«Αι σα’περ δεν χωράμε στο τρακτέρ»

Με καθυστέρηση, αλλά να μην μείνει αναπάντητο:

 

Είχα γράψει για την εμφάνιση της καλλίφωνης αοιδού Έφης Θώδη , υπό την αιγίδα του Δήμου Αργοστολίου, στον Πόρο.

Σε Λαϊκή Θρησκευτική Πανήγυρη.

Με πήραν με τις πέτρες διάφοροι που ένιωσαν ευθέως θιγόμενοι από την διαφωνία μου.

Πιστεύω και θα το πιστεύω πάντα , πως το Λαϊκό Τοπικό Πανηγύρι πρέπει να έχει χαρακτηριστικά του αυθεντικού Τοπικού Πολιτισμού.

Ιδίως το επετειακό πανηγύρι της Τοπικής Εκκλησίας.

Υπάρχει η Λαϊκή Μουσική και το τραγούδι που στην πόλη εμφανίστηκε σαν Ρεμπέτικο και την Ύπαιθρο σαν Δημοτικό Τραγούδι.

Η μεταβολή των κοινωνικών συνθηκών, είναι αλήθεια, οδήγησε την διακοπή της γένεσης Ρεμπέτικου ή Δημοτικού Τραγουδιού στις μέρες μας.

Σήμερα υπάρχει η προσβολή του Δημοτικού Τραγουδιού από αυτό που λένε « Σύγχρονο Δημοτικό» τραγούδι.

Κάποιος θα πει, και ήδη το είπε: «έλα τώρα που τον πειράζουν όλα. Η νεολαία διασκέδασε ανεπανάληπτα. Φτάνει ο κάθε «δήθεν».

Σύμφωνοι.

Παραπέμπω στις απόψεις του Χρόνη Αηδονίδη ή του Πετρολούκα Χαλκιά και τόσων άλλων για το λεγόμενο «σύγχρονο δημοτικό τραγούδι». Αυτοί δεν είναι ασφαλώς «δήθεν».

Βέβαια δεν χρειάζεται να συμφωνήσω με την πολιτιστική οπτική του Δήμου Αργοστολίου.

Εφέτος Θώδη του χρόνου ίσως μαζί και ο «Πλανητάρχης» Μάριος Μπλάκμαν.

Πάντως το μήνυμα εστάλη και ελήφθη από την νέα δημιουργία της Έφης Θώδης.

Το νέο σουξέ:

«Αι σα περ΄,αι σα περ΄δεν χωράμε στο τρακτέρ».

Και πράγματι πάω «σα πέρα» αφού δεν χωράμε στο ίδιο τρακτέρ με την κυρία Θώδη.

Και ευτυχώς που δεν χωράμε.