Τον λένε Λεβιάν Γκόγκα.
Έναν Αλβανό που αποφάσισε
χωρίς να το σκεφτεί να πέσει στα νερά του Άραχθου.
“Πνίγονται δυό παιδιά” είπαν
αυτοί που δεν έπεσαν στα παγωμένα νερά.
Απλά είπαν “πνίγονται δυό
παιδιά”.
Έπεσε στο ποτάμι ο Λεβιάν γιά
τα παιδιά χωρίς να σκεφτεί τα δικά του παιδιά.
Έτσι και εκεί κρίνονται οι
άνθρωποι.
Στην δύσκολη στιγμή και στην
μεγάλη απόφαση.
“Μια φωτιά μου καίει τα
στήθια”
Θα τον ξεχάσουμε τον Λεβιάν
Γκόγκα.
Πάντα ξεχνάμε.
Το πολύ-πολύ να λέμε κάποτε:
“ένας Αλβανός έπεσε στο
ποτάμι...”
Σαν Λεβιάν δεν θα τον
θυμόμαστε.
Ίσως να μην θυμόμαστε καν ότι
ήταν Αλβανός,ή να μην το λέμε.
Ήταν τότε το 2018 στην
συμφορά στο Μάτι.
Πάνω από 100 άνθρωποι κάηκαν
από μιά φωτιά που έκαψε την καρδιά και τα στήθη μας.
Ήταν ένας άλλος Αλβανός, ο
Τσέκα Γκάνι και δυό Αιγύπτιοι, ο Ελ Χαίμι
Εμάντ και ο Ιμπραήμ Μούσσα Μαχμούντ.
Ψαράδες.
Δεν το σκεφτήκαν και δεν
είχαν δίλημμα.
Έβγαλαν από την φωτιά και τον
θάνατο, τον βέβαιο θάνατο, δεκάδες αποκλεισμένους από στεριά.
Με τα ψαράδικα τους
κατέστησαν πραγματικοί αλιείς ανθρώπων.
Η Ελλάς ευγνωμονούσα τους
απένειμε την Ελληνική Υπηκοότητα αλλά εμείς τους ξεχάσαμε.
Λέμε τώρα: “βοήθησαν οι
ψαράδες” αλλά ξεχάσαμε πως αυτοί οι ψαράδες ήταν κάτι “περίεργοι άνθρωποι” από
την Αίγυπτο και την Αλβανία.
Τα παιδιά από την Αλβανία.
Ήταν Καλοκαίρι του 2007.
Ο μεγάλος εμπρησμός που έκαψε
τους Πρόννους με τους γνωστούς εμπρηστές που δεν τιμωρήθηκαν ποτέ.
Ένας φοβερός λίβας σάρωσε τα
πάντα.
Η φωτιά, μιά πύρινη λαίλαπα
πέρασε μέσα από την Σκάλα.
Αγώνας από όσους είχαν
κουράγιο και τόλμη να αγωνιστούν.
Μάχη ανελέητη.
Τα πατερά στο σπίτι του
Τραυλού πήραν φωτιά.
Η στέγη φλεγόταν.
Χωρίς κουβέντα
ανέβηκαν, σκαρφάλωσαν στην στέγη τα παιδιά από την Αλβανία, αυτοί οι μετανάστες
που η τύχη τους έριξε γιά δουλειά και ελπίδα στην Σκάλα.
Μάχη, αγώνας, κίνδυνος, κίνδυνος
γιά την ζωή τους.
Το σπίτι σώθηκε, η φωτιά
διάβηκε.
Την άλλη μέρα φέραμε τον
Γεράσιμο Ανδρεάτο στην Σκάλα.
Συναυλία στην Πλατεία γιά να
περάσουμε το σύνθημα πως η Σκάλα είναι εδώ,ζωντανή,σε κίνηση.
Στο μικρόφωνο ευχαρίστησα
ιδιαίτερα τα “παιδιά από την Αλβανία” που βρέθηκαν και πολέμησαν στα κεραμίδια
ενός φλεγόμενου σπιτιού.
Κάποιοι μου είπαν: ”δεν
έπρεπε να ευχαριστήσεις τους Αλβανούς”
Δεν μετάνιωσα ποτέ.
Πρέπει να μάθουμε να
ευχαριστούμε όταν πρέπει αυτούς που στέκονται και πολεμάνε δίπλα μας γιά τον
Τόπο και τον άνθρωπο.
Μόνο έτσι και τότε
“γεννιούνται οι Λεβιάν Γκόγκα”
Πολλοί, όλο και περισσότεροι “Λεβιάν Γκόγκα”.





.jpg)






