ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ… ΜΕ ΟΝΟΜΑ

1. Ένα παραμύθι χωρίς όνομα

Είναι γνωστό και διαχρονικό το «παραμύθι χωρίς όνομα» της Πηνελόπης Δέλτα.

Ένα έπος του αγώνα, του ήθους και της αξιοπρέπειας.

Ιδίως της αξιοπρέπειας.

Αυτό το «παραμύθι χωρίς όνομα» ας μας συντροφεύει και ας μας διδάσκει. Κύρια ας διδάσκει τους νέους και τις νέες.

Και τα παιδιά μας και τα παιδιά γενικά.

Υπάρχει όμως και το Παραμύθι με όνομα, χωρίς ήθος και χωρίς αξιοπρέπεια.

Ενα παραμύθι που καλό ειναι να μη διδάσκεται στα παιδιά μας και στα παιδιά γενικά...

2. Όταν «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»

Με ανείπωτη και ανυπόκριτη χαρά παρακολουθούσα τον λεκτικό «ξυλοδαρμό» του καψερού του Αλέκου του Παρίση από τον λατρεμένο μου Νίκο Ανουσάκη και τους «καμπαλέρος» του:

«Είσαι πουθενάς, μπάρμπα Αλέκο, πρέπει να ξέρεις πότε να σταματήσεις υπερήλικα που κοιμάσαι τον ύπνο του δικαίου, ύπνε που παίρνεις τα παιδιά…».

Πριν κοιμηθώ το βραδάκι, διάβαζα τον τόμο του εξευτελισμού του Αλέκου και κοιμόμουν σαν «πουλάκι».

Βέβαια  πάντα θυμόμουν και ήξερα το «κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι»και έτσι δεν με εξέπληξε όταν έμαθα πως, αφού φιλήθηκαν σταυρωτά ο «τέντζερης και το καπάκι» αναχώρησαν για την Αθήνα σε άγνωστο προορισμό.

Το μόνο που δεν ήξερα ήταν ποιος τελικά θα είναι ο τέντζερης και ποιος το καπάκι!

3. «Κοτσονάτος»

Με έκπληξη πληροφορήθηκα από τον τοπικό τύπο της Κεφαλονιάς πως τελικά οι δύο αλληλουβριζόμενοι πήγαν στην Αθήνα:

«Στον Νέζη»!

Νόμιζα πως πήγαν στον ζωγράφο Παναγιώτη Νέζη και μου φάνηκε περίεργο διότι δεν τους το είχα γενικά με την τέχνη αφού πρόκειται για δηλωμένους λάτρεις των καλλιστείων και του Σεφερλή.

«Όχι πήγαν στον σύμβουλο του Πρωθυπουργού τον Νέζη και του τα είπαν σταράτα» μου διευκρίνισαν οι γνωρίζοντες.

Χωρίς ακόμα να το έχω διασταυρώσει απόλυτα αλλά από τον γάτο της «Ρηγίλλης» έμαθα όσα διημείφθησαν:

«Που είναι ο Κυριάκος; πέστου Ανουσάκης και να έρθει αμέσως έξω. Θα καταλάβει».

«Ξέρετε είναι ο Πρωθυπουργός στην Ρωσία και δεν σας περίμενε» απάντησε κάθιδρος ο Νέζης που κατάλαβε πως τα πράγματα είναι ζόρικα.

«Ποια Ρωσία και μπούρδες, εδώ έχω φέρει τον Παρίση και ο Κυριάκος λείπει;» συνέχισε εξαγριωμένος ο Ανουσάκης που σε κάτι τέτοια είναι ατσάλι.

Είδε ο Νέζης τον Αλέκο να τον σέρνουν ο Ανουσάκης και οι «καμπαλέρος»και από ευγένεια πρότεινε:

«Βάλτε τον άνθρωπο να καθίσει μην είναι όρθιος και ταλαιπωρείται γέρος άνθρωπος»

Ποιος είδε τον Θεό και δεν φοβήθηκε!

Ορμά ο Ανουσάκης:

«ποιος γέρος άνθρωπος; Μια χαρά είναι. Κοτσονάτος, κοτσονάτος. Και πρόσεχε τα λόγια σου γιατί θα έχουμε κακά ξεμπερδέματα. Άντε πιά παραγνωριστήκαμε».

 

4. Ήρθε ο Βουλευτής…

Με δυσκολία συνήλθε ο Νέζης αφού ήπιε ο άνθρωπος μια στάμνα νερό με παγάκια γιατί πια κατάλαβε καθαρά ότι μπροστά του είχε έναν ογκόλιθο της Πολιτικής και του Λόγου:

«Γιατί πρόκειται;» ρώτησε με σεμνότητα.

«Σου έφερα τον Βουλευτή βρε. Τον Αλέκο. Με γειά σου και χαρά σου. Άντε καλορίζικος και να τον χαίρεσαι» Απάντησε με στεντόρεια φωνή ο Ανουσάκης.

«Ξέρετε ο μέσος όρος ηλικίας των Βουλευτών μας είναι 49 ετών και έχουμε όριο ηλικίας τα 70, μήπως ο κύριος Παρίσης πέφτει λίγο μεγαλούτσικος;» αποτόλμησε να ρωτήσει ο Νέζης.

«Τι λέτε κύριε; Πρόκειται για χειμερινό κολυμβητή και με επιδόσεις στην σφαιροβολία που θα σας φύγει το κεφάλι. Τι μεγάλος και μπούρδες; Μέλος των προσκόπων και πιλότος ενώ έχει υπηρετήσει αλεξιπτωτιστής» απάντησε ο Ανουσάκης με λόγο που δεν επιδέχετο πολλές αντιρρήσεις.

