Ο ΚΟΚΚΙΝΟΣ ΒΡΑΧΟΣ

Στο ίδιο σημείο στον «Κόκκινο Βράχο».

Τώρα ο Στέφανος, ένα νέο παλληκάρι, με μόρφωση και γνώση, με σκέψη, με ποιότητα, με χαρακτήρα.

Ένας νέος Άνθρωπος που τόσο θα λείψει.

Από τους δικούς του,από τους φίλους του.

Ακόμα περισσότερο: δεν πρόλαβε να ζήσει.

Πριν τέσσερα χρόνια ήταν στον ίδιο Κόκκινο Βράχο ο νεαρός Κυριάκος.

Στην Σκάλα τον Σεπτέμβρη ο μικρός Νικόλας.

Στον δικό του «Κόκκινο Βράχο».

Πάντα θα υπάρχει ένας Κόκκινος Βράχος.

Εκεί θα παραμονεύει.

Ο Γρηγόριος Ξενόπουλος είχε γράψει πριν από 150 χρόνια περίπου, τον δικό του «Κόκκινο Βράχο».

Στην Ζάκυνθο, η Φωτεινή, μια κοπέλα της καλής Κοινωνίας και μόρφωσης κατέληξε στον «Κόκκινο Βράχο».

Ένοιωσε μοναξιά ,απόρριψη ,οδύνη ,πόνο ψυχής.

Στον Κόκκινο Βράχο η Φωτεινή Σάντρη του Γρηγορίου Ξενόπουλου αποφάσισε να δώσει την λύση με την ζωή της.

Ούτε τότε ούτε τώρα δεν σταθήκαμε μπροστά στον «Κόκκινο Βράχο».

Δεν αντιμετωπίσαμε σαν Κοινωνία την μοναξιά, την λύπη,την ροπή στην ταχύτητα,κάθε λόγο ή αίτιο που δεν μπορώ και δεν πρέπει να σκεφτώ.

Δεν σταθήκαμε κοντά σε όποιον θέλει την υποστήριξη ,την παρηγοριά την προτροπή μας.

Δεν σταθήκαμε εμπόδιο μπροστά στον «Κόκκινο Βράχο» σε μια εποχή που η «Ζωή αλλάζει δίχως να κοιτάζει την δική σου μελαγχολία»
.