Και μέσα σε όλα βλέπω στο κινητό μου το τηλέφωνο σου Σάκη του Βούτου.
«Ωχ, λέω, θα με χέσει για το δημοσίευμα μου περί της παρέλασης στο Αργοστόλι και του δημοσιεύματος μου σχετικά με το κρέμασμα των παπουτσιών του»
«Ρε γαϊδούρι» μου λέει
«εγώ σε πείραξα με τα γλωσσικά μου;»
Και ήθελε να μου πει
«Δεν σε πείραξε κοντσάμ Πρωθυπουργός ο Γιωργάκης που από το μπαλκόνι προεκλογικά μας καλούσε να τον ψηφίσουμε με το σύνθημα
-«την Κυριακή όλοι στις Κάλτσες»-
δεν σε πείραξαν στην Τηλεόραση που έλεγαν τον Ιερώνυμο
-« ο Αρχιεπίσκοπος Ιερόδουλος»;
Σε αυτό ο Σάκης έχει δίκιο.
Δεν είναι χειρότερος από τον Αυτιά, την Τατιάνα η την Μενεγάκη.
Μάλλον είναι καλύτερος.
Στο κάτω – κάτω δεν είναι «αρπακτικό»
Του εξήγησα πως το καταλαβαίνω.
Είναι γενικά δύσκολο να κάνεις χιούμορ σε μια κοινωνία που χαίρεται κυρίως στις κηδείες και τα μνημόσυνα.
ΤΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ ΤΟΥ Νο 2
«Και τι θα γίνει με τα παπούτσια μου;» ήθελε να με ρωτήσει ο Σάκης.
Να μωρέ Σάκη.
Δημοσιογραφικά σε υπολήπτομαι γιατί είσαι
«δημοσιογραφικό παπούτσι από τον Τόπο μου».
Αλλά ο Δημοσιογράφος έχει αξία όταν στους κρατούντες
«τους βάζει τα δυό ποδάρια σε ένα παπούτσι»
Όταν τους επικριτές του
«τους γράφει στα παλιά του τα παπούτσια».
Αλλιώς ως δημοσιογράφο οι αναγνώστες
«θα του δώσουν τα παπούτσια στο χέρι».
Εγώ έτσι τα βλέπω χωρίς να είναι βέβαιο πως τα βλέπω ορθά.
Πάντως με αυτά τα μυαλά γράφω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.