσι χάθηκε ο Άγγελος και εμείς δεν κάναμε κάτι γιά να το αποτρέψουμε.

Δεν κάναμε σαν Κράτος γιατί τα παιδιά δεν είναι η προτεραιότητα μας.Το κάθε παιδί.

Ο κάθε Άγγελος.

 

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Το 1994.Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία ήταν σε εξέλιξη.

26 αρχικά Δήμοι της Ελλάδας αποφάσισαν να φιλοξενήσουν γιά 6 μήνες  550 παιδιά του Πολέμου.

Τελικά στα επόμενα χρόνια ο αριθμός των παιδιών έφτασε περίπου στις 20.000, αλλά την πρώτη χρονιά επρόκειτο γιά 550 δεκάχρονα παιδάκια, τα περισσότερα ορφανά που δεν γνώριζαν ξένες γλώσσες και που δεν ήξεραν γιά που κίνησαν να πάνε.

20 από αυτά τα παιδιά βρήκαν καταφύγιο στην Κεφαλονιά και είχα την τιμή να φιλοξενήσουμε στην Οικογένεια μας ένα από αυτά.

Όλα τα παιδιά είχαν μαζί τους ένα βιβλιάριο υγείας που ήταν μαζί και “βιβλιάριο πρόσφυγα”.

Αναλυτικά: τι εμβόλια είχε κάνει το παιδί, αν είχε κάποια ασθένεια,αν χρειάζεται κάποια ειδική φροντίδα.

Μαζί μας παραδόθηκε μια επιστολή που τα παιδιά την αγνοούσαν.

Μία  προσωπική καταγραφή με στοιχεία γιά το κάθε παιδί όπως:

“το παιδί το βράδυ ξαφνίζεται στον ύπνο του, κλαίει γιά τον πατέρα του, η ακόμα έχει ακρατια στον ύπνο του  χρειάζεται κάποια ειδική αντιμετώπιση γιά αυτό”.

Ήταν ένα Σάββατο.

Το γραφείο μου βρισκόταν στο ισόγειο του σπιτιού μου όταν δύο κύριοι μπήκαν στο Γραφείο.

Μου συστήθηκαν:

Ήταν ο Dragan Ilic Πρόεδρος τότε του Ερυθρού Σταυρού Σερβίας και ένα Καθηγητής συνοδός του.

“Θα θέλαμε να δούμε τον Νταμίρ” μου είπαν.

Προσφέρθηκα να τους συνοδεύσω στους πάνω ορόφους.

“Όχι παρακαλούμε να τον συναντήσουμε μόνοι μας”.

Έτσι και έγινε.

Μετά από μισή ώρα επέστρεψαν με τον νεαρό φιλοξενούμενο.

Τους ρώτησα αν συμβαίνει κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζω.

“Όχι .Κάνουμε ελέγχους στις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών. Κοιτάμε αν είναι ευτυχισμένα, αν σιτίζονται κανονικά,που διαμένουν, αν είναι χαρούμενα”.

Οι Σέρβοι δεν εγκατέλειψαν τα παιδιά τους σε καιρό πολέμου.

Νοιάστηκαν γιά αυτά.

Ήξεραν πως “αν γλυτώσουν τα παιδιά υπάρχει ελπίδα”.

Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον Άγγελο.