ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΟΥ ΤΟ ΠΑΙΔΙ

 (στην Μνήμη του μικρού Αγγελου )

Ο Παύλος Σιδηρόπουλος:

“υπερασπίσου το παιδί γιατί αν γλυτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα”.

Φταίει η Μάνα του; ο Πατριός; ο Πατέρας; κάποιος άλλος που τώρα δεν μπορούμε να διακρίνουμε;

Πάει ο Άγγελος .Στα 3 του χρόνια.

Δεν τον υπερασπιστήκαμε τον Αγγελο.

Σαν Πολιτεία .Σαν Κράτος.

Δεν ασχοληθήκαμε μαζί του.

Αν είχαμε κάνει το καθήκον μας σαν Χώρα ο Άγγελος θα ζούσε. Τώρα και στο μέλλον.

Γεννήθηκε σε Δημόσιο Νοσοκομείο,καταγράφηκε σε Ληξιαρχείο.

Γνωρίζαμε ότι υπήρχε.

Αλλά ποτέ δεν πήγε σε Νοσοκομείο,δεν επισκέφτηκε Γιατρό,δεν τον εξέτασαν γιά την καλή του υγεία,δεν εμβολιάστηκε.

Δεν ασχολήθηκε κανείς μαζί του.

Αν ένας Κοινωνικός Λειτουργός ,μιά Υπηρεσία Πρόνοιας στα πλαίσιο των καθηκόντων τους επισκέπτοντο τον μικρό Άγγελο θα διαπίστωναν έγκαιρα αυτά που εκ των υστέρων έγιναν φανερά.

Αν το Κράτος ενδιαφέρετο γιά ένα παιδί που γεννήθηκε και κανείς μετά απο αυτό δεν νοιάστηκε.

“Ζει αυτό το παιδί γιά πέθανε και γιατί δεν ήρθε γιά τις εξετάσεις του,γιά τον έλεγχο της υγείας του;”

Αυτό το ερώτημα δεν απαντήθηκε ποτέ αλλά και δεν τέθηκε από την Πολιτεία.

Έτσι χάθηκε ο Άγγελος και εμείς δεν κάναμε κάτι γιά να το αποτρέψουμε.

Δεν κάναμε σαν Κράτος γιατί τα παιδιά δεν είναι η προτεραιότητα μας.Το κάθε παιδί.

Ο κάθε Άγγελος.

 

ΤΡΙΑΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΡΙΝ

Το 1994.Ο πόλεμος στην Γιουγκοσλαβία ήταν σε εξέλιξη.

26 αρχικά Δήμοι της Ελλάδας αποφάσισαν να φιλοξενήσουν γιά 6 μήνες  550 παιδιά του Πολέμου.

Τελικά στα επόμενα χρόνια ο αριθμός των παιδιών έφτασε περίπου στις 20.000, αλλά την πρώτη χρονιά επρόκειτο γιά 550 δεκάχρονα παιδάκια, τα περισσότερα ορφανά που δεν γνώριζαν ξένες γλώσσες και που δεν ήξεραν γιά που κίνησαν να πάνε.

20 από αυτά τα παιδιά βρήκαν καταφύγιο στην Κεφαλονιά και είχα την τιμή να φιλοξενήσουμε στην Οικογένεια μας ένα από αυτά.

Όλα τα παιδιά είχαν μαζί τους ένα βιβλιάριο υγείας που ήταν μαζί και “βιβλιάριο πρόσφυγα”.

Αναλυτικά: τι εμβόλια είχε κάνει το παιδί, αν είχε κάποια ασθένεια,αν χρειάζεται κάποια ειδική φροντίδα.

Μαζί μας παραδόθηκε μια επιστολή που τα παιδιά την αγνοούσαν.

Μία  προσωπική καταγραφή με στοιχεία γιά το κάθε παιδί όπως:

“το παιδί το βράδυ ξαφνίζεται στον ύπνο του, κλαίει γιά τον πατέρα του, η ακόμα έχει ακρατια στον ύπνο του  χρειάζεται κάποια ειδική αντιμετώπιση γιά αυτό”.

Ήταν ένα Σάββατο.

Το γραφείο μου βρισκόταν στο ισόγειο του σπιτιού μου όταν δύο κύριοι μπήκαν στο Γραφείο.

Μου συστήθηκαν:

Ήταν ο Dragan Ilic Πρόεδρος τότε του Ερυθρού Σταυρού Σερβίας και ένα Καθηγητής συνοδός του.

“Θα θέλαμε να δούμε τον Νταμίρ” μου είπαν.

Προσφέρθηκα να τους συνοδεύσω στους πάνω ορόφους.

“Όχι παρακαλούμε να τον συναντήσουμε μόνοι μας”.

Έτσι και έγινε.

Μετά από μισή ώρα επέστρεψαν με τον νεαρό φιλοξενούμενο.

Τους ρώτησα αν συμβαίνει κάτι που θα έπρεπε να γνωρίζω.

“Όχι .Κάνουμε ελέγχους στις συνθήκες διαβίωσης των παιδιών. Κοιτάμε αν είναι ευτυχισμένα, αν σιτίζονται κανονικά,που διαμένουν, αν είναι χαρούμενα”.

Οι Σέρβοι δεν εγκατέλειψαν τα παιδιά τους σε καιρό πολέμου.

Νοιάστηκαν γιά αυτά.

Ήξεραν πως “αν γλυτώσουν τα παιδιά υπάρχει ελπίδα”.

Εμείς δεν μπορέσαμε να σώσουμε τον Άγγελο.