Για όσους
δεν θυμούνται η κ.Ρούλα συνεδέθη με έναν συμπαθή και ευειδή Αλβανό τον Φράν.
Ο Φράν είχε
το πρόσθετο πλεονέκτημα να είναι και καμιά 30αριά χρόνια νεώτερος της Ρούλας.
Ακολούθησε
Γάμος ως επιστέγασμα του ειδυλλίου.
Τα κανάλια
βαρούσαν κάθε μέρα:
«στα
μπουζούκια η Ρούλα και ο Φραν,για μπάνιο στην πλαζ,για σκι στον Παρνασσό και αχ
τι καλά και μπράβο και ζήτω και στα δικά μας…»
Και κάποια
στιγμή ο Φραν την κοπάνησε και αρχίζει το δράμα:
«Φραν γύρισε
σπίτι,Φραν θα πηδήσω από το μπαλκόνι,Φραν θα κόψω τις φλέβες μου,Φραν θα σου
κάνω μήνυση,Φραν λυπήσου τα νιάτα μου…»
Το ξαναζούμε
με την Μαρίνα.
Την
Πατούλαινα:
«Γιώργο
περνάω πένθος,Γιώργο βιώνω τον θάνατο,Γιώργο η καρδιά μου,Γιώργο πάρεμε
τηλέφωνο…»
Ξαναζούμε
την ένδοξη εποχή της Ρούλας Βροχοπούλου.
Βέβαια η
Ρούλα ήταν μια αυθεντική περίπτωση ανθρώπινου πόνου.
Η Μαρίνα δεν
το «έχει».
Δεν μπορεί
να φτάσει στο επίπεδο της Βροχοπούλου.
Θα είναι πάντα
ένα σκαλί κάτω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.