«όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»
--------------------
Επίδαυρος: Απρίλης 1826.Η Γ Εθνοσυνέλευση των Ελλήνων.Να πάρουν απόφαση για Ζωή και για Θάνατο.
Η Επανάσταση που κινδυνεύει να χαθεί. Ποτάμια αίμα χύθηκαν στον αδελφοκτόνο εμφύλιο, όταν αφήσαμε τον Τούρκο και πιάσαμε τα άρματα να σκοτωθούμε μεταξύ μας.
Και ήρθε ο Ιμπραήμ στον Μοριά, ο «Μπραίμης»,και έπεσε το Νιόκαστρο,και χάθηκε ο Παπαφλέσσας στο Μανιάκι,έπεσε και η Τριπολιτσά και το Αργος.
Και τώρα γίνεται η Εθνοσύναξη στην Επίδαυρο να παρθεί απόφαση. Η Επανάσταση κρατά την φλόγα στο Μισολόγγι.
«Στο φράχτη».Ενα χρόνο πολιορκημένοι. «Ελεύθεροι Πολιορκημένοι». Σουλιώτες, Ρουμελιώτες, Έλληνες και Φιλέλληνες ,Άντρες στα Άρματα και Γέροι,Γυναίκες και Παιδιά.
Ολόκληρη η Ελλάδα πίσω από ένα φράχτη.
Στο Μισολόγγι.
«ΜΑΣ ΗΛΘΕ ΕΙΔΗΣΙΣ ΠΩΣ ΤΟ ΜΙΣΟΛΟΓΓΙ ΕΧΑΘΗ»
Μεγάλη Τετάρτη,14 του Απρίλη στην Επίδαυρο.Η Συνέλευση έχει διακόψη το «λειδινό»,όταν φτάνει το κακό μαντάτο.
«Την ημέραν των Βαίων έκαμαν γιουρούσι στο Μισολόγγι οι ήρωες του Μισολογγιού,σε τόσες χιλιάδαις ασκέρι,σε τόσα κανόνια,χαντάκια,καβαλαρία.
Εγλύτωσαν 2000 και το γυναικόπαιδο έγεινε θύμα.
Μας ήλθε είδησις ,μεγάλη Τετράδη,εις το λειδινό,που είχε παυσει η συνέλευσις και είμεθα σε κάτι ίσκιους,μας ήλθε είδησις ότι το Μισολόγγι εχάθη.
Ετσι εβάλαμεν τα μαύρα όλοι.Μισή ώρα εστάθη σιωπή και δεν έκρινεν κανένας.
Βλέπωντας εγώ την σιωπήν εσηκώθηκα εις το πόδι και τους ομίλησα…
Τους είπα ότι το Μισολόγγι εχαθη ενδόξως και θα μείνη αιώνας αιώνων η ανδρία.
Εάν βάλωμεν τα μαύρα καν οκνεύσωμεν θα πάρουμε το ανάθεμα και θα πάρωμεν το αμάρτημα των αδυνάτων όλων…
Να πιάσωμεν τα άρματα…»
(από τα απομνημονευματα του Στρατηγού Κολοκοτρώνη)
«Ω ΝΤΕΡΑ,Ω ΜΠΟΥΡΑ,ΜΠΙΤΑΑ»
«Μετά λυσσώδη και απελπιστικήν πάλην,η οποία εγένετο στήθος προς στήθος και βήμα προς βήμα και αφού έπεσαν εκεί θύματα εις τον βωμόν της φιλτάτης Πατρίδος υπέρ των 500,έφτασαν τέλος οι διασωθέντες με τα ξίφη εις τας χείρας εις την κορυφήν του όρους…και εβαλόντες την συνήθη παρά Σουλιώτες πολεμικήν κραυγήν
«Ω ντέρα,ω μπούρα,μπιτάα»
Ώρμησαν κατά των εχθρών και έτρεψαν αυτούς εις τα οπίσω…
Και ευρέθημεν επί της ανοικτής πεδιάδος και είδον εις τας ακτίνας της ανατελλούσης τότε Σελήνης,την πεδιάδα κατάλευκην εκ των καπών τας οποίας οι εξερχόμενοι έρριπτον διά να είναι ελαφρώτεροι…»
(από τα Απομνημονευματα του Αντιστρατήγου Αρτέμιου Μίχου)
ΤΟ «ΑΛΩΝΑΚΙ»
Ήταν σαν σήμερα.
«το βράδυ του Λαζάρου ,ξημερώνοντας των Βαγιών».
Όταν έπεσε το «Μισολόγγι»
Αυτό το «Αλωνάκι» του Διονυσίου Σολωμού.
«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι»
Στους «Ελεύθερους Πολιορκημένους»
Στους Πολιορκημένους και πάντα ΕΛΕΥΘΕΡΟΥΣ του Μεσολογγίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.