«Μα εδώ  κόψαμε τον Βαρβιτσίωτη και τον Κεφαλογιάννη,τον Μελά και παλαιότερα τον Έβερτ λόγω ηλικίας, πως θα βάλουμε τον Παρίση;» διερωτήθηκε ο Νέζης ρισκάροντας την σωματική του ακεραιότητα.

«Και τι είναι αυτοί μπροστά στον Αλέκο;» απάντησε αφοπλιστικά ο Ανουσάκης.

Ο Νέζης σχεδόν άπνους είπε το τελευταίο που δεν έπρεπε και δεν το καλοσκέφτηκε:

«μα έχουμε Βουλευτή τον Καππάτο».

Το τι ακολούθησε καλύτερα να μην το γράψω γιατί θα παρέμβει το ΕΣΡ και κανένας Εισαγγελέας πέραν του ότι μπορεί να το διαβάσουν και παιδιά.

Ενδεικτικά: «ποιος Καππάτος που θα του φάω την κ...ρδ..α, που φέρνει λεφτά στο Αργοστόλι που είναι Δήμαρχος ο Ολ...γα...χης..., ο Μι....λα...ος, που ειναι Διό...κ...ροι, που δεν ρωτάει τον Πρόεδρο της ΝΔ Αργοστολίου τον Π……, που μιλάει με τον Γα...δ...ρο.....ζα...ντη, το λεγόμενο και Γάιδαρο, που δεν μπορώ να τον βλέπω τον…».

Είδε και από είδε ο Νέζης μέχρι να φύγουν.

Κλείδωσε την πόρτα,πίσω τους και πέταξε το κλειδί  στην λεκάνη.

«Όποιος με ζητήσει από την Κεφαλονιά δεν είμαι εδώ. Λείπω στο εξωτερικό» είπε στην Γραμματέα του.

Σήκωσε μετά το τηλέφωνο και ο Γάτος μόλις τον άκουσε να λέει:

«Έλα Κυριάκο είχα εδώ κάτι λεβεντιές άλλα να σου λέω και άλλα να βλέπεις» .Και έκλεισε την πόρτα πίσω του.

 

5. Κλητήρας

Στον δρόμο και βαδίζοντας προς το Κολωνάκι για να πιούν τον καφέ τους:

«Ωραία δεν τους τα είπα Αλέκο μου;» ζήτησε την επιβεβαίωση ο Ανουσάκης.

«Λες Νίκο μου να με βάλουν υποψήφιο για Βουλευτή;» κράτησε μια επιφύλαξη ο «Αλέκος του».

«Μην το συζητάς. Που να τολμήσει ο Μητσοτάκης να κουνηθεί. Θα πας εσύ  για Βουλευτής και εγώ για Δήμαρχος»

Απάντησε ο «Νίκος του»

«Και αν δεν βγώ;» ξαναρώτησε ο «Αλέκος του».

«Τότε θα σε κάνω κλητήρα στον Δήμο» απάντησε ξανά ο «Νίκος του».

«Μα από Δήμαρχος κλητήρας;» σκέφτηκε ο «Αλέκος του» αλλά δεν μίλησε για να μην δημιουργήσει κλίμα ηττοπάθειας.

 

6. Απο Δήμαρχος…

Κλητήρας. Ναι κλητήρας.

Από Δήμαρχος κλητήρας.

Θα μου πείτε: «μα από Βουλευτής και δυό φορές Δήμαρχος και να πάει κλητήρας στον Ανουσάκη ο Παρίσης;»

Εντάξει. Δεν είναι και το καλύτερο. Αλλά καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή.

Ας πάει κλητήρας στον Ανουσάκη. Εξ άλλου η Ιστορία γράφεται από «Δημάρχους και κλητήρες».

 

7. Δυστυχία σου Ελλάς!

Πριν τον αλησμόνητο Μπαϊρακτάρη, δηλαδή πριν το 1890, την αστυνόμευση των Πόλεων την ασκούσαν οι Δήμαρχοι.

Δεν υπήρχε  Αστυνομία.

Οι Δήμαρχοι διόριζαν ότι απόβρασμα υπήρχε ως «δημοτική αστυνομία» τους κλητήρες.

Επειδή δε διοριζόντουσαν από τον Δήμαρχο βγήκε το «από Δήμαρχο κλητήρας» δηλαδή «οι κλητήρες του Δημάρχου».

Έτσι οι Δήμαρχοι εκμεταλλευόμενοι τους μπράβους τους τσάκιζαν κάθε αντίπαλο.

Περί δημόσια τάξης ούτε λόγος.

Επρόκειτο «περί Δημαρχιακής τάξης».

Ο Γεώργιος Σουρής το έχει αποδώσει σοφά:

«…δυστυχία σου Ελλάς….

Να χεις κλητήρες για φρουρά

Και να σε κλέβουν φανερά

Και ενώ αυτοί σε κλέβουνε,

Τον κλέφτη να γυρεύουνε…».

 

8. Τι γαιδάρους…

Αλλά ο Σουρής δεν έγραψε μόνο για τους Δημάρχους και τους κλητήρες.

Τίμησε αυτούς που έπρεπε στο ίδιο ποίημα του.

Τους πραγματικούς αγωνιστές της ζωής.

Αντιγράφω και υπογράφω:

«Ω Ελλάς ηρώων χώρα.

Τι γαιδάρους βγάζεις τώρα;»