Ο ΜΑΡΚΟΣ ΚΟΤΣΙΛΙΝΗΣ

Πήγα στην Πύλαρο μετά από πολύ καιρό.

Με την Πόπη.

Να συναντήσω τον Μάρκο και την Αλέκα.

Δεν «κόλαγα» ποτέ με τον Μάρκο. Ήμασταν άλλου είδους ανθρώποι.

Ο Μάρκος Κοτσιλίνης, ο Δήμαρχος της Πυλάρου για χρόνια, ήταν και είναι πάντα άνθρωπος του στοχασμού και του σχεδίου.

Εγώ αντίθετα: «ορμούσα πάνω στον εχθρό» και στα προβλήματα. Μετά σκεφτόμουν. Πρώτα όμως ορμούσα.

Και στο Κόμμα :ο Μάρκος στους μπροστινούς .Εγώ στην γαλαρία.

Έλεγα: «γραφειοκράτες!»

Αλλά τον Μάρκο τον εκτιμούσα και τον τιμούσα για αυτό που ήταν και είναι.

Ήταν πάντα για μένα «ο Μάρκος». Φίλος πιστός και ακριβός αν και διαφορετικός.

Η ΠΥΛΑΡΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΚΟΥ

Με πίκρα ανείπωτη είδα ότι η Πύλαρος του Μάρκου δεν υπάρχει πια.

Σκιές μες τα «χαλάσματα».

Η Βιβλιοθήκη, το Δημοτικό Καφενείο, η Φιλαρμονική, το Πολύκεντρο, το ΚΑΠΥ και το ΚΗΦΗ.

Και ένας Μαρίνος Αντύπας στα Ποταμιανάτα, στοιχειωμένος ,σιωπηλός αλλά και χαραμάδα και φως.

Στην «Πύλαρο του Μάρκου».

Ο ΜΑΡΚΟΣ ΤΗΣ ΠΥΛΑΡΟΥ

Ήπιαμε καλό κρασί.

Ήταν και οι πίτες της Αλέκας. Και τυρί πυλαρινό.

Τα είπαμε.

Ανεβήκαμε στα Μαρκάτα να δούμε το «σπίτι».

Όλα τσαπισμένα. Οι κήποι καθαροί. Νοικοκυρεμένα όλα.

Και μια λεμονιά, ντόπια με εκατοντάδες λεμόνια.

«Εδώ θα με βρεις» μου είπε. «Μου αρέσει να ασχολούμαι με τα δένδρα, τους κήπους, το περιβόλι».

 Συνειδητοποίησα ότι μπροστά μου ήταν ένας άνθρωπος που εξακολουθεί να αγαπά την Πατρίδα του αλλά με έναν τρόπο δικό του.

Εξακολουθεί να ανήκει στην Πύλαρο.

Είναι ο «Μάρκος της Πυλάρου».

«ΥΒΡΙΣΤΑΙ ΚΑΙ ΑΤΑΣΘΑΛΟΙ»

Σαν τον Λαέρτη στην Οδύσσεια.

Με ένα τσαπί και αυτός έσκαβε τα περιβόλια της «Ιθάκης του».

Με σταχτιά μαλλιά, κουρασμένος από τον χρόνο και την προσμονή του Οδυσσέα ο Λαέρτης δούλευε τα χωράφια του.

Η συνάντηση του Οδυσσέα με τον Λαέρτη στην Οδύσσεια. Του «άγνωστου ξένου»  με τον Πατέρα του:

«Είναι αυτή η Ιθάκη;»

«Ναι ξένε αυτή είναι η Ιθάκη. Υβρισταί δ΄αυτήν και ατάσθαλοι άνδρες έχουσι»

Δεν ρώτησα τον Μάρκο αν αυτή είναι ή Πύλαρος.

Την απάντηση την ήξερα από την Οδύσσεια: «υβρισταί δ΄αυτήν και ατάσθαλοι άνδρες έχουσι».

ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝΕ ΤΟΝ ΕΘΝΙΚΟ ΚΟΡΜΟ

Έτσι ήταν πάντα σε αυτήν την Χώρα.

Τον Κυβερνήτη τον σκοτώσαμε .Τον Γέρο Κολοκοτρώνη σε θάνατο. Και τον Πλαπούτα και τον Καραϊσκάκη.

Τον Βενιζέλο με το πιστόλι.

Πάντα κατήγοροι ,κουμπουροφόροι ,φονιάδες «αυτοί που αποτελούνε τον εθνικό κορμό»

Το «χαφιεδότσουρμο» που αναφέρει ο Παπακωνσταντίνου στον «Μαύρο Γάτο».

Σε μια πρωτοφανή απόπειρα «δολοφονίας χαρακτήρα»

Προσπάθησαν οι «υβρισταί και ατάσθαλοι» να «δολοφονήσουν» τον Μάρκο.

Αυτόν που άλλαξε την Πύλαρο και την ζωή τους.

Τον εντιμότατο Μάρκο.

Τον πλήγωσε και τον πληγώνει αυτή η αθλιότητα.

 

Του είπα πως το καταλαβαίνω. 

Να αγνοήσει τους συκοφάντες.

Και να ατενίζει τον Πρωταγρότη των Ποταμιανάτων περήφανα στα μάτια.